Το thelook.gr προτείνει γι’ αυτό το Σ/Κ το πρώτο μυθιστόρημα του πιο εμπορικού λογοτέχνη της γενιάς του ’30, τον Συνταγματάρχη Λιάπκιν του Μ. Καραγάτση.

Το 1933 ο Μ. Καραγάτσης [ψευδώνυμο του Μίμη Ροδόπουλου] δημοσιεύει το πρώτο του μυθιστόρημα «Ο Συνταγματάρχης Λιάπκιν» με τον επίτιτλο «εγκλιματισμός κάτω από το Φοίβο». Κι αν ο Θράσος Καστανάκης προσπάθησε να «σπουδάσει» τον Έλληνα στο εξωτερικό, ο Καραγάτσης αντίθετα τον ξένο στην Ελλάδα.

Ο ήρωας μας, συνταγματάρχης Λιάπκιν, ύστερα από την οκτωβριανή επανάσταση, συνεπαρμένος από τον άνεμο που φυσούσε καταστάλαξε στην Ελλάδα. Πέρασε μέρες δύσκολες, μα κατάφερε να διατηρήσει την αντοχή του και την αξιοπρέπεια του. Στο τέλος μπόρεσε να διοριστεί επιστάτης του «σταθμού επιβητόρων» στη Λάρισα.

«Μόλις βραδιάσει, το πούσι, αναδίνεται απ’ τον ποταμό. Στο βάθος η Λάρισα ανάβει τα φώτα της. Ψηλός και βαρύς ο Όλυμπος πλακώνει την ανάσα. Στην ανατολή ο Κίσαβος ορθώνεται σκοτεινός και μενεξελής. Μετά τη λάβρα της μέρας, το πρώτο νότισμα ξυπνάει τους πόθους. Τα ζευγάρια, κρυμμένα στις αλυγαριές του ποταμού, αγαπιούνται αμίλητα. Οι δάφνες κρύβουν τα ορμητικά σμιξίματα, και με την ευωδιά τους ξεδιαλύνουν την αψιά οσμή της ξαναμμένης σάρκας…»

Ο Καραγάτσης είναι πληθωρικός και τα κείμενα του έχουν ζωντάνια και μπόλικο ηδονισμό, αλλά έναν ηδονισμό τραγικό που κυβερνά και δυναστεύει τον άνθρωπο…

«Δύο μπράτσα μεγάλα, γερά, την αγκάλιασαν. Δύο χείλη φλογισμένα περπάτησαν λαίμαργα στην τρυφερή σάρκα του λαιμού της. Ένα πελώριο αντρίκειο κορμί κόλλησε στο κορμί της…»

Το βιβλίο βρήκε αμέσως απήχηση και ο Καραγάτσης άρχισε να αγαπιέται από μεγάλη μερίδα του κόσμου, οι κριτικοί βέβαια τον επέκριναν σκληρά, έφτασαν να μιλήσουν ακόμα και για «αδενοπάθεια του Καραγάτση», για «κακό γούστο της σεξουαλικής του περιγραφής», αλλά πάντα η γραφή νέων συγγραφέων με τον όποιο άνεμο ανανέωσης φέρνει στα ήδη παραδομένα, είναι λογικό να εξάπτει τα πνεύματα και να δημιουργεί εντάσσεις. Το βιβλίο δεν είναι τίποτα άλλο από το δράμα μιας ψυχής. Ο ήρωας μας φτάνει στην Ελλάδα, εγκλιματίζεται, πετυχαίνει, ζει έντονη ερωτική ζωή και καταλήγει στην αποτυχία και στην καταστροφή.

«Μια ρουφήχτρα τον άρπαξε και τον έσυρε στο βάθος. Όταν ξαναβγήκε στο αφρό, ήταν νεκρός. Το ρέμα τον τραβούσε στο γοργό του δρόμο. Έπλεγε ανάσκελα, και με τ’ ανοιχτά του μάτια ατένιζε τον ουρανό. Τα παράσημα του τεντωμένου στήθους του αντιφέγγιζαν τις αχτίνες του φεγγαριού και σκόρπιζαν αστραπές.»

Ο ακραίος νατουραλισμός του βιβλίου είναι αυτός που το κατατάσσουν σε υψηλή θέση στην ιστορία της λογοτεχνίας μας. Πέρα όμως από την πλούσια αφηγηματική μυθοπλαστική του ικανότητα ο συγγραφέας μας διαθέτει μια μοναδική αντίληψη της ζωής πάνω στο ανθρώπινο πεπρωμένο…

«Οσοδήποτε όμως κι αν κανονίζεις την εξωτερικεύση του εαυτού σου πάνω στα φαρμάκια της ψυχής σου, δεν μπορείς να ξεφύγεις ολότελα τη χαρά της ζωής, που απροσδιόριστα στην αρχή, με μορφή λήθης κι άνοιας, ύπουλα και κρυφά κυριεύει την καρδιά σου.»

Το βιβλίο «Ο Συνταγματάρχης Λιάπκιν» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις της Εστίας

Καλό Σαββατοκύριακο!

 

Λίγα βιογραφικά για τον συγγραφέα:

Γεννήθηκε το 1908. Το 1927 συμμετέχει στον Α’ λογοτεχνικό διαγωνισμό της Νέας Εστίας και αποσπά τον Α’ έπαινο . Πέθανε το 1960 σε ηλικία μόλις 52 χρονών αφήνοντας ανολοκλήρωτο «το 10», το τελευταίο του μυθιστόρημα. Μάλιστα η τελευταία φράση που πρόλαβε να γράψει, η τελευταία φράση της ζωής του ήταν: «Ας γελάσω!» Κάποιοι σημαντικοί σταθμοί είναι: «Γιούγκερμαν»[1938], «Γιούγκερμαν (τα στερνά του Γιούγκερμαν)[1941], «Ο Κοτζαμπάσης του Καστρόπυργου»[1944], «Η μεγάλη χίμαιρα»[1953], «Ο κίτρινος φάκελος»[1956]. Εκτός από μυθιστορήματα κι ένα βιβλίο μυθιστορηματικής βιογραφίας (Βασίλης Λάσκος), έγραψε διηγήματα, κριτική πάνω στο θέατρο, ταξιδιωτικά και ένα βιβλίο ιστορίας των Ελλήνων.