Κριτική του μουσικά εύρυθμου Δίσκου “From Zero” των Linkin Park

Από τον Heretic κριτικό Γιάννη Κρουσίνσκυ

Μετά την πρόσφατη εκρηκτική επάνοδο των Linkin Park, την προσθήκη της Frontwoman Emily Armstrong & το single “The Emptiness Machine”, είχαμε μία ακόμη εκκρεμότητα.

Μα φυσικά, την ακόλουθη κριτική για την κυκλοφορία όλης της νέας μουσικής ενότητας “From Zero.”

Μιας ολοκληρωμένης δισκογραφικής δουλειάς, από το εμφανώς ανανεωμένο μουσικό πλήρωμα του μεθοδικού Mike Shinoda. Πώς είναι λοιπόν ο νέος δίσκος;

Εισαγωγή

Σε τούτο το κείμενο θα σας μιλήσω, αφενός σύντομα και περιεκτικά για το μουσικό, ηχητικό και στιχουργικό Αποτέλεσμα Ακρόασης. Και αφετέρου πολύ πιο αναλυτικά για την Ουσία Μουσικής/Στιχουργικής, που εκπέμπει ο νέος δίσκος των Linkin Park “From Zero” (υπενθυμίζω, κυκλοφόρησε στις 15 Νοεμβρίου του 2024). Σε μια κριτική ματιά για τις φρέσκες συνθέσεις, τις οποίες παρουσίασε η ανανεωμένη μπάντα, στο καινούργιο της ξεκίνημα.

Αποτέλεσμα Ακρόασης

Ας απομονώσουμε λοιπόν, τι πραγματικά προσφέρει ως καλλιτεχνικό αποτέλεσμα η ακρόαση τούτου του νέου δίσκου. Ενός δίσκου που περπάτησε σε δύο γνώριμα μονοπάτια για τους Linkin Park. Της εξασφαλισμένης, γνώριμης εμπορικής επιτυχίας και σε ένα πιο ριψοκίνδυνο. Μα εξίσου γνώριμο. Αυτό της υβριδικής φύσης, μα εδώ σαφώς αλλιώτικης (ανάμεσα σε ρίζες και μελλοντική προοπτική). Θα ήταν άλλωστε άτοπο και ανεκδοτολογικό να ισχυριστεί σοβαρά κάποιος, ότι το “From Zero” (2024) ξεπερνά ποιοτικά τα “Hybrid Theory” (2000) και “Meteora” (2003). Όμως κάνει κάτι άλλο. Τα διαδέχεται ως σεβαστός απόγονος, στην συνεχιζόμενη, εμπνευσμένη μουσική φύση των Linkin Park!

Κύρια καλλιτεχνική δύναμη του δίσκου “From Zero”, με μεγαλύτερη ακρίβεια και σταθερότητα, είναι η συνολική μουσική προσέγγιση και απόδοση από τους Linkin Park. Και όχι τόσο η στιχουργική. Ο ήχος της παραγωγής και των μουσικών οργάνων είχε σύνθετη άποψη, πότε με σκληρή απόδοση και πότε με πιο αιθέρια αίσθηση. Το δε “παιχνίδι” των ηχογραφήσεων μεταξύ Emily και Mike μετέφερε ψυχολογικά την οικειότητα των τραγουδιστικών μελών της μπάντας στα αυτιά του ακροατή. Τα 8 στα 10 τραγούδια αξίζουν την σοβαρή μουσικό-ηχητική προσοχή του ακροατή. Σε 4 κομβικά τραγούδια εντοπίζεται σημαντική Καλλιτεχνική Ισορροπία ανάμεσα σε μουσική και στιχουργική (Emptiness Machine, Cut The Bridge, Heavy Is The Crown, Good Things Go).

Η δε ροή των ειδών Nu Metal, Pop, Rock, Industrial, Alternative, Rap, παρουσιάζει μεν έντονες εκπλήξεις διαδοχής, αλλά στο σύνολό της είναι καλά διαμοιρασμένη. Το μουσικό ύφος του συγκροτήματος επομένως ποικίλει και έτσι δεν είναι καθόλου προβλέψιμο. Ιδίως το “Overflow” κάνει τη διαφορά, με την απελευθερωμένη μουσική γκάμα του! Σε ελάχιστα σημεία άλλων τραγουδιών εντοπίζονται επιρροές από Limp Bizkit, παλιούς Linkin Park ή και Fear Factory. Σαφώς ο δίσκος “From Zero”, με 11 τραγούδια, συντομευμένη συνολική διάρκεια 32 λεπτών (!) και ειδική δομή τραγουδιών, αποκαλύπτει με κάθε τρόπο, ότι όλα αρχίζουν και τελειώνουν με την επιλεγμένη πρωταγωνιστική θέση των μελωδικών φωνητικών στις συνθέσεις! Και πράγματι, το διαπιστώνουμε και μέσα στον σκελετό του κάθε τραγουδιού αυτό, όπου οι μουσικές φωνητικές γραμμές κινούν τα πάντα.

Μουσικά εύρυθμος, εμπορικά επιτυχής, φωνητικά μελωδικός, στιχουργικά ενσυναισθητικός και με νεανική δυναμικότητα, στα θετικά του σημεία καλλιτεχνικής έκφρασης ο νέος δίσκος. Στον αντίποδα όσον αφορά τα αρνητικά σημεία του, επαγγελματικά εφησυχασμένος, με φοβικό σκεπτικό στο συνδυασμό συνολικής χρονικής διάρκειας και τρόπου εξέλιξης των τραγουδιών. Με επαναλαμβανόμενες στιγμές απλοϊκής, μετεφηβικής στιχουργικής. Καθώς και με λίγες μόνο πρωτοβουλίες στον κρίσιμο ρυθμικό-μελωδικό ρόλο ηλεκτρικής κιθάρας και ηλεκτρικού μπάσου. Δυστυχώς, δεν συναντάμε εδώ κάποιο παραπλήσιο κομμάτι σαν τα αγαπημένα, διαρκή instrumental προ-επιλόγου ακούσματα, δια χειρός Joseph Hahn (όπως παλιότερα τα “Cure For The Itch” από Hybrid Theory & “Session” από Meteora). Συμπερασματικά, ο δίσκος εν συνόλω αξίζει ξεκάθαρα την ψυχαγωγική εμπιστοσύνη, την καλλιτεχνική εκτίμηση και την επανάληψη ακουσμάτων! Η δημιουργία “From Zero” είναι θετική και ελπιδοφόρα!

Ουσία Μουσικής/Στιχουργικής

1) “From Zero (Intro)”

Μια απλοϊκή και σύντομη εισαγωγή. Με υπαρκτό μεν μελωδικό ενδιαφέρον, διαμοιρασμένων φωνητικών τύπου διασπασμένου γκόσπελ, στο επίκεντρο της μουσικής. Αλλά καμία σχέση, συγκριτικά με προϋπάρχουσες μορφές απρόβλεπτου μουσικό-ηχητικού παλμού στον πρόλογο (όπως το “Foreword” του Meteora). Από στιχουργική άποψη (songwriting), δεν υπάρχουν λόγια εδώ.

Ωστόσο, εντοπίζουμε τον πρώτο διάλογο μεταξύ Shinoda και Armstrong. Σαν στοιχείο χαλαρότητας μέσα σε ηχογραφημένες πρόβες. Αυτό δεν μαρτυρά, μα υπονοεί (με σκοπίμως κομμένα λεγόμενα της Emily) τη σημασία στο ξεκίνημα νέου δίσκου και μουσικής πορείας. Λόγω αναφοράς στις ρίζες μιας πρωτόλειας ιδέας (η μπάντα του Shinoda λεγόταν πρώτα “Χero”, πριν ονομαστεί τελικά “Linkin Park”).

2) “The Emptiness Machine”

Ουσιώδη πλήκτρα με τις τονικές τριάδες και συμπληρώσεις, ενόσω τα φωνητικά του Shinoda καλωσορίζουν τον ακροατή (καίριες επιστροφές ήχου). Το beat αρχικώς βρυχάται στο βάθος από την κονσόλα του Hahn. Κιθάρες (Brad Delson) και μπάσο (Dave Farrell) είτε μαζί, είτε με αντίστιξη πραγματοποιούν στην πορεία του τραγουδιού, ίσως, την καλύτερη στιγμή τους σε όλο τον δίσκο! Τα αληθινά ντραμς (Colin Brittain) μπαίνουν ενεργά πλέον. Η φωνή της Emily Armstrong προσδιορίζει τη διατήρηση ταυτότητας, αλλά και υφολογική αλλαγή της μπάντας!

Με ελευθέρωση αλλιώτικων καθαρών φωνητικών. Με εναλλακτική διατύπωση προσωπικών της screams, που κάνουν την τραγουδίστρια να επαναφέρει τις παλιές Nu Metal ρίζες της μπάντας. Αλλά και να ορίζει το σταθερό συναίσθημα μιας ενδιαφέρουσας μουσικής ψυχής, πλέον ως καθιερωμένη εκφραστική Frontwoman. Στιχουργικά, το τραγούδι μιλά για τον κάθε αδικημένο από άλλους ανθρώπους. Και για την αναγνώριση τούτης της αδικίας μόνο από τον ίδιο του τον εαυτό. Με έναν ιδιωτικό θυμό, για τούτη την παλιά αφέλεια (“so…naive”).

Η υπεράσπιση έρχεται εκρηκτικά με την προσωπική συνειδητοποίηση και παράλληλα με το ότι απευθύνεται στο πρόσωπο που τον πλήγωσε (“let You cut me open, just to watch me bleed”). Μπορεί να αφορά την οποιαδήποτε ανθρώπινη σχέση. Μα εκτιμώ, ότι αναφέρεται σε επαγγελματικές αδικίες (“it’s been decided how we lose”) και συναισθηματικές εξολοθρεύσεις από ανθρώπους με ναρκισσιστικές τάσεις (“Your blades are sharpened with precision, just like You always do”). Τώρα, εάν εννοεί και την απαγκίστρωση ατόμων από επικίνδυνες ομάδες (“I only wanted to be part of something”), εντάξει το ακούω.

3) “Cut The Bridge”

Αυτή η ελεγχόμενη επιθετικότητα και συνάμα παιχνιδιάρικη, ρυθμική συμπεριφορά των κρουστών στη σύνθεση, δίνει τελικά τον κατάλληλο χώρο στα υπέροχα καθαρά φωνητικά της Emily Armstrong, ώστε εκείνα εν καιρώ να χαμηλώσουν σαγηνευτικά τους τόνους! Προσωρινώς. Με συνέπεια, να ταξιδεύουν τον ακροατή σε ποιοτικά Pop μονοπάτια. Και τότε έρχεται το απαλό Rock άγγιγμα, όπου εναλλάσσεται μαζί με τα άγριά της φωνητικά, ταιριάζοντας με τα κρουστά, σε μια ενωμένη ενδιαφέρουσα ατμόσφαιρα.

Εδώ η Emily αποδεικνύει περίτρανα, γιατί ακριβώς ξεκινά μια νέα Εποχή, με εκείνη και τους Linkin Park! Ακόμη, ωραία Rap φωνητικά στην αρχή και ωραία γέφυρα με τραγούδι από τον Shinoda. Μαζί τραγούδησαν ιδανικά την καθοριστική φωνητική κορύφωση, πριν από το τελικό ρεφραίν. Στιχουργικά: Πιο αινιγματικά και αφαιρετικά, τα πράγματα εδώ. Σημεία αυτοκαταστροφής, παραίτησης και πλύσης εγκεφάλου μοιάζουν να γίνονται ένα, στην έκβαση του τραγουδιού (όμορφος στίχος:“wanna go to the light and not the shadow, but the branch isn’t shinny as the arrow”).

4) “Heavy Is The Crown”

Επική απόδοση ηχογραφημένων βιολιών κινηματογραφικής αύρας, από την κονσόλα του πανέξυπνου Joe Ηahn. Ωραία αντίστιξη κιθάρας. Ιδανικό το θηλυκό γρέζι στα φωνητικά της Emily, κατάλληλη η αλλιώτικη συμπλήρωση του Shinoda. Η εντυπωσιακά παρατεταμένη κραυγή 16 δευτερολέπτων (!) από την Armstrong είναι χρήσιμη, για να ενθουσιάσει πραγματικά τους λάτρεις της μπάντας. Όχι όμως λειτουργική για τη βελτίωση της σύνθεσης…

Στιχουργικά: Ιδανικό wake up call τραγούδι για όποιον άνθρωπο φοβάται να διαχειριστεί και να κάνει το κρίσιμο βήμα προς την επιτυχία. Επίσης, είναι αδύνατον να μην περάσει από το μυαλό μας, ότι αυτό ήταν και ένας καθρεπτισμός της εντεταγμένης Emily Armstrong, ως ανθρώπινος παράγοντας μέσα στην επιτυχημένη δισκογραφία των Linkin Park (“This is what you ask for”). Δυνατοί στίχοι.

5) “Over Each Other”

Η απόλυτη Pop στροφή μέσα στο ύφος του δίσκου. Τα φωνητικά της Armstrong υποστηρίζουν τα πάντα, για αυτό και η μουσική στον υπόλοιπο σκελετό της σύνθεσης κάνει αισθητά βήματα πίσω. Συμπληρώνουν, μόνο τα απαραίτητα πλήκτρα. Στο ρεφραίν “θυμούνται” να μπουν πάλι στη σύνθεση και ενορχήστρωση και τα υπόλοιπα μουσικά όργανα.

Άδειο κομμάτι σαν σύνολο, για όσους έχουν μουσικό αυτί ώστε να ακούνε το πλήρες “κάδρο” σε ένα τραγούδι. Αλλά από την άλλη πλευρά ιδανικό τραγούδι, για όποιον απαίδευτο ακροατή (αναγκαστικά) δύναται να ακούει μόνο τις αποδόσεις των φωνητικών. Επίσης, για όποιον παραμένει αδιόρθωτα εγωιστής μουσικός (ναι, γενικώς για ορισμένους τραγουδιστές μιλώ). Δεν φταίει καθόλου η Emily, αυτό της έδωσαν.

Στιχουργικά: Μια απλή ιστορία, για κάθε ερωτική σχέση η οποία αποδεικνύεται ασφυκτική. Και μόλις φανεί ότι αυτή η σχέση δεν είχε τελικά βάθος, οι συνομιλίες -των όχι και τόσο ερωτευμένων- μοιάζουν να επικαλύπτουν απλώς το αθεμελίωτο επίπεδο πραγματικής επικοινωνίας τους. Εδώ συνεχίζεται και η ανεξαρτήτως ηχογραφημένη (τύπου άνετης πρόβας), αυθόρμητη κουβέντα των Shinoda και Armstrong.

6) “Casualty”

Επιρροές από Fear Factory σε μουσική και ήχο, για κιθάρες και μπάσο. Ντραμς, που τρέχουν και χτυπούν δυναμικά. Επιρροές από Limp Bizkit, στα φωνητικά της Emily. Εντυπωσιακό σύνολο σκληρού ήχου, που δεν θα το περίμενε κανείς σε σχέση με τα προηγούμενα κομμάτια του δίσκου. Μεστό, δυναμικό και δοκιμασμένο μουσικό σύνολο, αποφεύγοντας περιττούς στολισμούς. Στιχουργικά: Μια απλοποιημένη σχέση αιχμαλωσίας, σε κοινωνιολογικά πλαίσια, μεταξύ δύο ανθρώπων. Αποστέρηση (ψυχολογικής) ελευθερίας και γνώσεις μυστικών αντιπαρατίθενται, αλλά ο ένας ετοιμάζεται να εκδικηθεί. Πειστικό.

7) “Overflow”

Εάν υπάρχει κάτι μεταξύ Rap, Industrial στοιχείων και Pop, τότε αυτό ακριβώς πετυχαίνει η μπάντα εδώ. Σε μια εκπληκτική Ισορροπία Ειδών, της οποίας η μουσικό-ηχητική ατμόσφαιρα κερδίζει δικαιολογημένα τις συνολικές εντυπώσεις! Σκοτεινά απαλά φωνητικά, από την Emily. Προσθέστε και την έκρηξη της μίας ηχητικά “πριονισμένης” και ταυτοχρόνως “τριπαρισμένης” ηλεκτρικής κιθάρας στο τέλος…Ευχάριστη μουσική έκπληξη! Και από τα πιο σημαντικά τραγούδια του δίσκου! Στιχουργικά: Αντιθέτως, εδώ οι στίχοι δεν έχουν κάποια ιδιαίτερη σημασία. Δεν εννοώ ότι είναι κακοί, απλώς δεν υποστηρίζουν κάποια συνδεσιμότητα ιστορίας.

8) “Two Faced”

Το τραγούδι δανείζεται ηχογραφημένο sample βιολιών από το “Heavy is the Crown” του ίδιου δίσκου. Επιτέλους, παρατηρούμε ξανά λίγο περισσότερη ρυθμική παρουσία στα ηλεκτρικά rock έγχορδα! Ωστόσο, το κουπλέ στα φωνητικά θυμίζει αχνά το παλιό κομμάτι “Forgotten” (από τον πρώτο δίσκο, “Hybrid Theory”). Και αυτό δεν δηλώνει ακριβώς έντονη έμπνευση. Στη μέση του κομματιού εντοπίζονται ωραία D.J. σκρατς (Joe Hahn) και φωνητικά (Emily Armstrong), σαν επιρροές από το παρελθόν των Linkin Park και των Limp Bizkit. Πάλι όμως, δεν υποδηλώνεται πηγαία έμπνευση έτσι.

Στιχουργικά: Η αντιμετώπιση της διπροσωπίας, θα ξεσηκώσει μεν ανθρώπους από 18-30 περίπου ετών. Όμως κατά τα άλλα για κάθε άλλο ενήλικο ακροατή/αναγνώστη που τα έχει περάσει παλιότερα, δεν λέει και κάτι καινούργιο αυτή η θεματική του τραγουδιού. Συνεχίζεται η ηχογράφηση (τύπου πρόβας) μεταξύ Emily και Mike, λέγοντας μάλιστα, ότι βρίσκονται τώρα πλέον στο ίδιο μήκος κύματος (“same page” η δική τους αμερικανική έκφραση/στην Ελλάδα δεν τη μεταφράζουμε συνήθως σαν “ίδια σελίδα”).

9) “Stained”

Ρυθμικές αξίες, δίνουν χώρο στα εισαγωγικά φωνητικά του Mike. Έπειτα, εδώ είναι σαν να ακούς στα φωνητικά της Armstrong κάτι μεταξύ Pink και Avril Lavigne (?!). Beat από την κονσόλα. Καθαρά εμπορικός ήχος και μουσικός σκελετός, μα οι εναλλαγές των κύριων και δεύτερων φωνητικών παραμένουν ενδιαφέρουσες και ποιοτικές. Ιδίως, προς το τέλος του τραγουδιού. Τραγούδι ικανό, να παρουσιάσει τρομακτική επιτυχία, από ακροατές σχετικών ειδών μουσικής. Αλλά δεν σε γεμίζει μουσικά, εάν αναζητάς την πρόοδο. Στιχουργική: Πάλι ταραχώδεις προσωπικές σχέσεις, ποτισμένες από διαπίστωση αδικιών, όπου το ένα άτομο έχει άσβεστα ίχνη ψεμάτων επάνω του. Μετεφηβικές εκφράσεις, τίποτα σπουδαίο εδώ.

10) “IGYEIH”

Ιδανικό φωνητικό κράμα, θηλυκού δυναμισμού και Pop-Rock αύρας, σύμφωνα πάντα με τις τωρινές ιδέες του εν λόγω δίσκου των Linkin Park. Κιθάρα και μπάσο υποστηρίζουν δυναμικά το κομμάτι. Ωραίο συναισθηματικό φινάλε με screams από την Emily. Η μουσική του τραγουδιού θα ξυπνήσει, κάπως, όσους ήθελαν σκληρό ήχο σε τούτο το άλμπουμ. Στιχουργικά: “I Give You Everything I Have.” Ναι, καλά μαντέψατε. Πάλι ένα ίδιο μοτίβο αντιμετώπισης σε κάποιον που δεν είναι τίμιος. Και να πεις, ότι τουλάχιστον είχαμε concept ή έστω μια αποδεδειγμένη συνδεσιμότητα μεταξύ μιας κοινής θεματικής…Καμία σχέση. Και μην μου πει κανείς, για τον όμοιο στίχο “forgotten doesn’t mean that it’s forgiven this time” (που υπήρχε και στο προηγούμενο κομμάτι “stained.”) Άσε, αυτά ισχύουν σε άλλα άλμπουμ, όχι εδώ…

11) “Good Things Go”

Ωραίο ντουέτο, των Emily Armstrong και Mike Shinoda. Ωραίο το συνδυασμένο πάθος, με την πιεσμένη στα άκρα φωνή της Emily πριν το ρεφραίν. Ωραίος ρόλος της ηλεκτρικής κιθάρας, σε όλο το κομμάτι. Όμορφη κατακλείδα, στα χνάρια του “Numb” από άποψη καλλιτεχνικού οργανογράμματος, δηλαδή με δυναμικό-συγκινητικό τραγούδι Επιλόγου. Στιχουργική: Τούτο το τραγούδι μπορεί να φαίνεται αρχικά, ότι διαθέτει μπερδεμένα συναισθήματα μεταξύ δύο ανθρώπων, που έχουν έρθει ήδη πολύ κοντά. Αλλά οι στίχοι περιπλέκονται στη συνέχεια τόσο όμορφα, με αληθινή αγνότητα και αποκεκαλυμμένη ειλικρίνεια, από δύο πλευρές. Με αποτέλεσμα, όντως να είναι αληθινά καλλιτεχνικοί! Οι στίχοι αυτοί είναι από τους πιο ωραίους όλου του δίσκου! Πολύ δυνατό σημείο!