Οι Linkin Park επέστρεψαν μουσικά, με frontwoman στη σύνθεσή τους!

Από τον Heretic κριτικό Γιάννη Κρουσίνσκυ

Είναι μία από αυτές τις στιγμές που αναρωτιέσαι, τι ακριβώς θα σημάνει η έκρηξη των συναισθημάτων, η οποία ξεκινά να εξελίσσεται προοδευτικά μες στο κεφάλι σου!

Αρχικώς, στο άκουσμα μιας τέτοιας μουσικής είδησης. Κατόπιν, στο άκουσμα της νέας φωνητικής παρουσίας. Και εν κατακλείδι, στη συνολική ακρόαση της καινούργιας αυτής συμμετοχής, μέσα στο γνώριμο μουσικό πλήρωμα των Linkin Park.

Η μπάντα παρουσίασε την Emily Armstrong στη θέση των διακριθέντων φωνητικών! Η ίδια ανέλαβε ένα πραγματικά απαιτητικό πόστο καλλιτεχνικής έκφρασης. Με βαριά κληρονομιά, σε όσα άφησε η ευαισθητοποιημένη ψυχή του αποθανόντος frontman, Chester Bennington.

Νέο Εκρηκτικό Single

Λέγεται “The Emptiness Machine” και το μουσικό σύνολό του καταδεικνύει σαν πρώτο δείγμα, τι εστί Linkin Park εν έτει 2024! Στον πυρήνα μουσικής διάκρισης του ανανεωτικού αυτού τραγουδιού, το νέο φωνητικό δίδυμο των Mike Shinoda και Emily Armstrong καταγράφει, ότι το συγκεκριμένο φρέσκο single από άποψη σύνθεσης εστιάζει κατά πολύ περισσότερο στις φωνητικές γραμμές. Μελωδικές και αγριεμένες! Γεγονός που δίνει σημαντικό έδαφος υπεράσπισης στο μουσικό εγχείρημα των ανανεωμένων πια Linkin Park.

Από την άλλη πλευρά, η μουσική σύνθεση δεν αξιοποιεί τα υπόλοιπα μουσικά όργανα στο έπακρον. Το less is more κόλπο δεν είναι πάντα και η ιδανικότερη λύση. Πάντως η Emily Armstrong, σε ό,τι αφορά αποκλειστικά το νέο αυτό μουσικό υλικό, φαίνεται να κατακτά ήδη την εμπνευσμένη ερμηνεία που γράφτηκε από το συγκρότημα και τον Mike Shinoda στα μέτρα της διμορφικής, ενδιαφέρουσας φωνή της. Το δε video clip, μέσα από την πλοκή του, δημιουργεί την ταύτιση όλου του συγκροτήματος με τους ακροατές του.

Καθότι εδώ τα μέλη των Linkin Park βιώνουν μία καθημερινότητα με απλά επαγγέλματα και ασχολίες. Μέχρι να συναντηθούν μεταξύ τους (το ίδιο και η Emily). Επιπροσθέτως, ο Mike Shinoda ως εμπνευστής ζωγραφίζει, ενώ η Emily Armstrong έρχεται από το πουθενά στον ορίζοντα της καθημερινότητας, ως επίκεντρο της συνάντησης των μελών. Τότε όλα τα μέλη πραγματοποιούν, την κορύφωση στο εκρηκτικό μουσικό αποτέλεσμα…Πάμε να το δούμε παρακάτω, μέσα από το κανάλι των ίδιων των Linkin Park στο youtube!

Κυριολεκτικά “From Zero”

Πώς φτάσαμε όμως σε αυτό το ενδιαφέρον σημείο;! Οι Linkin Park από τον Αύγουστο του 2024 προκάλεσαν το ενδιαφέρον των ακροατών τους, έχοντας οριοθετήσει κάποιες αινιγματικές συνθήκες αναμονής, ως προς το μέλλον της μουσικής πορείας τους. Θα μπορούσαμε χαρακτηριστικά να πούμε, ότι οι ίδιοι προετοίμαζαν δυναμικά το έδαφος της ενημέρωσης για μια εκρηκτική εξέλιξη μέσα στην μπάντα, ομοιάζουσα με είδηση “ωρολογιακής βόμβας.”

Και τούτο προέκυπτε στην πράξη επισήμως από την μπάντα και το ιδρυτικό μέλος της, Mike Shinoda, με τη δημοσιευμένη αντίστροφη καταμέτρηση των 100 κρίσιμων ωρών αναμονής, για κάποια μεγάλα, αναπάντεχα νέα…Μάλιστα, μόλις ο νοηματικά απρόβλεπτος αυτός μετρητής έφτασε στο σημείο μηδέν του (στις 28 Αυγούστου), τότε το συγκρότημα δήλωσε με έμφαση: “Είναι μόνο θέμα χρόνου…”

Βεβαίως όλα αυτά θα ήταν πιο απλά ή εν πάση περιπτώσει θα βρίσκονταν σε πιο χαλαρή βάση γνωστοποίησης καλλιτεχνικών εξελίξεων, εάν δεν αποκάλυπταν όντως μία πραγματική είδηση “βόμβα.” Εάν δηλαδή οι εν λόγω αινιγματικές ενέργειες αντίστροφων ωρών προσδοκούσαν μόνο να προσδώσουν πιο ταιριαστή γοητεία στον σχετικό τίτλο του επερχόμενου άλμπουμ τους, “From Zero.” Κάτι που θα έκανε απλώς “χαριτωμένη” την αντίστροφη μέτρηση, έως και αδιάφορη…

Το φλέγον ειδησεογραφικό θέμα όμως εδώ είναι, ότι η μπάντα –όπως αποκαλύφθηκε- ανασυγκροτείται εκρηκτικά και μέσα στον πυρήνα της, ξεκινώντας σχεδόν από το σημείο μηδέν και για άλλους λόγους. Σε πολύ πιο πρακτικό βαθμό. Και κυρίως, σε πολλά περισσότερα επίπεδα μουσικής έκφρασης. Η προσθήκη του καινούργιου ντράμερ Colin Brittain, αντικαθιστώντας το ιδρυτικό μέλος Rob Bourbon, παραμένει μεν σημαντική, μα δεν αποτελεί το στοιχείο της μεγίστης εκρηκτικής αλλαγής στο μουσικό πλήρωμα.

Διότι η αλήθεια είναι, ότι χωρίς καμία αμφιβολία τις εντυπώσεις τελικά “κλέβει” (δικαιολογημένα) η αποφασιστική κάλυψη στο δυσαναπλήρωτο κενό του frontman, το οποίο καλύφθηκε μάλιστα από frontwoman. Ναι! Η Emily Armstrong παρουσιάστηκε για πρώτη φορά από τους Linkin Park, σε ειδικό Live Show στις 6 Σεπτεμβρίου 2024, με παράλληλη Live Stream μετάδοση από το κανάλι της μπάντας στο youtube! Φυσικά, η ίδια συμμετέχει πλήρως φωνητικά και στον ολοκαίνουργιο δίσκο “From Zero” (ο οποίος θα κυκλοφορήσει στις 15 Νοεμβρίου 2024). Η Emily Armstrong αποτελεί λοιπόν επισήμως την καινούργια lead τραγουδίστρια (ή αν προτιμάτε, μελωδική και growling voice μαζί) του συγκροτήματος. Και η φωνή της φαίνεται να διαθέτει δυνατότητες, ώστε να ταιριάζει τόσο σε καινούργια, όσο και σε παλιά τραγούδια.

Εσείς όμως τώρα, αναπόφευκτα, θα αναρωτιέστε, εάν άραγε μπορεί η ίδια να αντικαταστήσει επάξια στα φωνητικά το σημαντικό μουσικό και ερμηνευτικό κεφάλαιο του αποθανόντος Chester Bennington; Ας το δούμε ή μάλλον καλύτερα ας το ακούσουμε, παρακάτω στην πράξη, με όσα γνωρίζουμε μέχρι στιγμής…Σημασία έχει να σχηματίσετε και εσείς την άποψή σας. Οπότε, ακούστε πρώτα ένα ενδιαφέρον δείγμα με τη φωνητική ζωντανή παρουσία της Armstrong στο αγαπημένο τραγούδι “Numb” (αυτό δημοσιεύτηκε απομονωμένο στις 8 Σεπτεμβρίου από τους Linkin Park). Και τα λέμε μετά, αμέσως παρακάτω πιο αναλυτικά, για όλο το αποκαλυπτικό αυτό Live, μα και για το τι αποκαλύπτει η ανταπόκριση του κοινού σε αυτό.

Το Live για το Βάπτισμα του Πυρός

Κατά την άποψή μου, έχει σημασία να διαπιστώσετε τη δυναμική των νέων Linkin Park, μέσα από γραπτή αναλυτική κριτική σε συνδυασμό με την κατατοπιστική παρακολούθηση video, για όλο το Live. Προκειμένου να σχηματίσετε καλύτερη εικόνα.

Μία συναισθηματικά διαπεραστική, ζωντανή επανεμφάνιση, για όλο το συγκρότημα. Η καλλιτεχνικά εύστοχη είσοδός τους επί σκηνής τα λέει όλα. Μέσα από μια μίνιμαλ ατμοσφαιρική αισθητική, αλλά με ουσιώδη οπτικοακουστική παρουσίαση, ισχυροποιημένης μουσικής επαναφοράς, το συγκρότημα έκανε την καθοριστική εμφάνισή του. Αποκάλυψε το νέο ξεκίνημα του, με πραγματιστική προσέγγιση, από το σημείο μηδέν! Το πρώτο Live των Linkin Park παγκοσμίως, με την Emily Armstrong! Διότι όπως καταλαβαίνετε, εδώ αναντίρρητα θα εστιάσουμε στο εξόφθαλμα καινούργιο μουσικό στοιχείο του συνόλου (καθότι για τον νέο ντράμερ Colin Brittain δεν έχουμε να πούμε και πολλά, δεν φάνηκε κάποια έντονη διαφορά).

O Mike Shinoda, με την εκπέμπουσα θετική του ενέργεια, βοήθησε το κοινό να καλωσορίσει θερμά την απρόβλεπτη καλλιτεχνική αλλαγή στο σχήμα. Και απέδειξε, για ακόμη μια φορά, ότι ο ίδιος θα εξακολουθεί να αποτελεί την προσωποποίηση της δημιουργικής μουσικής εξέλιξης της μπάντας, συμβάλλοντας ανεκτίμητα και στην ψυχή της. Ακόμη και μετά τη μεγάλη απουσία του εξίσου σημαντικού εκπροσώπου, συναισθημάτων και μουσικών ιδεών, Chester Bennington…Τώρα όμως, η καινούργια σελίδα στη ζωή των Linkin Park ετοιμαζόταν να παρουσιαστεί στον Κόσμο…

Όλα ήταν έτοιμα. Τα μουσικά όργανα είχαν καλυφθεί με σεντόνια, όπως ακριβώς συμβαίνει μέσα σε ένα σπίτι που διατηρεί σεβαστή, έως και παγιωμένη, πένθιμη ατμόσφαιρα. Αλλά κάποτε έρχεται η ώρα για να ξαναζωντανέψει. Τα μουσικά όργανα αποκαλύφθηκαν και ζωντάνεψαν ξανά. Τα λειτουργικά οπτικοακουστικά εφέ έδωσαν νέα πνοή. Έτσι, το πλήθος άρχισε να γίνεται ενσυναισθητικά σαν ένα Σώμα, με το επιθυμητό επόμενο βήμα στην καριέρα των Linkin Park. Έτσι, το συγκρότημα σεβάστηκε το πένθος για τον Chester, ξόρκισε την αρνητικότητα της εγκατάλειψης μελλοντικών στόχων και ξεκίνησε από το παρόν να προχωρά παρακάτω.

Με δυναμικό Line Up: Mike Shinoda (τραγούδι, ραπάρισμα, κιθάρα, πλήκτρα), Dave Farrell (μπάσο, δεύτερα φωνητικά), Joe Hahn (turntables, sampling, δεύτερα φωνητικά), Alex Feder (κιθάρα, δεύτερα φωνητικά-εκτάκτως στην περιοδεία έναντι του κιθαρίστα Brad Delson), Colin Brittain (ντραμς) και Emily Armstrong (φωνητικά). Ακολουθεί το αποσαφηνιστικό video όλης της ατμοσφαιρικής συναυλίας (6/9/2024) από το κανάλι των Linkin Park στο youtube!

Πώς το αξιολόγησα; H Emily Armstrong μπήκε με σιγουριά στην αρχική σκηνική της παρουσία, έχοντας και σαν αγχολυτική ασπίδα την ασφάλεια του νέου τραγουδιού “The Emptiness Machine”, από τον καινούργιο Δίσκο “From Zero.” Τα πήγε πάρα πολύ καλά εδώ! Ο Mike Shinoda την παρουσίασε με υποστηρικτική, εγκάρδια διάθεση, αμέσως στο έκπληκτο κοινό. Ωστόσο, ακριβώς μετά, στο πρώτο από τα παλιότερα τραγούδια,“Somewhere I Belong” από τον δίσκο “Meteora”, η –θετικών πρώτων μουσικών εντυπώσεων– frontwoman ένιωσε πιο αισθητά την έντονη ψυχολογική πίεση. Μαζί με την ευθύνη του απαιτητικού πόστου της, χάνοντας έτσι ορατά την φωνητική απόδοσή της.

Όμως από το τραγούδι “Crawling” (του δίσκου “Hybrid Theory”) και έπειτα, η ίδια ανταποκρίθηκε με σαφή βελτίωση σε όλη τη συναυλία. Προτού ξεκινήσουν το τραγούδι, ο Shinoda έξυπνα παρότρυνε τους λάτρεις της μουσικής των Linkin Park να συμμετάσχουν πιο ενεργά. Να αναλάβουν τον ρόλο παντοτινής παρουσίας της ψυχής Chester Bennington στα φωνητικά των verses! Αυτό ακριβώς έδωσε χώρο στην Armstrong, προκειμένου να αρχίσει η ίδια να αποκτά άμεση επικοινωνία με το κοινό και κατά συνέπεια καλύτερη ψυχολογία, κάνοντάς τους και νεύμα για το πότε να αναλάβουν μαζί της και εκείνες/εκείνοι τη γέφυρα πριν από το ρεφραίν. Στο “Crawling” πάντως, τα φωνητικά της υπήρξαν από ισχνά, ποιοτικά, δυναμικά, έως και επάξια σε αρκετά σημεία.

Σε ρυθμούς άλμπουμ “Meteora” και πάλι, η μπάντα έπαιξε το “Lying From You.” Όχι και τόσο καλά τα πράγματα εδώ για την Emily, σε σχέση πάντα με το πώς κάλυπτε το ίδιο τραγούδι ο Chester. Το φινάλε της καλό! Το τραγούδι “The Catalyst” είχε μεν καλή εισαγωγή συνόλου φωνητικών, δυστυχώς όμως, έμοιαζε εκτός τόπου και χρόνου από όλη τη μπάντα, σαν να “κλωτσάει” ρυθμικά (εδώ μάλλον ο νέος καλός ντράμερ έκανε και το μοναδικό του λάθος). Αντιθέτως, πολύ ωραία ήταν τα μελωδικά φωνητικά της Armstrong σε γοητευτική αρμονία μαζί με όσα μέλη της μπάντας τραγούδησαν στο “Waiting for the End.”

Ενδιαφέρουσα, η φωνητική προσέγγιση της τραγουδίστριας στο “Numb” (η σκηνική της παρουσία με το χέρι να κρατά το φαρδύ της παντελόνι δεν ήταν βεβαίως και ό,τι καλύτερο, αλλά λογικά οφείλεται σε νευρικότητα). Στο “One step Closer”, ενδιαφέρουσα η ερμηνευτική ισορροπία σκληρότητας και συναισθηματικής έκφρασης, από τη νέα τραγουδίστρια. Έχανε όμως σε δυναμική, εν συγκρίσει με εκείνη του Chester…

Γενικώς, εντυπωσιάζει η δυνατότητα της Emily σε εκφραστικές growling τεχνικές, όπου η ίδια θυμίζει κάτι από τον Chester, αλλά παράλληλα τονίζει και το δικό της βραχνό, έντονο ηχόχρωμα. Η δε μελωδική της φωνητική απόδοση ταιριάζει στο σύνολο του μουσικού σχήματος, χωρίς να φέρει μεγάλη απόκλιση από τη γνώριμη αισθητική των Linkin Park. Το πρόβλημα, όταν γενικώς αναλαμβάνει την αντικατάσταση αντρικών φωνητικών μία γυναίκα μουσικός σε κάποια μπάντα, είναι, ότι συνήθως τότε η αναπόφευκτη αλλαγή οκτάβας αποδυναμώνει το σύνολο. Εδώ δεν συνέβη κάτι τέτοιο όμως. Και αυτό είναι θετικό στοιχείο!

Μέχρι στιγμής, τα growling parts της νέας τραγουδίστριας ξεχωρίζουν περισσότερο από τα μελωδικά της σημεία. Φυσικά αυτό εξαρτάται και αναλόγως από τη φύση των εκάστοτε τραγουδιών. Δηλαδή, προφανώς σε ορισμένες αποδόσεις τραγουδιών, όπως εκείνες του “Lost” ή του “What I’ve Done”, η Emily αναδεικνύει και αποδεικνύει τις πεντακάθαρες, μελωδικές της δυνατότητες! Η πασιφανής μουσική χημεία της μπάντας στα “In the End” και “Faint” καταδεικνύει, ότι υπάρχει όντως Line Up για υποσχόμενη περιοδεία! Στο encore, η μπάντα βγήκε παίζοντας το “Papercut” και πραγματικά εκεί φαίνεται το δέσιμο μεταξύ των δύο μουσικών, Shinoda και Armstrong. Όταν ο πρώτος πλαισιώνει υποστηρικτικά τη δεύτερη, ενόσω τραγουδούν μαζί στην κορύφωση του τραγουδιού.

Καθόλου τυχαία μάλλον και η ενδυματολογία τους (φόρεσαν ίδια χρώματα, αλλά αντιστρόφως επιλεγμένα, σε παντελόνι και T-shirt/πανωφόρι), η οποία μεταφράζεται σαν σωματοποίηση συμπλήρωσης ρόλων, κατά τη συνέργεια στα φωνητικά. Το τελευταίο τραγούδι “Bleed it Out” έτσι και αλλιώς δεν είναι συνθετικά κάτι το ενδιαφέρον, κατ’ εμέ. Έχει κολλήσει η κυρίαρχη κιθάρα σε ρόλο ρυθμικής κιθάρας, σε ένα εκνευριστικά απλό μοτίβο και τίποτα παραπάνω. Άρα, δεν έχει κάποια σημασία και το πώς ερμηνεύτηκε το τραγούδι από όλη τη μπάντα.

Συνολικά, η ίδια η Emily φαίνεται να ταιριάζει με την μπάντα. Και κυρίως, με τα φωνητικά του Shinoda, που ήταν επί της ουσίας και το πιο κρίσιμο μουσικό σημείο στο Σήμερα, σε μια κατάλληλη διαλεύκανση δυνατοτήτων στο όλο θέμα νέου Line Up. Τώρα, εάν ταιριάζει η Emily σε ό,τι εξέπεμπε καλλιτεχνικά ο Chester, αυτό φυσικά δεν θα απαντηθεί μόνο από μια συναυλία. Χρειάζεται πολλούς δίσκους και περιοδείες μαζί, κάτι τέτοιο…

Ένα Θολό Σημείο

Στηρίζω και εγκρίνω τη μουσική παρουσία και ένταξη της Emily Armstrong. Οτιδήποτε άλλο θέλει έρευνα…Τα πράγματα είναι θολά εδώ…

H Emily Armstrong είχε παρευρεθεί με θετική στάση στο Δικαστήριο παλιά, για τον αργότερα καταδικασμένο βιαστή Danny Masterson. Προτού αντιληφθεί όμως η ίδια στην πορεία της Δίκης, το ποιος ακριβώς εκείνος ορίστηκε τελικά από τη Δικαιοσύνη πως ήταν. Σε μια υπόθεση όπου το Δικαστήριο δυσκολεύτηκε αρκετά με την τελική ετυμηγορία. Ο Masterson κατηγορήθηκε από τρεις γυναίκες-θύματα βιασμού και καταδικάστηκε τελικά από το Σώμα Ενόρκων για δύο βιασμούς (η τρίτη περίπτωση θεωρήθηκε αδιέξοδο). Προσωπικά, είμαι υπέρ των θυμάτων, απλά ήθελα η δικαστική-αστυνομική έρευνα να είναι πιο ανοικτή στους πολίτες. Όσον αφορά τη στάση της Armstrong, προς το παρόν μένω στην διαλευκαντική δήλωσή της: “I do not condone violence abuse or violence against women, and I empathize with the victims of these crimes.”

Ίσως, η ίδια να υπερασπίστηκε απερίσκεπτα τη σέκτα scientology (η οποία απαγορεύει καταγγελίες από ένα μέλος της προς άλλο, όπως η ίδια προς τον Masterson), δίχως να μάθει τότε κάτι παραπάνω για το ποιόν του Masterson. Θα φανεί αυτό…Εάν είναι έτσι πάντως, άλλο η απομονωμένη μεγάλη ανοησία και άλλο η ενιαία μεγάλη μοχθηρία…Δεν μου μοιάζει για μοχθηρή η Armstrong. Θυμίζω, ότι και ο Tom Cruise ανήκει στους scientologists, με αποτέλεσμα να μην έχει καλές σχέσεις με την κόρη του, Suri ή την πρώην γυναίκα του, Katie Holmes, αλλά είναι καλός ηθοποιός και άνθρωπος. Εάν όμως στην περίπτωση της Armstrong υπήρχε σκοπιμότητα υποστήριξης scientology κύκλων, τότε θα αλλάξω τελείως άποψη για την ίδια και την ένταξή της στην μπάντα.

Ανταπόκριση στην Αλλαγή

Ξαναλέω λοιπόν, στηρίζω καλοπροαίρετα τη μουσική της διάσταση μόνο. Έχει σημασία, η τολμηρή μουσική απόφαση της μπάντας. Έχει σημασία, το μουσικό θάρρος της Emily. Και έχει σημασία, το ανοικτό μουσικό μυαλό στο κοινό της συναυλίας, ώστε να δεχθεί κάτι το οποίο διαθέτει τις περγαμηνές, για να βελτιωθεί μελλοντικά ακόμη περισσότερο. Για τον νέο δίσκο θα το δούμε, όταν έρθει η ώρα (είπαμε, Νοέμβριος 2024). Μέχρι στιγμής το single “The Emptiness Machine” τα σπάει πάντως! Χωρίς να είναι κιόλας κάποια μουσική κορυφή σε σύλληψη ιδεών…Από εκεί και πέρα, όσον αφορά κάποιες γκρινιάρικες “οπαδικές” αντιδράσεις σε social media, του στιλ “Μόνο μην τραγουδάτε τα παλιά κομμάτια”, έχω να πω το εξής. Σαφώς είναι δικαίωμα κάθε ακροατή να μην του αρέσει η μουσική αλλαγή αυτή…

Το να διατηρείς με θάρρος την προσωπική σου γνώμη, είναι σημαντικό στοιχείο κοινωνιολογικής ισορροπίας. Ομοίως όταν πρόκειται περί Τέχνης. Αρκεί όμως, η κάθε διαλλακτική, ιδιωτική-δημόσια συναναστροφή να διαθέτει σοβαρά επιχειρήματα. Αντιθέτως, όταν κάποιο άτομο υπερβάλλει, μήπως είναι τελικά καλύτερα για όλους να ακούει εκείνος/εκείνη, μόνο τα παλιά τραγούδια; Και όχι το να λέει αλόγιστα σε δημόσιο λόγο, από το πληκτρολόγιό του, σε μια επαγγελματική μπάντα, τι να μην κάνει στο νέο ξεκίνημά της; Για την τραγική έννοια “οπαδός τεχνών” θα τα πούμε σε άλλο κείμενο…Παρεμπιπτόντως, στο Live ακούστηκαν και ελάχιστα υπόκωφα γιουχαρίσματα (επί παραδείγματι, μετά τα κομμάτια “Numb” και “Waiting for the End.”)

Λέτε να έχουν να κάνουν με το θέμα των Φύλων; Πάντως σε μια πιο ευρεία θετική ανταπόκριση, δεν νομίζω, ότι στον εκτεταμένο χώρο του Metal-Rock ήταν ποτέ θέμα φοβικών σκέψεων, πόσο μάλλον υπαρκτό πρόβλημα, η όποια εμφάνιση μίας frontwoman. Εξάλλου, οι Κυρίες του Metal έχουν εδραιώσει την πρωταγωνιστική παρουσία τους εδώ και πολλά χρόνια. Αλλά και στο ειδικό θέμα “αμφίβολης” πιθανότητας για αποτελεσματική αντικατάσταση extreme φωνητικών, περνώντας διαδοχικά από άντρα σε γυναίκα, υπήρχαν πάντοτε περιπτώσεις απόλυτης επιτυχίας. Λόγου χάριν, η Angela Gossow ερχόμενη στους (ας πούμε, death melodic metalers) Arch Enemy το 2001, είχε βάλει τα γυαλιά σε πολύ κόσμο (προσωπικά, την ανακάλυψα περίπου το 2004).

Θα ήταν όμως έτσι τα πράγματα στο επί χρόνια ανδροκρατούμενο υποείδος της Nu Metal, όπου εκεί υπάγονταν οι Linkin Park; Τα πρώτα 20 χρόνια μάλλον όχι…Εκ των πραγμάτων…Ας κάνουμε, μια διερευνητική υπόθεση. Ένα μουσικά αποκαλυπτικό Εάν…Εάν αμέσως μετά τα υπέροχα άλμπουμ “Hybrid Theory” (2000) και “Meteora” (2003), χωρίς να έχει φύγει από τη ζωή ο Chester Bennington (θυμίζω, αυτοκτόνησε το 2017), ερχόταν εκείνη ακριβώς τη στιγμή (προσέξτε, εν έτει 2003) κάποια frontwoman να τον αντικαταστήσει…Τι ακριβώς θα γινόταν; Πώς θα αντιδρούσαμε; Μάλλον θα ήταν αλλιώς τα πράγματα. Μιλώ για την όποια frontwoman τότε (καταλαβαίνετε, ότι η Emily γεννήθηκε το 1986, ενώ ο Chester το 1976, οπότε το παράδειγμά της για τότε δεν ευσταθεί). Δεν ξέρω ειλικρινά, πώς θα το βλέπαμε τότε όλοι μας. Παίζει ρόλο και σε ποια ηλικία βρισκόταν ο καθένας μας, βεβαίως.

Πιθανότατα, η μετέπειτα αλλαγμένη πορεία της μουσικής κατεύθυνσης, που οι Linkin Park ακολουθούσαν με τα χρόνια να επηρεάζει τα σημερινά γεγονότα αποδεκτής αντικατάστασης. Ασχέτως, εάν αυτή η κατεύθυνση (από 2007 έως 2017) δεν μας έκανε να ασχοληθούμε μουσικά τόσο πολύ, όσο με τους δύο πρώτους δίσκους της μπάντας. Αλλά οι δύο πρώτοι δίσκοι θεωρούνταν και ήταν Nu Metal! Οπότε η εναλλακτική είσοδος μιας frontwoman τότε πιθανότατα θα παραξένευε πολύ τους λάτρεις της μουσικής των Linkin Park, μα και όλης της Nu Metal σκηνής. Αργά και διστακτικά, εμφανίστηκαν μεν δυναμικές γυναίκες στα φωνητικά της Nu Metal σκηνής, κυρίως από το 2002 και έπειτα, με την εξαίρεση του “κανόνα”, την κυρίαρχη Otep Shamaya, στους “Otep”…Καλό αυτό! Όμως, είχαμε ξεκινήσει να μιλάμε από άλλη βάση, για κάτι άλλο. Για αντικατάσταση παλιότερου frontman από νέα frontwoman…Πόσες τέτοιες περιπτώσεις ξέρετε στο Nu Metal, τόσα χρόνια;

Αυτό καταδεικνύει μία Πραγματικότητα. Δυστυχώς, με διακρίσεις Φύλων…Ας αναλογιστούμε λοιπόν, πόσο απερίσκεπτοι ήμασταν, έστω και απομονωμένα στο Nu Metal…Θεωρώ επομένως, ότι η τωρινή εποχή μας για τη συγκεκριμένη εντυπωσιακή αλλαγή, σε τούτο το πόστο των Linkin Park, ήταν αυταπόδεικτα η πιο κατάλληλη! Ακόμη ας μην ξεχνάμε, ότι μαζί με το ύφος αυτό της Nu Metal αλλάζουν και οι φωνητικές συνθήκες. Δεν είχαν δηλαδή τα ίδια καθήκοντα frontwomen σαν την Gossow με frontwomen όπως η Armstrong. Άλλωστε, στην περίπτωση της αναπληρωμένης θέσης του Chester, πρακτικά υπήρχαν αλλιώτικα screams και καθαρά μελωδικά φωνητικά, μαζί. Βεβαίως, εδώ σε πολύ πιο ειδικές ψυχολογικές συνθήκες, η μουσική αντικατάσταση μετά από άκρως επιτυχημένο παρελθόν καλλιτέχνη, άμεσα ταυτισμένου με την καρδιά του συγκροτήματος, ήταν μια πολύ πιο δύσκολη περίπτωση. Καθότι στην καρδιά των ακροατών ο τραγικός θάνατος του Chester το 2017 κλόνισε και το όποιο μέλλον της μπάντας…

Άρα: α) η μουσική κατεύθυνση της μπάντας, β) ο ακόλουθος θάνατος του Chester και γ) η διαρκής παρατήρηση όλο και περισσότερων γυναικών να γίνονται επιτυχημένες frontwomen στο ευρύ φάσμα του Metal όσο περνούσαν τα χρόνια, επηρεάζουν τα δεδομένα. Αυτά τα τρία στοιχεία, φαίνεται να συντελούν στην τωρινή αποδοχή του κοινού για τον ερχομό της Emily Armstrong! Επομένως, θα πω καταληκτικά και κάτι ακόμα. Ότι έχει σημασία, το γεγονός πως όλα αυτά τα χρόνια κάθε προοδευτικός άνθρωπος, είτε μέσα από τη Ζωή είτε μέσα από τις Τέχνες, επιμορφώθηκε ο ίδιος ή επιμόρφωσε αλυσιδωτά το Κοινό. Και τα δύο έχουν σημασία. Πρώτον, ας μην υποτιμά ο καθένας μας την ουσιώδη και καθοριστική προσωπική αμφισβήτησή του στα κατάλοιπα της ελληνικής και παγκόσμιας κοινωνίας.

Η Ατομικότητά του ελευθερώθηκε ψυχολογικά, με αντιρατσιστική δράση των δικών του δυνάμεων. Αλλά ειδικά η δεύτερη περίπτωση, ξεχωρίζει πιο πολύ. Γιατί επηρεάζει αλυσιδωτά με θετικό πρόσημο, έναν υπολογίσιμο αριθμό ανθρώπων που αγαπούν τον Πολιτισμό. Φερειπείν, κακά τα ψέματα, οι σκηνοθέτες/σκηνοθέτριες με καλλιτεχνικά κότσια, συνέβαλαν, ώστε να μπορούμε πολλοί άνθρωποι να αντιληφθούμε γρήγορα την Αξία της μετουσιωμένης Ισότητας των Φύλων στις Τέχνες, που αποτελούσαν καθρέπτη της Κουλτούρας μας. Τόσο στον Κινηματογράφο, όσο και στη Μουσική. Με αποτέλεσμα, να μην γίνονται ποτέ διακρίσεις από αληθινά καλλιεργημένους ανθρώπους στο χώρο του Πολιτισμού ανάμεσα στα αντίθετα φύλα, τις τελευταίες δεκαετίες. Και φυσικά, επ’ ουδενί εν έτει 2024!

Υ.Γ. Η φωτογραφία με τα εξώφυλλα και τα CD από τα άλμπουμ “Hybrid Theory” και “Meteora” προκύπτει από την προσωπική δισκοθήκη του Γιάννη Κρουσίνσκυ.