Από τον Heretic κριτικό Γιάννη Κρουσίνσκυ

Οι απαιτητικοί λάτρεις των δύο πρώτων ποιοτικών ταινιών ίσως να ένιωθαν έναν επίμονο κόμπο στο στομάχι τους…

Για το πώς αναμενόταν να ανταποκριθεί το όραμα του Φεντερίκο “Φέντε” Άλβαρες (σκηνοθεσία-σενάριο) απέναντι στην τεράστια κληρονομιά των Σκοτ και Κάμερον.

Ωστόσο, όπως περίτρανα αποδείχθηκε, η ποιότητα της τωρινής ταινίας διαλύει τέτοιες φοβικές, “εξωγήινες” αμφιβολίες!

Ανάλυση

Απαραίτητη Εισαγωγή…

Η ταινία “Alien: Romulus” (2024) αποτελεί μια διακριτική, μα ορατή χρονολογική ένταξη σεναριακής πλοκής, ανάμεσα στις δύο πρώτες ταινίες της περίφημης, κινηματογραφικής αλυσιδωτής σειράς, Alien. Δηλαδή, τοποθετείται σεναριακά ανάμεσα στα δύο πιο σημαντικά ανάλογα έργα, “Alien” (1979) υπό την πρωτοπόρα σκηνοθεσία του Ρίντλεϊ Σκοτ και “Aliens” (1986) υπό τη σκηνοθετική σκέψη του συνεχιστή Τζέϊμς Κάμερον. Δύο έργα σταθμοί, που έφεραν στο τιμόνι της πρωταγωνιστικής θέσης την Σιγκούρνι Γουίβερ στον ρόλο της ταπεινής, μα αξιόμαχης διαστημικής κυβερνήτριας και απαράδοτης πολεμίστριας, Έλεν Ρίπλεϊ (ρόλος που συνέβαλε στο να βραβευτεί η ηθοποιός τώρα στο 81ο Φεστιβάλ Βενετίας, για την προσφορά της στον Κινηματογράφο)! Και φυσικά, συνέστησαν την κινηματογραφική οντότητα Alien στην διψασμένη φαντασία των έκπληκτων Σινεφίλ, έχοντας συνταρακτικά, συγκεκριμένα στάδια, εξωγήινης απειλητικής ωρίμανσης (Eggs, Facehuggers, Chestbursters, Zenomorphs…Και…Στο 2ο έργο, μαζί με μια τεράστια Alien μάνα-βασίλισσα).

Το δε καινούργιο έργο Alien προσφέρει το υπερενισχυμένο υβρίδιο ανθρώπου και εξωγήινου (Offspring). Επομένως, δεν χρειάζεται να αναλωθούμε σε περιττές συγκρίσεις (π.χ. μην σταθείτε στη φράση “Φωτιά του Προμηθέα” ή σε ψήγματα ομοιοτήτων μεταξύ πλασμάτων) με άλλες ταινίες του όλου ευφάνταστου alienated franchise (αυτό αφορά συνολικά επτά ταινίες-εννοώ δίχως τα ανεξάρτητα δύο έργα “Alien vs Predator”). Παρά μόνο να εξετάσουμε παρακάτω την τωρινή ταινία “Alien: Romulus” αυστηρά με όσες προαναφέραμε πως όντως σχετίζονται μαζί της σεναριακά-νοηματικά. Έτσι λοιπόν, οι απαιτητικοί λάτρεις των δύο πρώτων ποιοτικών ταινιών ίσως να ένιωθαν έναν επίμονο κόμπο στο στομάχι τους, για το πώς αναμενόταν να ανταποκριθεί το όραμα του Φεντερίκο “Φέντε” Άλβαρες (σκηνοθεσία-σενάριο) απέναντι στην τεράστια κληρονομιά των Σκοτ και Κάμερον. Ωστόσο, όπως περίτρανα αποδείχθηκε, η ποιότητα της τωρινής ταινίας διαλύει τέτοιες φοβικές, “εξωγήινες” αμφιβολίες!

Γενικώς…

Πάνω από όλα, ας μην ξεχνάμε, ότι εδώ επέβλεπε -αν όχι τα πάντα- πολλά ο πολυμήχανος Ρίντλεϊ Σκοτ, από τη σημαντική θέση του παραγωγού της ταινίας. Όπου εκ των πραγμάτων, σε τέτοιες στιγμές, με τέτοιες προσωπικότητες, η θέση της παραγωγής παίρνει άλλη διάσταση (υπήρξαν και ανεπίσημες συμβουλές στον Άλβαρες, από τον Τζέϊμς Κάμερον). Κάτι είχε δει λοιπόν ο πάντοτε μελετημένος Ρίντλεϊ Σκοτ στην σκηνοθετική δυναμική του Φέντε Άλβαρες. Και αυτό το αινιγματικό κάτι, μεταφράζεται τώρα στην πράξη σε πολλά θετικά στοιχεία, τα οποία θα διαπιστώσουν αισθαντικά και οι θεατές, είτε έχουν δει τις δύο πρώτες ταινίες Alien, είτε όχι. Τα πολλά θετικά στοιχεία υπερτερούν έναντι των λίγων αρνητικών.

Ο Άλβαρες συνολικά έχει κερδίσει με το σπαθί του ή μάλλον καλύτερα με το διαστημικό οπλοπολυβόλο του, τα εύσημα για την υψηλή ποιοτική απόδοση του ισορροπημένου έργου του. Πιο συγκεκριμένα, πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα ισορροπία, ανάμεσα σε διαμοιρασμένη, εναγώνια φύση έργου, υπό αισθητική διαστημικού Μυστηρίου, Περιπέτειας και Τρόμου, έχοντας προτεταμένη την Ανθρώπινη Θέληση. Θα μου πείτε βεβαίως, ότι αυτή είναι και η βασική φιλοσοφία των δύο πρώτων ταινιών Alien. Ναι, αλλά έχει σημασία να ακολουθήσεις σοφά αυτό το πρώτο βήμα, για να πας εύστοχα και στο επόμενο. Και ο Άλβαρες πήγε εκεί…

Κατά συνέπεια, ένα από τα σημαντικότερα πλεονεκτήματα είναι, ότι η τωρινή ταινία του Άλβαρες σέβεται το όραμα των κορυφαίων προκατόχων Σκοτ και Κάμερον, ως άμεσα ανταποκρινόμενη σε μια τόσο υψηλή πρόκληση κινηματογραφικής συσχέτισης. Και δεν είναι καθόλου εύκολο, το να σημαίνει κάτι αξιόλογο, η ανανεωμένη ταινία Alien μέσα στο έτος 2024, κερδίζοντας παλιούς και νέους θαυμαστές! Γιατί αυτό ακριβώς θα γίνει. Καθότι η συσχέτιση αυτή δεν αποδεικνύεται μόνο ως σεναριακή (στον σκελετό της), αλλά αφορά και το κομβικό, σφαιρικό φάσμα της όλης κινηματογραφικής αισθητικής του έργου! Ουσιαστικά, ο Άλβαρες πραγματοποίησε στην πορεία τα δύο πιο σωστά καλλιτεχνικά βήματα, που θα μπορούσε να έχει κάνει.

Δηλαδή να σεβαστεί μεν το συγκεκριμένο κινηματογραφικό παρελθόν, αλλά παράλληλα να προχωρήσει και θαρραλέα στο δικό του σκεπτικό. Σε μια δυναμική ένωση, όπου ο θεατής θα παραδεχτεί τις απαραίτητες βάσεις του franchise, μα θα εντοπίσει και το υπαρκτό στίγμα του Άλβαρες. Την επιθυμητή διαμόρφωση δηλαδή, σε μια ανανεωμένη ατμόσφαιρα διαστημικού σκότους, με φρέσκους ηρωικούς χαρακτήρες, οι οποίοι εντάσσονται αβίαστα στην δική τους ιστορία, ως ένα διαφοροποιημένο, κατ’ ανάγκην διαστημικό πλήρωμα λόγω συνθηκών κοινωνικής επιβίωσης. Και όχι, σαν αντιγραφή κάποιας επαγγελματικής ερευνητικής αποστολής ή στρατιωτικής επιχείρησης διαστημικού πληρώματος (όπως συνέβαινε με πρωτοτυπία κάποτε σε πρώτη & δεύτερη ταινία, αντιστοίχως).

Αυτή ήταν η βασική ορθή απόφαση του Άλβαρες, ώστε για τις κοινωνικοοικονομικά καταπιεσμένες, νέες περσόνες των Ρέϊν, Άντι, Τάϊλερ, Μπγιόρν, Κέϊ και Ναβάρο το υποσχόμενο έργο να περάσει από την επαναστατική αντιμετώπιση της εταιρείας “Γουέϊλαντ-Γιουτάνι” (η οποία υποδούλωνε τους πάντες δια νόμου), έπειτα στην αμφίρροπη επιβίωση καθηλωτικής μάχης απέναντι σε εξωγήινα όντα. Οι νέοι και διασπασμένοι, λίγοι χαρακτήρες της πλοκής βοηθούν πραγματικά στο να αφουγκραστεί ο Σινεφίλ την κάθε ανιχνεύσιμη ιδιοσυγκρασία. Και να διαλέξει τις αγαπημένες του περσόνες. Αυτές απαρτίζουν επάξια το ατίθασο, έως ανυπόταχτο, πλήρωμα του διαστημικού σκάφους απόδρασης “Κορβελάνος.”

Και πράγματι, το νεαρό της ηλικίας, η καθημερινή αποτύπωση των μετεφηβικών ανησυχιών μιας προσομοιάζουσας τέτοιας μελλοντικής δυστοπικής εποχής και κυρίως, η αντίφαση και συμπλήρωση ενστικτωδών ψυχοσυνθέσεων ανάμεσα σε τούτους τους ταπεινούς χαρακτήρες, ξαναγεννούν το ενδιαφέρον της ατελούς, μα ελπιδοφόρας Ανθρώπινης Φυλής στον θεατή. Μιας αντιδραστικής φυλής, η οποία εφόσον αντιστέκεται κοινωνικοοικονομικά σε ένα άδικο σύστημα, δεν θα διστάσει και να υπερασπιστεί τον εαυτό της ενάντια σε εξωγήινες, αιμοδιψείς απειλές.

Φυσικά στο επίκεντρο ενδιαφέροντος της Ανθρώπινης Φυλής, η ταινία “Alien: Romulus” θα βρει τη δική της πρωταγωνίστρια, καθότι εδώ ούτε η αγαπημένη Ρίπλεϊ υπάρχει σαν ζωντανός ρόλος, ούτε και η ταλαντούχα ηθοποιός Γουίβερ. Το υπερ-σύντομο “φωτογραφικό” πέρασμα του ρόλου, μοιάζει σαν ένα οπτικό τέχνασμα. Αντιθέτως, εδώ έχουμε την ανεξερεύνητη, ανεξάρτητη, νέα κεντρική ηρωίδα Ρέϊν (σε μια υιοθετημένη διαστημική ρότα σεναρίου, που σαφώς θυμίζει κατά σημεία το ανερχόμενο ντεμπούτο της Ρίπλεϊ).

Η ειδοποιός διαφορά μεταξύ των δύο κεντρικών ηρωίδων Ρίπλεϊ και Ρέϊν, είναι, ότι τη Ρέϊν τη σέβονται όλοι εξαρχής σαν δυναμική παρουσία. Ενώ τη Ρίπλεϊ την αμφισβητούσαν ή την αγνοούσαν, μέχρι να τους αποδείξει η ίδια, πως τελικά ήταν η πιο ικανή από όλες/όλους. Από την άλλη, η Ρίπλεϊ πίστευε πάντοτε στις δυνάμεις της, ενώ η Ρέϊν δεν πιστεύει και τόσο πολύ στον εαυτό της.

Η δε αμείωτη ευαισθησία της Ρέϊν για τη συμβολική σχέση αδελφοσύνης της ίδιας με τον συνθετικό Άντι, θα δώσει εν καιρώ στον θεατή μια ανεπιτήδευτη αποτύπωση περί ανιδιοτελούς αγάπης! Κάτι το οποίο οφείλεται και στην αξιοπρόσεκτη ερμηνεία της Κέϊλι Σπίνεϊ, στον απαιτητικό πρωταγωνιστικό της ρόλο. Σε τούτη την ταινία, ο ρόλος του συνθετικού Άντι (ρομπότ με ανθρώπινη σάρκα & βαθειά συναισθηματική νοημοσύνη) συνιστά την ανεκτίμητη μορφή ανιδιοτελούς αγάπης.

Διότι η Ρέϊν κάνει τα πάντα, προκειμένου να τον διασώσει ηθικά και ελευθερώσει “λογισμικά”, ακόμη και όταν δεν τη συμφέρει απαραιτήτως κάτι τέτοιο. Μία αξιοσημείωτη ηθική παράμετρος, που παρατηρείται εδώ και πολλές δεκαετίες στις σημαντικότερες ταινίες Alien. Σε παρόμοιο υφολογικό περιεχόμενο, όπως φερειπείν η Ρίπλεϊ ήθελε να διασώσει τη γάτα “Τζόουνσι” (Alien, 1979) ή η Ρίπλεϊ πάλι έκανε τα πάντα για τη διάσωση του μικρού επιζήσαντος κοριτσιού “Ρεμπέκα” ή αλλιώς “Νιούτ” (Alien, 1986).

Συμπερασματικά

Για να επανέλθουμε όμως στο “Alien: Romulus”, πέρα από την Ρέϊν, την παράσταση κλέβει και ο κρίσιμος ρόλος του Άντι. Ενός “Συνθετικού.” Δηλαδή, όπως προείπαμε, ενός ρομπότ με ομοιότητα ανθρώπινης σάρκας και ομοιάζουσα συμπεριφορά ανθρώπινης ευαισθησίας. Η δε ερμηνευτική μετάβαση του ηθοποιού Ντέϊβιντ Τζόνσον είναι εξαιρετική! Και κάνει τον θεατή να δώσει βάση στην εξέλιξη της ταινίας. Η επιτυχημένη ερμηνευτική μετάβαση από συνθετικό διστακτικό ρομπότ με δυσκολία στην ομιλία, σε αναβαθμισμένο πρόγραμμα με ταχύτατη εγκεφαλική διάγνωση, λεκτική διατύπωση και αντιμετώπιση προβλημάτων με κάθε ηθικό κόστος, συνιστά παράλληλα ίσως το καλύτερο νοηματικό στοιχείο σύνδεσης του έργου!

Διότι επάνω στην εναλλαγή της βασικής εντολής του συνθετικού Άντι (παλιά εντολή: να κάνει ο ίδιος πάντα το καλύτερο για την Ρέϊν/νέα εντολή: να κάνει το καλύτερο για την εταιρεία “Γουέϊλαντ-Γιουτάνι”) υπάρχει ξεκάθαρη ρύθμιση της εύνοιας ή της αρνητικής προοπτικής των ηρώων του έργου. Ουσιαστικά, ένα μικροτσίπ επάνω στον Άντι ρυθμίζει τις βελτιωμένες ή όχι πιθανότητες του εν λόγω διαστημικού πληρώματος. Είναι μεγάλες οι ανατροπές με το μικροτσίπ του Άντι, μόλις εκείνος από ευαίσθητο ανδροειδές μετατρέπεται σε ψυχρό υπολογιστή και κατά συνέπεια σε επικίνδυνο εκτελεστή αυστηρών εντολών. Καθώς και όταν ύστερα διεκδικείται η επαναφορά στο πιο ανθρώπινο κομμάτι του. Η ρυθμιστική συμπεριφορά του Άντι αποτελεί πανέξυπνη πυξίδα συναισθηματικής ισορροπίας ανάμεσα στους συνθετικούς “Ας” και “Μπίσοπ” της πρώτης και δεύτερης ταινίας Alien.

Δεδομένου ότι ο ιδιαίτερος χαρακτήρας του συνθετικού (Άντι) ερμηνεύεται τώρα από Αφροβρετανό ηθοποιό, βαδίζοντας ερμηνευτικά βάσει σεναρίου ανάμεσα σε ηθική και ανηθικότητα, σε τραύλισμα και ευγλωττία, σε τελειοποιημένη και ημιτελή τεχνολογία, παρατίθεται τέτοια ανατρεπτική νοηματική απόδοση, που αποστομώνει ακόμη και εξωτερικές παρερμηνείες στην κοινωνικά μπερδεμένη εποχή μας. Καθότι αυτές οι ανατροπές της ενσαρκωμένης περσόνας Άντι θα κάνουν ακόμη και τους διαφωνούντες στις αντιμαχόμενες δύο φανατισμένες ομάδες, “woke culture” και “anti woke culture”, να καταπιούν από κοινού τη γλώσσα τους! Και μάλιστα, εν τη διάρκεια εξέλιξης του έργου…Προσωπικά, είμαι πάντοτε με τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, δίχως ταμπέλες, μα σεβόμενος όσα κινήματα αποδεικνύουν, ότι είναι Ορθολογικά και Μοραλιστικά…Εσείς;!

Πρόκειται επομένως συνολικά για μια εντυπωσιακή ταινία, την οποία αξίζει να παρακολουθήσουν για διάφορους λόγους οι θεατές, (ξανα)μαθαίνοντας όμως μέσα στην κινηματογραφική Αίθουσα, κατά κύριο λόγο τι σημαίνει να βιώνεις την αγωνία ενός διαστημικού πληρώματος υπό συνθήκες πανίσχυρης εξωγήινης απειλής. Η συνολική ατμόσφαιρα οδηγεί τον θεατή να ξεχάσει τις οποιεσδήποτε σκηνοθετικές τεχνικές, συνδέσεις μοντάζ ή αποδόσεις σκηνικών και να αφεθεί πολύ πιο ελεύθερα στην ενιαία μύηση μιας περιπετειώδους ατμόσφαιρας, με αισθητική ταινίας Μυστηρίου-Τρόμου και λογική Επιστημονικής Φαντασίας. Και αυτή η ενιαία μύηση, όπως κατανοείτε, συνιστά επιτυχία. Αποκορύφωμα αποτελεί εδώ η αξιοποίηση της Βαρύτητας σε σχέση με το οξύ (αντί για αίμα) που έχουν τα τραυματισμένα Zenomorphs!

Φυσικά, υπάρχουν και κάποια μειονεκτήματα. Και δεν εννοώ τα “κρύα” ανέκδοτα του Άντι. Κατ’ εμέ, ανεξαρτήτως εάν ο Σινεφίλ είναι ένθεος ή άθεος, παραμένει αρκετά παράλογο, το να ακούγονται σε μια ταινία της σειράς “Alien” θεϊκές επικλήσεις, αναφορές, προσευχές κτλ, όταν παρακολουθούμε μια τόσο χωροχρονικά αυτόνομη, διαστημική κινηματογραφική εποχή! Χαλάει την ατμόσφαιρα. Προσωπικά, μου φαίνεται τόσο αστείο και άκαιρο, όσο ακριβώς και το να έβλεπα στην ταινία “Τα Πάθη του Χριστού” του Μελ Γκίμπσον να έσκαγε ξαφνικά μύτη δίπλα στον Πόντιο Πιλάτο το Xenomorph από το οποιοδήποτε έργο “Alien.” Κάποια πράγματα, απλώς ΔΕΝ κολλάνε στον Κόσμο των Τεχνών! Ακόμη και σε fiction πλαίσια.

Καλό είναι λοιπόν να παραλείπονται, χάριν της ευφάνταστης, μα πάντοτε Ορθής Λογικής. Κατ’ εξαίρεση, αυτά τα φαινόμενα, σε “παραπλήσιο” κινηματογραφικό περιβάλλον, τα πετυχαίνουν μόνο οι αξεπέραστοι κωμικοί, Monty Python (βλ. ταινία “Life of Brian”)! Ακόμη, είναι άραγε στα αλήθεια τόσο απαραίτητο να βλέπεις στο Σινεμά έναν χαρακτήρα να καπνίζει ακόμη και στο Διάστημα; Σαν ψευτο-επαναστατικό, πιο πολύ το βρίσκω…(όπως και στα δύο πρώτα Alien). Πιο πρακτικό μειονέκτημα υπάρχει όμως στη νέα ταινία, απομονωμένα στην επιμέλεια ελληνικού υποτιτλισμού, όπου εκεί οι διευκρινιστικές πληροφορίες μεσότιτλων (για λεπτομέρειες σε πλανήτες, χρονολογικό διάστημα κτλ), περνούν μπροστά από τα μάτια του θεατή σχεδόν με διαστημικές ταχύτητες. Με αποτέλεσμα, να μην τον ενημερώνουν κατατοπιστικά, δυστυχώς. Και να χάνει έτσι εκείνος και τους αγγλικούς μεσότιτλους.

Επίσης, εντάξει είπαμε, ότι ο Άλβαρες εκτιμά τα θεμέλια των ταινιών Alien. Ότι ακολουθεί το τελετουργικό μοτίβο. Αλλά η αποφασιστική λύση του επιλόγου και εδώ, ως κατά 99% μοναδική (έλεος πια!) δυνατότητα επιλεγμένης εξόντωσης απέναντι στην ανίκητη εξωγήινη οντότητα, μοιάζει να ακολουθεί απερίσκεπτα ένα τυποποιημένο manual. Δίχως καμία σεναριακή πρωτοβουλία. Δεν υπάρχει δηλαδή άραγε κανένας άλλος τρόπος, για να εξοντωθεί στην τελική αναμέτρηση το πιο απειλητικό πλάσμα σε σχετική ταινία Alien;! Με τούτη τη λογική εφιαλτικής παγίωσης, ο θεατής θα γνωρίζει εξαρχής, πώς ακριβώς αναμένεται να τελειώσει (σχεδόν) το οποιοδήποτε τέτοιο έργο…Εκτός, εάν παρακολουθεί κάποιο εξ αυτών για πρώτη του φορά. Όχι, αυτό λοιπόν ΔΕΝ είναι καλό στοιχείο…

Ωστόσο, δεν χρειάζεται να γκρινιάζουμε. Η ταινία στο σύνολό της διαθέτει σαφώς περισσότερα θετικά στοιχεία. Η ωφέλιμα υπομονετική εξέλιξη μέχρι να συναντήσει ο θεατής τα εξωγήινα πλάσματα μαζί με τους ήρωες, ήταν κάτι το οποίο ορθώς δεν έλειπε και από τη νέα ταινία. Οι έντονες, μα έγκυρες ανατροπές στο σενάριο κάνουν τους λάτρεις της σειράς ταινιών Alien να διαλέξουν εδώ πιο προσεκτικά το ηρωικό πρόσωπο, με το οποίο ταυτίζονται οι ίδιοι.

Όσο για το κεντρικό ηρωικό πρόσωπο επιβίωσης του τωρινού έργου; Ας πούμε, ότι ναι μεν θα περάσει από το μυαλό των θεατών η ταυτότητα τούτου του προσώπου γρήγορα, αλλά πως εκείνος/εκείνη θα περάσει από πολλές συμφορές μέχρι να πάρει την κατάσταση στα χέρια του/της…

Σκεπτικό…

Το Κλειδί του Συνθετικού

Μεθοδικό A. I.

Δεν νομίζω, ότι κάποιος από εμάς τους Σινεφίλ “ξετρελαίνεται” γενικότερα στην ιδέα της χρήσης A.I. (Τεχνητής Νοημοσύνης). Ούτε και ειδικότερα εκείνης της χρήσης A.I., εκμεταλλευόμενης για λόγους εμφατικής αναβίωσης στο ρόλο επιστημονικού συμβούλου-αξιωματικού, την τεχνητή επαναφορά του αποβιώσαντος, πραγματικά ταλαντούχου ηθοποιού, Ίαν Χολμ. Παραμένει ωστόσο κομβική, η επαναφορά της παραπλήσιας παρουσίας του συνθετικού από την πρώτη ταινία ή μάλλον πιο σωστά, η οπτική ομοιότητα του τωρινού “Ρουκ” με τον παλιό συνθετικό “Ας.”

Τουλάχιστον, για τους θαυμαστές του ανάλογου franchise. Επιπλέον, εδώ αυτή η πρακτική ομολογουμένως λύση, τύπου CGI + A.I., αποδεικνύεται εκτάκτως και μεθοδική. Καθότι η φωνή του ρόλου Ρουκ εδώ σκοπίμως φέρει αλλοιωμένη ρομποτική χροιά (συν τη φωνητική βοήθεια του έμπειρου σε voiceover, ηθοποιού Ντάνιελ Μπετς).

Έτσι, μολονότι εκβιάζει αρκετά τη νοσταλγία του κάθε θαυμαστή των παλιών ταινιών Alien, τούτη η “ρετροφιξαρισμένη” επιλογή δημιουργεί παράλληλα και κάποιες προϋποθέσεις εκλογικευμένης μύησης στο συγκεκριμένο ειδικό μοτίβο Επιστημονικής Φαντασίας. Άρα, μάλλον τελικά δεν είναι ούτε ακριβώς πλεονέκτημα, ούτε όμως και μειονέκτημα κάτι τέτοιο.

Θάνατος & Επαναφορά

Για την ακρίβεια, στην πρώτη ταινία το κεφάλι του διαλυμένου συνθετικού, επιστημονικού συμβούλου-αξιωματικού, ονόματι “Ας”, είχε αποκολληθεί από το σώμα του. Και έπειτα, είχε αποσυνδεθεί ο μηχανισμός λειτουργίας του και τυλιχτεί (το ό,τι απέμεινε) στις φλόγες. Σημαίνοντας οριστικά το τέλος εκείνου. Ενώ στην δεύτερη ταινία, το σώμα του τραυματισμένου στρατιωτικού συμμάχου, ανδροειδούς “Μπίσοπ”, είχε κοπεί στα δύο.

Όπως ακριβώς το είδαμε τώρα και στο “Alien: Romulus”, μα εδώ για την απόδοση μηχανικής επαναφοράς του τραυματισμένου συνθετικού, ονόματι “Ρουκ.”

Άρα, στην τωρινή ταινία αυτό που έγινε στο θέμα Θάνατος, Τραυματισμός ή Επαναφορά με στάδιο Τραυματισμού του συνθετικού συμμάχου/ανταγωνιστή των Ανθρώπων, είναι επί της ουσίας μια μίξη των δύο πρώτων ταινιών! Fair enough, από άποψη πινελιάς franchise! Αλλά εάν είσαι σχολαστικός τύπος, βάσει λεπτομερειών, αυτό αντικειμενικά μάλλον πιο πολύ μοιάζει με λάθος, σαν επιπόλαιο κολάζ ή τελικά σαν να μην χρειαζόταν καθόλου η όλη ομοιότητα του Ρουκ με τον Ας…

Πιο Αναλυτικά…

Εξωγήινη Εμφάνιση

Η εξωγήινη διαδικασία δημιουργίας, γέννας, αλλά και προσαρμογής φαίνεται να απασχολεί πάρα πολύ τους δημιουργούς Σκοτ, Κάμερον και Άλβαρες. Το βλέπουμε στις τρεις αντίστοιχες ταινίες τους, “Alien”, “Aliens” και “Alien: Romulus.” Καθότι:

Ο Σκοτ έβαλε τον παράγοντα διασποράς των Άλιεν στους Ανθρώπους, μέσα από την επιθετική κυοφορία στα αντρικά σπλάχνα.

Ο Κάμερον σύστησε στο κοινό την προέλευση των εξωγήινων αυγών, μέσα από μια τεράστια μάνα-βασίλισσα Άλιεν, να γεννά ανεξέλεγκτη.

Ενώ ο Άλβαρες όρισε το in vitro + in vivo, υβρίδιο ανθρώπων και εξωγήινων, μέσα από την έγκριση ενός “πατέρα” συνθετικού (Ρουκ) και μιας “μητέρας” (κεντρικό υπολογιστικό σύστημα) διαστημικού σκάφους.

Μια διανομή της Feelgood Entertainment

Συντελεστές

Σενάριο: Fede Alvarez, Rodo Sayagues. Σκηνοθεσία: Fede Alvarez. Μοντάζ: Jake Roberts. Διεύθυνση Φωτογραφίας: Galo Olivares. Πρωταγωνιστούν/συμμετέχουν: Cailee Spaeney, David Jonsson, Archie Renaux, Isabela Merced, Spike Fearn, Aileen Wu. Διανομή Ρόλων: Sydney Shircliff, Mary Vernieu. Σκηνικά: Adam O’Neill, Toppler Zoltan, Naaman Marshall. Ειδικά Εφέ: Gabor Kiszelly κ.ά. Οπτικά Εφέ: Matt Holland, Christine Krumpholz κ.ά. Μουσική: Benjamin Wallfisch. Ήχος: Lee Gilmore, David V. Butler, Chris Terhune, Ailene Roberts, Polly McKinnon κ.ά.