«Χορεύοντας στο σκοτάδι» του Lars Von Trier σε σκηνοθεσία Δ. Καρατζιά: Μια αξιομνημόνευτη θεατρική εμπειρία

Και αν με ρωτήσετε γιατί τώρα το «Χορεύοντας στο σκοτάδι»… Πρώτον γιατί δεν έχουμε ακόμα θέατρα και αυτή η παράσταση ήταν μια από τις καλύτερες θεατρικές μου εμπειρίες. Δεύτερον γιατί παιζόταν σε έναν ιδιαίτερο θεατρικό χώρο, στο Vault, όπου εκεί πάντα θα βρεις κάτι να σε προσελκύσει και τρίτον γιατί σήμερα έχει γενέθλια η Ορνέλα Λούτη που της ευχόμαστε Χρόνια Πολλά και κάθε επιτυχία…!

Γράφει ο Γιάννης Ζαμπατής

Το «Χορεύοντας στο σκοτάδι» είναι μια σπαραχτική ταινία, σκληρή και μοιρολατρική του Lars Von Trier, που μετέφερε στο θέατρο ο Δημήτρης Καρατζιάς, διευθύνοντας με μαεστρία ένα εξαιρετικό εννεαμελές καστ ηθοποιών.

Η Σέλμα, μια φτωχή μητέρα από την πρώην Τσεχοσλοβακία που σταδιακά χάνει το φως της, έχει μετακομίσει στην Αμερική ως εργάτρια σε εργοστάσιο, προσπαθώντας να μαζέψει χρήματα για την εγχείρηση του γιού της για να μην έχει την ίδια τύχη αφού το πρόβλημα της όρασης ήταν κληρονομικό.

Η Σέλμα λατρεύει τα musicals που εκφράζουν την «πολύχρωμη» φαντασία της, αλλά δεν της αρέσει να βλέπει το τέλος, προτιμώντας να αφήνεται στα όνειρά της.

Όμως θα πέσει θύμα απίστευτης εκμετάλλευσης, όταν κάποιος απελπισμένος γείτονας κλέβει τις οικονομίες της, ενώ στη συνέχεια θα κατηγορηθεί για φόνο και θα δικαστεί, θα περάσει πολλά μαρτύρια και αμέτρητα ψέματα θα ειπωθούν εις βάρος της.

Ένα από τα συν της παράστασης είναι ότι δεν έχει καμιά σχέση με την ταινία έτσι όπως μεταφέρθηκε στη σκηνή, ώστε να τεθεί μέτρο σύγκρισης.

Επί πλέον, η Björk δεν έδινε τα μουσικά δικαιώματα και ευτυχώς, γιατί εδώ έρχεται ο άλλος σημαντικός πρωταγωνιστής ο Μάνος Αντωνιάδης, που με την εμπνευσμένη πρωτότυπη μουσική του έργου και των τραγουδιών με αρωγό τους στίχους του Γεράσιμου Αυαγγελάτου, έδωσε το κατάλληλο υλικό στους ηθοποιούς να αναδείξουν πέρα από το υποκριτικό και το φωνητικό τους ταλέντο.

Όμως η Δήμητρα Κολλά απογειώνει τα πάντα με την συγκλονιστική ερμηνεία της στο ρόλο της Σέλμα, που γίνεται αυτοθυσία για το μέλλον του μοναχογιού της που ερμηνεύει απαλά τον ανυποψίαστο και καλόβολο Τζην με τη γλυκιά φωνή του ο Αντώνης Σταμόπουλος.

Δίπλα στη Σέλμα η πιστή της φίλη Κάθυ, που θυμώνει όταν τη φωνάζει Κβάλντα, και παρά την διστακτικότητά της, στέκεται δίπλα της. Μια δυναμική και επιβλητική Κάθυ που την ενσαρκώνει η Βιργινία Ταμπουροπούλου.

Κοντά της πάντα ο τρυφερός και ευαίσθητος Τζεφ, (Θοδωρής Αντωνιάδης), κρυφά ερωτευμένος μαζί της μέχρι το τέλος, με μια ερμηνεία που αποθέωσε αυτά τα συναισθήματα στο κινηματογραφικό «Η δεξιά τσέπη του ράσου».

Ο συγκαταβατικός επιστάτης Νόρμαν φέρνει μια ισορροπία στα πράγματα και στη συνέχεια μια ανθρωπιά ως συνήγορος, αλλά και φύλακας, ρόλοι όμορφα ερμηνευμένοι από τον Σωτήρη Μεντζέλο.

Τέλος, το σκηνικό συμπληρώνει ο καλός αστυνομικός Μπιλ (Στέλιος Καλαϊτζής) που σπιλώνει τον εαυτό του, θύμα της άπληστης συζύγου του Λίντα που άψογα ερμηνεύει η Ράσμι Σούκουλη, όπως και τους άλλους της ρόλους ως Δικαστής και Αναπληρώτρια Διευθύντρια Φυλακών.

Χαρακτηριστικοί και ωραία ερμηνευμένοι οι ρόλοι της Μπρέντα, της Γιατρού και της Ντολόρες, που εναλλάσσει η Ορνέλα Λούτη με μια εντυπωσιακή παρουσία, ενώ η ιδιαίτερη φωνή του εξαιρετικού μας κοντράλτο, Πωλ Ζαχαριάδη στο ρόλο του καλού Σαμουήλ, ανεβάζει τους τόνους.

Ένα σημαντικό στοιχείο της παράστασης και οι κινησιολογία-χορογραφία του Έλιο Φοίβος Μπέικο που τοποθετούσε τους ηθοποιούς ακριβώς εκεί που έπρεπε. Ακόμα και όταν ήταν στην άκρη του κάδρου έπαιζαν, με την στάση, την κίνηση, μια λέξη, ένα νεύμα, αμίλητοι…

Τα κοστούμια των Μάριου Βουτσινά και Γιώργου Λυντζέρη απλά, χωρίς κάτι το ιδιαίτερο και τα σκηνικά των Δημήτρη Καρατζιά και Μάνου Αντωνιάδη απλά διεκπαιρεοτικά, τόσο όσο επέτρεπε η μικρή σκηνή του Vault, που όμως κάποια στιγμή τα ξεχνούσες με την προσήλωσή σου στους εννέα ηθοποιούς.

Η Δήμητρα Κολλά από την αρχή μέχρι το τέλος σε μαγνητίζει χωρίς να μπορείς εύκολα να πάρεις τα μάτια σου από πάνω της για να βλέπεις κάθε μορφασμό, κάθε τρέμουλο, τον ιδρώτα της, την ψυχή της.. Ανέβασε τον πήχη στα ύψη…!

Το να ταξιδέψεις το κοινό στον κόσμο της και να καταφέρεις να τους δημιουργήσεις οποιοδήποτε συναίσθημα χωρίς υπερβολές ήταν ένα προσωπικό της στοίχημα που το πέτυχε στο ακέραιο και με το παραπάνω… Ευτυχώς δεν ήμουν ο μόνος που έκλαψα με τη σπαρακτική της ερμηνεία… όχι ότι θα μ’ ένοιαζε δηλαδή!!!