Η Δέσπω Διαμαντίδου υπήρξε από τις κορυφαίες πρωταγωνίστριες του θεάτρου, ερμηνεύοντας δύσκολους και απαιτητικούς ρόλους επάνω στη σκηνή αλλά και στη μεγάλη οθόνη. Στέλεχος του Εθνικού Θεάτρου για πολλά χρόνια έκανε καριέρα και στην Αμερική δίπλα στο Γούντι Άλεν. Μεταφράστρια, διανοούμενη και επιλεκτική στους ρόλους της άφησε εποχή στο σινεμά ως Μαντάμ Παρί στα “Κόκκινα Φανάρια” και ως δεσμοφύλακας στη “Στεφανία”.
Η Δέσπω γεννήθηκε στις 13 Ιουλίου 1916, στο Πειραιά. Η καταγωγή της ήταν από τη Ρωσία. Δε φοίτησε ποτέ σε ελληνικό σχολείο καθώς τελείωσε τη μέση εκπαίδευση σε γερμανική σχολή. Τελειώνοντας τη Δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου έκανε την πρώτη επαγγελματική της εμφάνιση στα δύσκολα χρόνια της Κατοχής, στο χορό της Μήδειας του Ευριπίδη. Ο πρώτος σημαντικός ρόλος της όμως υπήρξε εκείνος της Λαίδης Καρολίνας, στο έργο του Μπάρυ “Δε φταίει το αστέρι μας”. Υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Καρόλου Κουν μαγεύει τους κριτικούς. Στα χρόνια του Εμφυλίου(1946-1950) η Δέσπω θα γίνει από τα βασικά στελέχη του Εθνικού στο οποίο θα επανέλθει το 1954 και θα παραμείνει για μια δεκαετία περίπου.
Το 1947 θα μπει στη ζωή της και ο κινηματογράφος με έναν μικρό ρόλο στη ταινία του Τάκη Μπακόπουλου “Τα Παιδιά της Αθήνας”. Θα ακολουθήσουν περίπου 50 ταινίες με το ρόλο της, στο φιλμ του Ζυλ Ντασέν “Ποτέ τη Κυριακή”(1960) να της ανοίγει το δρόμο για διεθνή καριέρα. Η ταινία θα μεταφερθεί σε σκηνή Αμερικανικού Θεάτρου το 1967, ως μιούζικαλ και η Δέσπω θα ερμηνεύσει επί σκηνής το τραγούδι “I’ll Never Lay Down Anymore“.
Στην Αμερική θα παραμείνει από το 1967 έως το 1974 (δικτατορικό καθεστώς στην Ελλάδα). Θα παίξει στην ταινία “Ο Ειρηνοποιός“(Love and Death) δίπλα στο Γούντι Άλεν και στο θεατρικό “Cabaret” στο Μπρόντγουεη. Οι Αμερικανοί σκηνοθέτες και παραγωγοί γοητευμένοι από το ταλέντο της, τη παρουσία της αλλά και την ιδιαίτερη προφορά της (καθώς μιλούσε πέντε γλώσσες) της έδιναν συνεχώς ρόλους αλλοδαπών. Έτσι πήρε μέρος και στις ταινίες: “Μαύρα Τριαντάφυλλα” του σκηνοθέτη Χαλ Πρινς και “Οι Καβαλάρηδες” του Φράνκεχάιμερ.
Η Δέσπω στον ελληνικό κινηματογράφο…
Στον ελληνικό κινηματογράφο η παρουσία της υπήρξε επίσης έντονη κυρίως σε ρόλους κακιάς. Στη Φίνος Φιλμ εμφανίστηκε σε 5 ταινίες με πιο χαρακτηριστικές το αστυνομικό θρίλερ “Ο Θάνατος θα ξανάρθει“(1960) και η κλειστοφοβική αριστουργηματική ταινία του Γιάννη Δαλιανίδη “Στεφανία“(1967).
Το 1963 παίζει τη Μαντάμ Παρί στα “Κόκκινα Φανάρια” του Βασίλη Γεωργιάδη και δυο χρόνια αργότερα μας γοητεύει με τον κωμικό ρόλο της στο “Η Γυνή να φοβήται τον άνδρα” του Γιώργου Τζαβέλλα. Από την υπόλοιπη φιλμογραφία της αξίζει να αναφέρουμε τα: “Το Τελευταίο Ψέμα“(1958), “Μανταλένα“(1960), “Γάμος αλά Ελληνικά“(1964), “Ντάμα Σπαθί“(1966), “Κραυγή Γυναικών“(1978) και “Ακροπόλ“(1995).
Το 1991 κέρδισε το Κρατικό Βραβείο Β’ Γυναικείου ρόλου για την συμμετοχή της στην ταινία «Ο Τζώνυς Κελν κυρία μου» και για ένα μεγάλο διάστημα συνεργάστηκε με την ΕΡΑ, ως ηθοποιός, αλλά και ως μεταφράστρια και διασκευάστρια θεατρικών έργων. Μετέφρασε επίσης και αρκετά λογοτεχνικά έργα.
Μια προσωπική ζωή μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας
Η προσωπική της ζωή δεν απασχόλησε ιδιαίτερα τον τύπο της εποχής παρότι υπήρξε σύζυγος του επίσης ηθοποιού Ανδρέα Φιλιππίδη, με τον οποίο απέκτησε ένα γιό.
Πολύχρονη υπήρξε και η σχέση της με το Δημήτρη Παπαμιχαήλ. Γνωρίστηκαν το 1955 σε παράσταση του Εθνικού Θεάτρου, όταν εκείνος ήταν μαθητής ακόμη στη σχολή κι εκείνη ήδη φτασμένη πρωταγωνίστρια. Μια σχέση, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας και τα δημοσιεύματα της εποχής.
Η Δέσπω Διαμαντίδου έφυγε από τη ζωή στις 18 Φεβρουαρίου 2004. Η καλλιτεχνική της προσφορά υπήρξε τεράστια και ευτυχώς ο κινηματογράφος θα μας θυμίζει για πάντα ότι από αυτόν εδώ τον τόπο πέρασε μια σπουδαία γυναίκα που με το ταλέντο της σφράγισε για πάντα τον πολιτισμό μας.
Η Δέσπω δεν υπήρξε ποτέ τραγουδίστρια αλλά όταν το απαιτούσε ο ρόλος της ερμήνευε κάποια τραγούδια αλλά ως ηθοποιός. Τέσσερα από αυτά συγκεντρώθηκαν σε ένα cd single με την επιμέλεια του Ηλία Τάσκου και σας το παρουσιάζουμε.
Τα τραγούδια της συλλογής:
