Με θλίψη είδαμε σήμερα την εκκένωση και το «χτίσιμο» του Ελεύθερου Αυτοδιαχειριζόμενου Θεάτρου ΕΜΠΡΟΣ, που ήταν ένα σημείο αναφοράς για τους Θεατρόφιλους της Αθήνας. Ενός χώρου που για χρόνια στέγαζε τα όνειρα χιλιάδων καλλιτεχνών πάσης φύσεως και έδινε βήμα στην ελευθερία της σκέψης και την ελευθερία της τέχνης εν γένει, όπως μας θύμισε με γλαφυρό τρόπο ο Γιώργος Καλογερόπουλος στο συγκινητικό του βίντεο.
Γράφει ο Γιάννης Ζαμπατής
Το Θέατρο «Εμπρός» λειτουργούσε από το 2011 ως ένα βήμα για εκατοντάδες καλλιτέχνες και ομάδες, που μπόρεσαν να δείξουν τη δουλειά τους δωρεάν και χωρίς καμία καλλιτεχνική παρέμβαση. Σύντομα απέκτησε φήμη εκτός συνόρων και απετέλεσε παράδειγμα αυτοδιαχειριζόμενου πολιτιστικού κυττάρου για όλους τους νέους καλλιτέχνες στην Ευρώπη.
Όπως αναφέρει στο site του, από το 2011 έχει φιλοξενήσει πάνω από 400 θεατρικά έργα από εκατοντάδες καλλιτέχνες που παρουσίασαν αφιλοκερδώς και με ελεύθερη είσοδο την καλλιτεχνική τους πρόταση.
Έγιναν συναυλίες 450 συγκροτημάτων, εκδηλώσεις ενίσχυσης αυτοοργανωμένων εγχειρημάτων, κινηματικών πρωτοβουλιών και καλλιτεχνικών ομάδων, πάνω από 300 ομιλίες και διαλέξεις για όλα τα ζητήματα της καθημερινότητας.
Εκατοντάδες συνελεύσεις, εκθέσεις, φεστιβάλ ποίησης, λογοτεχνίας, εργαστήρια, μια θάλασσα συναντήσεων και δημιουργίας, μια ανάσα ελευθερίας και έκφρασης στο κέντρο της πόλης
Όμως επειδή τα όνειρα δεν φιμώνονται και θα βρεθεί γι’ αυτά κάποια λύση, επειδή κατά κάποιο τρόπο ισχύει ακόμα το 1,5 μέτρο μακριά και επειδή ούτε τις αναμνήσεις μπορούν να μας κλέψουν, θα σταθώ σήμερα σε μια δική μου ανάμνηση.
Μια ανάμνηση που μοιράστηκα με πολλούς άλλους ένα καλοκαιρινό, δροσερό βραδάκι του περασμένου Ιουλίου, στην ταράτσα του ΕΜΠΡΟΣ με θέα την φωτισμένη Ακρόπολη.
Ο Γιώργος Καλογερόπουλος ενορχήστρωσε με μαεστρία και με την ευαισθησία που τον διακρίνει, μια ακτιβιστική παράσταση/performance, χρησιμοποιώντας ως υλικό τα γράμματα που στάλθηκαν ανώνυμα, ιστορίες για coming out που έγιναν (ή δεν κατάφεραν να γίνουν).
Γράμματα σε οικογενειακό, φιλικό, κοινωνικό ή εργασιακό περιβάλλον, χρησιμοποιώντας άλλοτε αυτούσια τα λόγια των γραφόντων, άλλοτε λόγια που γράφτηκαν εκ των γραμμάτων ορμώμενα.
Έστησε μια παράσταση όπου ένωσε τις φωνές της Ομάδας «Οδός», να μας θυμίσει ότι η αγάπη από όπου και αν προέρχεται και για όποιον προορίζεται, είναι δώρο θεού και αναδεικνύει τον άνθρωπο που έχει καρδιά και χτυπάει.
Ο Γιώργος Καλογερόπουλος με μια ευφυή μουσική επιλογή, πράγμα αναμενόμενο από έναν τέτοιο εμπνευσμένο συνθέτη και με τον άψογο συντονισμό της Ομάδας από την Ελένη Θεοδοσοπούλου, έδωσαν σχήμα περίκαλον και έμορφο στα επτά υπέροχα παιδιά, που ερμήνευσαν και μας μετέφεραν ατόφια, αυτήν την ανάγκη για αγάπη δίχως περιορισμούς.
Επτά νέοι καλλιτέχνες, όπου από τις ελάχιστες φορές δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις κανέναν, κινούνταν και χόρευαν τόσο γλυκά, σαν να τους ανύψωνε το αεράκι της μαγευτικής εκείνης βραδιάς, ακολουθώντας πιστά την έμπνευση και τη χάρη του άλλου μεγάλου πρωταγωνιστή, της αιθέριας Εύης Τσακλάνου, που κάθε κινητική της παρέμβαση είναι και έμπνευση.
Και πώς να ξεχωρίσεις, ποιόν! Την υπέροχη Φανή Κουλούρη, την ευθυτενή σαν όνειρο Ελένη Θεοδοσοπούλου, την μπριόζα Νατάσα Λυμπεροπούλου ή την συγκινητική Μαρία-Στέλλα Γκότση που διάβαζε εκείνα τα υπέροχα γράμματα μέσα από την ψυχή της;
Και όταν σου έρχεται για καπάκι και το new coming εκείνης της βραδιάς η Βάσω Μανδύλη με το φλιτζανάκι του καφέ στα χέρια, σαν μια αστραπή ακόμα που φώτισε την ταράτσα.
Και φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει ο γλυκύτατος Γιώργος Τριανταφύλλου για να τις συνοδέψει… ε, και να σπάσει την μονοτονία των κοριτσιών.
Μια παράσταση που δυστυχώς δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τον κύκλο της λόγω της πανδημίας και του αναγκαστικού εγκλεισμού.
Μια τέτοια ανάσα και ανάταση ψυχής, όπως εκείνης της βραδιάς του Ιουλίου και πολλές άλλες παρόμοιες αδυνατεί ο πολιτισμένος νους να κατανοήσει γιατί πρέπει να μας τα στερήσουν.
