Συνέντευξη: Τάσος Αγγελίδης Γκέντζος "Ο χρόνος με κοιτά και ξεσπά σε γέλια"

“-Και μάλιστα αν ζητάτε την προσωπική μου γνώμη, θα σας πω πως το καλύτερο άλλοθι το διαθέτουν αυτοί που είναι οι… περισσότερο ένοχοι”

Στο βιβλίο “Ύποπτοι καθ’ έξιν”– εκδόσεις Ωκεανός, του Τάσου Αγγελίδη Γκέντζου όλοι έχουν το κίνητρο να σκοτώσουν την Όλγα Γεωργακά, ο πραγματικός ένοχος όμως…διαφέρει, όπως διαφέρουμε όλοι στις πιο μύχιες σκέψεις μας!

Συνάντησα τον συγγραφέα Τάσο Αγγελίδη Γκέντζο και μιλήσαμε για τα “εγκλήματα” της σύγχρονης κοινωνίας και για τους πραγματικούς “ύποπτους” που σκιάζουν καθημέρινα τη ζωή μας στις διαπροσωπικές μας σχέσεις. Αναλύσαμε τα κτητικά που μας βαραίνουν και έρχονται σε αντιδιαστολή με την αναρχία της σκέψης μας. Για τον χρόνο που είναι ο βασικός “ύποπτος” αλλά κι “άλλοθι” κάθε μας πράξης.

Ο Τάσος Αγγελίδης Γκέντζος έρχεται στο The Look.Gr

«Τα κτητικά της γραμματικής» γιατί μας καταδυναστεύουν σε όλη τη πορεία μας και «κάνουν πάρτι γενεθλίων πάνω στα κεφάλια μας»;

Δικό μου… και δικό σου. Δικά μας… και δικά σας. “Το δικό μου το παιδί δε μπορεί να φέρεται με αυτόν τον τρόπο” λέει ο ένας. “Η δική μου κοσμοθεωρία ή η φιλοσοφία μου, το σπίτι μου, το εξοχικό μου… και ο τάφος μου” μονολογεί ο άλλος. Ο οικογενειακός μας τάφος! Θυμάμαι την έκφραση του πατέρα μου, όταν πριν από αρκετά χρόνια απέκτησε οικογενειακό τάφο. Μεγάλη η χαρά του, μέγιστη η λύπη η δική μου! Θέλησε να τον “γράψει” “επάνω” μου. Να μου κληροδοτήσει ένα μνήμα. Αρνήθηκα. Του έκλεισα το τηλέφωνο. Τότε δεν είχα κανένα άλλο περιουσιακό στοιχείο στο όνομά μου. Κάθε χρόνο να πηγαίνω στον λογιστή και να δηλώνω έναν τάφο στην εφορία; Τον τάφο μου; Και να μην είμαι πάνω από τα τριάντα… Εκεί κατάλαβα… πως σιχαίνομαι τα κτητικά. Αποφεύγω το τελευταίο κτητικό των σωμάτων και μαζί με αυτό όλα τα άλλα. Δε θα ήθελα ποτέ να “επισκεφτώ” το μνήμα της Καβάλας…

Η χειρότερη δικτατορία που θα γνωρίσουμε σε τούτο τον κόσμο είναι η συνήθεια.

Η κατάθλιψη, η μάστιγα του 21ου αιώνα, έχει εγκλωβίσει τον κεντρικό ήρωα του βιβλίου σας αναταράσσοντας με τη συνέχεια τις ζωές των γύρω του. Γιατί σκεφθήκατε για πρωταγωνιστή του μυθιστορήματός σας, και δη αστυνομικού, έναν καταθλιπτικό;

Οι περισσότεροι “σκεπτόμενοι” γύρω στα πενήντα την έχουμε περάσει την κατάθλιψή μας. Τι ακριβώς σκεπτόμαστε; “Τα έζησα τα μισά μου χρόνια!” “Υπάρχει περίπτωση να ξεπεράσω τα εκατό;” “Έζησα όμως όλα αυτά που λαχταρούσα όταν ήμουν παιδί; Οι καθημερινές υποχρεώσεις και οι συχνές υποχωρήσεις της επιβίωσης με άφησαν να ζήσω όπως ονειρευόμουν;” Ποιος θα δώσει απάντηση σε όλα αυτά τα υπονομευτικά ερωτήματα; Μπορεί κάποιος να γυρίσει για χάρη μου πίσω τον χρόνο; Να χαρώ περισσότερο, να αγαπήσω περισσότερο, να ζητήσω τα συγνώμη που δεν πρόλαβα, να πω περισσότερα μπράβο… Ο χρόνος με κοιτά και ξεσπά σε γέλια!

Οι ήρωες του βιβλίου σας προσπαθούν να ξεφύγουν από κάτι που τους κρατά δέσμιους, άλλος από μια σχέση ή από έναν γάμο, άλλος από τα φαντάσματα του παρελθόντος. Τελικά η συντήρηση μιας νοσηρής κατάστασης σε τι αποσκοπεί; Γιατί ψάχνουμε άλλοθι κι όχι την… δραπέτευση;

Δε δραπετεύεις εύκολα. Γιατί; Η συνήθεια. Μεγάλο πράγμα η δικτατορία της συνήθειας! Η χειρότερη δικτατορία που θα γνωρίσουμε σε τούτο τον κόσμο είναι η συνήθεια. Μακάρι να βρίσκαμε τρόπους και να την αποδομούσαμε. Να παίρναμε στα χέρια τα σφυριά και να σπάζαμε τα καλούπια με τα δεσμά και τις τύψεις, τα άλλοθι και τα “πρέπει”. Θέλεις να ξεφύγεις από πολλά και δεν μπορείς. Σκέπτεσαι εμμονικά όλα αυτά που θα αφήσεις πίσω. Το αγαπάς το χθες το δικό σου κι ας είναι άνευρο. Λατρεύεις μερικές φορές την ρουτίνα σου! Δύσκολο, αγαπητέ!

«Μίλησε η ψυχή μου στο μέσα σου», αναφωνεί μια ηρωίδα σας. Εξαιρετικός στοχασμός. Αλήθεια γιατί σήμερα έχουν μικρύνει τόσο οι ψυχές που δεν είναι ικανές να ακούσουν τα λόγια των δικών μας ανθρώπων;

Δεν ακούμε. Βλέπουμε. Βλέπουμε και διαμορφώνουμε τα δικά μας θέλω. Δε μας νοιάζει το “πως” και το “γιατί” του άλλου. Αυτό που μας καίει είναι να φτάσουμε κάπου, κι αυτό το κάπου να είναι έστω κι ένα μέτρο πιο μακριά από τον διπλανό μας.

Ο έρωτας είναι ο κινητήριος μοχλός του βιβλίου σας, αλλά γιατί « …φορά πάντα τους προστατευτικούς φακούς», όπως γράφετε;

Δε θέλουμε να πληγωθούμε και να πληρώσουμε το τίμημα. Λειτουργούμε εκ του ασφαλούς. Να ζήσω το καινούριο, αλλά να έχω και το παλιό για να μη ξεβολευτώ. Δικαιολογώ τις αδυναμίες τις δικές μου και επαναστατώ με τις αδυναμίες των άλλων. Βρίσκω τρόπους να στηρίξω τις δικές μου απάτες…

«Η ζήλια είναι ένα ανθρώπινο συναίσθημα», λέτε. Ο άνθρωπος εμφορείται με ζηλόφθονα αισθήματα λόγω του τρωτού του χαρακτήρα ή απλά είναι θέμα αδυναμίας και μόνο;

Ο άνθρωπος δεν είναι Θεός. Έχει αδυναμίες. Ζηλεύει. Δεν έψαξα ποτέ το γιατί. Το βλέπω φυσιολογικό να ζηλεύει και να θέλει κι αυτός αυτά που βλέπει στους άλλους. Είναι άρρωστο το να φθονεί. Είναι αδύναμος, είναι τρωτός, είναι ανασφαλής, θέλει την αγάπη και τον έπαινο, χαίρεται με τον καλό λόγο.

Μιλήστε μας λίγο για τη χρονική στιγμή που επιβάλλατε στον εαυτό σας να σκεφτεί ανθρώπους και μάλιστα όχι συνηθισμένους, αλλά «Υπόπτους καθ’ έξιν».

Οι συνηθισμένοι άνθρωποι δε με συγκινούν. Θέλω οι ήρωές μου να έχουν μια “αναρχία”. Λατρεύω τα άτομα που από επιλογή στέκονται στις βιτρίνες του περιθωρίου. Και κάνουν θόρυβο… όχι για να τους ακούσουν οι άλλοι, αλλά για να αντιληφθούν πως εξακολουθούν να υπάρχουν!

Ο κάθε άνθρωπος ως προς τι είναι ύποπτος, πιστεύετε, στην καθημερινότητά του;

Είμαστε ύποπτοι για όλα. Ύποπτοι για τις αλήθειες και τα ψέματά μας. Ύποπτα χαμόγελα, καλημέρες, καληνύχτες. Ύποπτες οι αποδοχές και οι απορρίψεις μας! Περισσότερο ύποπτοι εμείς που γράφουμε, εμείς που “παίζουμε” με το μυαλό των άλλων… Ύποπτες όλες οι ηλικίες, ύποπτες και οι ιδεολογίες! Δυστυχώς.

«Θεία Δίκη δεν το ονομάζουν οι αποτυχημένοι;», αναρωτιέστε σε ένα σημείο.

Περιμένεις να τιμωρήσει ο Θεός αυτόν που σε αδίκησε κατάφορα, γιατί δεν μπορείς να κάνεις τίποτα ο ίδιος. Κι ο άλλος, ο δυνατός, σε θεωρεί αποτυχημένο. Μπορεί και να είσαι αποτυχημένος καθώς δεν έχεις τη δύναμη τη δική του. Τα χρήματα και τις γνωριμίες του… Λες “κάποτε θα τον τιμωρήσει ο Θεός”, παίρνεις δυο βαθιές ανάσες και για μια στιγμή λυτρώνεσαι. Προχωράς και ξεχνάς…

Ενδιαφέρουσα τοποθέτηση. Γιατί εμβαπτίζετε την υπερβατική έννοια της Θείας Δίκης στη δεξαμενή του επιθέτου αποτυχημένος; Αναλύστε μας περισσότερο, αν θέλετε, τον συλλογισμό σας.

Πεθαίνει το παιδί σου από τα ναρκωτικά. Αν μπορούσες θα σκότωνες με τα ίδια σου τα χέρια τον έμπορο. Δεν μπορείς. Έχει καλούς δικηγόρους, περιουσία. Δεν έχεις χρήματα να πληρώσεις… Τα χρήματα τα δικά σου δε σου φτάνουν ούτε για το λογαριασμό της ΔΕΗ. Τι κάνεις; Τι μπορείς να κάνεις; Αισθάνεσαι – και είσαι – ανήμπορος. Οι γύρω σου – κι εσύ ίσως – τον ανήμπορο έμαθες να τον θεωρείς αποτυχημένο. Έτσι σε μεγάλωσαν! Ο ισχυρός είναι ο πετυχημένος, αγαπητέ Γρηγόρη! Μόνο ο ισχυρός…

Περαστικοί και με κάρτα ανανέωσης χρόνου είμαστε σε τούτον τον κόσμο! Προτιμώ να κινούμαι σε μια πραγματική ζωή και όχι να κάνω πασαρέλα σε μια εικονική πραγματικότητα!

Κάθε «Ύποπτος» του βιβλίου σας αντιλαμβάνεται σε διαφορετικό τρόπο την έννοια της Αγάπης. Τελικά πιστεύετε πως η Αγάπη έχει αποκλειστικά ατομικό-υποκειμενικό ένδυμα;

Η αγάπη σαφέστατα και είναι υποκειμενική. Πλούσια η γκαρνταρόμπα της. Της αρέσει να μεταμφιέζεται και να παίζει κρυφτό και κυνηγητό με τους αποδέκτες της. Την μια φορά φαρδιά άνετα φουστάνια και την άλλη την ανταμώνεις στο διάδρομο με την νυχτικιά! Σε χαιρετά βιαστικά και σου λέει πως δεν προλαβαίνει… Όταν πάρει σύνταξη θα σου αφιερώσει…

Τι σημαίνει για μένα αγάπη; Να δίνεις απλόχερα και να μην περιμένεις ανταπόδοση. Μακριά από εμένα το do ut des! Να χαίρεσαι επειδή ο άλλος χαίρεται… Και το προχωρώ λίγο παραπέρα. Να χαίρεσαι επειδή κάποιος σου επιτρέπει, σου δίνει την τεράστια χαρά… να του χαρίζεις κι αυτός να δέχεται τα δώρα σου. Δεν είναι λίγο αυτό!

Κλείνοντας θα σταθώ σε μια φράση που με συγκλόνισε. «Η ζωή μου έχει στραμμένα τα υγρά μάτια της στις ανάσες όλων των άλλων». Πόσο μεγαλείο ψυχής μπορεί να κρύβει αυτή η φράση! Πότε πραγματικά και από ποιο μονοπάτι μπορούμε να φτάσουμε Εκεί, υπερπηδώντας την οδό της εγωπάθειας;

Όταν είμαστε χορτάτοι και τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας. Να κάνουμε παρέα με τον εαυτό μας, να τον αγαπήσουμε και να τον αποδεχθούμε! Όταν δεν περιμένουμε πολλά από εμάς και από τους άλλους ζούμε χωρίς άγχη!

Μου λένε αρκετοί πως δεν ακολουθώ κάποιους κανόνες και πως κάνω κακό στην “καριέρα” μου. Γελώ! Δε παίρνω πολύ σοβαρά τον εαυτό μου. Περαστικοί και με κάρτα ανανέωσης χρόνου είμαστε σε τούτον τον κόσμο! Δε θεωρώ πως πρέπει να σπαταλώ τη ζωή για να περάσω μια συγκεκριμένη εικόνα στους άλλους. Προτιμώ να κινούμαι σε μια πραγματική ζωή και όχι να κάνω πασαρέλα σε μια εικονική πραγματικότητα! Θα ήθελα αυτά που θέλουν οι περισσότεροι συγγραφείς. Δεν το αρνούμαι! Ποιος δε θέλει να διαβάσουν πολλοί τα βιβλία του, ποιος είναι εκείνος που απορρίπτει τα θετικά λόγια; Αν έρθουν, καλώς να έρθουν. Αν πάλι δεν έρθουν αυτά που ονειρευόμαστε, καλά να είμαστε. Θα κλείσουμε τα μάτια και θα μας αγγίξουν τα βράδια στα όνειρά μας…

Επόμενοι στόχοι – επόμενοι σταθμοί. Το 2018 υπήρξε πλούσια συγγραφική χρονιά, το 2019 πως θα είναι;

Πιστεύω πως θα είναι πιο ήρεμο από το 2018. Έχω υπογράψει συμβόλαιο με τις Εκδόσεις Ωκεανός για ένα ακόμα μυθιστόρημά μου. Το όγδοο βιβλίο μου από τις εκδόσεις τους. Δε βιάζομαι να βγει. Όποτε κρίνει ο εκδοτικός οίκος.

Χρωστώ ευγνωμοσύνη στην Ελένη Κεκροπούλου των Εκδόσεων “Ενάλιος” και “Ωκεανός”, στον Μάρκο Λάζο των Εκδόσεων “Δωδώνη” και “Το Σκαθάρι” και στον Γιάννη Κιντάπογλου των Εκδόσεων “Ρώμη” που σε τόσο δύσκολες εποχές στέκονται δίπλα μου.