Το θεατρικό έργο “Ματ στον Χρόνο” της Μαρίνας Σωτηροπούλου σε σκηνοθεσία Νίκου Ξυθάλη κράτησε για πολλές χειμωνιάτικες Κυριακές αμείωτο το ενδιαφέρον πολλών Αθηναίων στο Studio Κυψέλης.
Είναι η 2η φορά που συμπράττουν οι δυο τους στην σκηνή. Προηγήθηκε το 2019 η παράσταση “Σκιές Πολέμου” μια παράσταση με έντονα αντιμιλιταριστικά μηνύματα. Στη νέα συγγραφική παρουσία της Μαρίνας Σωτηροπούλου μια παρτίδα σκάκι, όπου νικητής δεν υπάρχει, αποτελεί το πρόσχημα μιας αναμέτρησης της ζωής με τον χρόνο που μας προσπερνά. Αν αναλογιστούμε τη φράση του Μπρικνέρ, «Ο χρόνος δεν είναι παιχνίδι, είναι μια ετυμηγορία που κανείς δεν μπορεί να αποφύγει», οι πρωταγωνιστές πελαγοδρομούν χαμένοι ολότελα σε ένα εμμονικό παιχνίδι κάνοντας μία απέλπιδα προσπάθεια να ανατρέψουν την αδυσώπητη πορεία του χρόνου. Κατά πόσο όμως συμφέρει να παίζουμε παιχνίδια με τον χρόνο;
Ο χρόνος δεν παύει να είναι το μοναδικό νόμισμα της ζωής μας. Ό,τι έχουμε, και έχει τεράστια σημασία το πώς θα αποφασίσουμε να τον ξοδέψουμε.
Εδώ αξίζει να αναφέρουμε πως ένα θεατρικό κείμενο λειτουργεί διαφορετικά. Στόχος του είναι να δείξει με πληρότητα και εν συντομία τη σκέψη της/του εκάστοτε συγγραφέα πάνω στα ζητήματα που την/τον απασχολούν. Από την άλλη η απόσταση ενός θεατρικού έργου μέχρι την απόδοσή του στο θεατρικό σανίδι είναι μεγάλη. Πρέπει να λειτουργήσουν οι σωστοί μηχανισμοί ανάπλασης των δομικών υλικών ώστε οι γραμμές του κειμένου να χρωματιστούν και να μεταπλαστούν σε εικόνες, συναισθήματα. Στο έργο “Ματ στον Χρόνο” μέσα από τα πρόσωπα που ενσαρκώνουν τους ήρωες του έργου, επιχειρείται κάτω από τη σκηνοθετική ματιά του Νίκου Ξυθάλη μια ψηλάφιση της εσωτερικότητας των προσώπων στο χρόνο και ανάλυσης του ψυχικού φορτίου του εκάστοτε ήρωα.
Ένας γάμος ενός άντρα με μια όμορφη μετανάστρια είναι η κεντρική ιδέα του έργου. Γύρω από το ζευγάρι περιπλέκονται πρόσωπα που ερίζουν κομμάτια της ζωής τους. Αδέρφια, γονείς, γείτονες επιδρούν πάνω στο ζευγάρι ανατρέποντας όνειρα και ξυπνώντας συμπλεγματικές καταστάσεις που αποκοίμιζαν. Περιστρεφόμενοι στη δίνη του χρόνου όλα αλλάζουν. Διάφορες κωμικές πινελιές στο δραματικό ύφος του κειμένου επιτείνουν τη τραγικότητα των προσώπων και τη δεινή τους θέση. Οι ήρωες σταδιακά μεταπηδούν στην περιοχή του φόβου εξαιτίας της ήττας στην αναμέτρηση με τον χρόνο. Εκεί στην παντοκρατορία του, αισθήματα όπως η αυτολύπηση, η απελπισία αλλά και η παραίτηση, προμηνύουν τη συντριβή.
Μια άρτια παράσταση σε έναν απόλυτα θεατρικό χώρο που διεγείρει τη ψυχή του θεατή. Μια θαυμαστή σκηνοθετική προσέγγιση που κατορθώνει να ρίξει το εκτυφλωτικό φως του προβολέα στην ανθρώπινη πλευρά της ζωής. Κι ας μην ξεχνάμε την φράση του Henry Van Dyke όπου αγκαλιάζει την μοναδικότητα της ύπαρξης, «Ο χρόνος είναι πολύ αργός γι’ αυτούς που περιμένουν, πολύ μακρύς γι’ αυτούς που πονούν, πολύ σύντομος γι’ αυτούς που διασκεδάζουν και πολύ γρήγορος γι’ αυτούς που φοβούνται».
