«Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα και ο κοντός» είναι η νέα φιλόδοξη παράσταση σε διασκευή και σκηνοθεσία Χάρη Ρώμα, που έκανε την πρεμιέρα της στο Alhambra Art Theatre την Πέμπτη 22 Νοεμβρίου, ήταν η πρώτη που είδαμε σε κλειστό θέατρο με την νέα θεατρική σεζόν και ομολογώ ότι η αίσθηση να ξαναβρεθώ στα καθίσματα του θεάτρου έφερε μια νοσταλγία που σιγά-σιγά πήρε τη θέση της μια ικανοποίηση.
Παρά τις ανησυχίες και την διασπορά αμφιλεγόμενων ειδήσεων, θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι το θέατρο είναι ο πιο ασφαλής χώρος τελικά. Ειδικά στο θέατρο Αλάμπρα που μετονομάστηκε σε Alhambra Art Theatre, η ασφάλεια είναι τόσο διεξοδική που με το που μπαίνεις αισθάνεσαι αυτή την σιγουριά.
Στην είσοδο υπάρχει θερμομετρική πύλη μέσα από την οποία περνούν οι θεατές και ειδικό απολυμαντικό πατάκι, ενώ στο εσωτερικό διαθέτει σύγχρονο ανοιχτό σύστημα εξαερισμού που δεν ανακυκλώνει, αλλά φέρνει διαρκώς φρέσκο αέρα απ’ έξω.
«Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα και ο κοντός» είναι μια από τις αξεπέραστες κωμωδίες του ’60, που οφείλεται στην μαεστρία του συγγραφικού διδύμου Νίκου Τσιφόρου και Πολύβιου Βασιλειάδη, αλλά και στο κάστινγκ με το πρωταγωνιστικό τρίδυμο Βασίλης Αυλωνίτης, Γεωργία Βασιλειάδου, Νίκος Ρίζος.
Πρωτοπαίχτηκε στο θέατρο το 1961 και την ίδια χρονιά μεταφέρθηκε στην μεγάλη οθόνη σε σκηνοθεσία του Νίκου Τσιφόρου, όπου στην πρώτη της προβολή πραγματοποίησε 25.617 εισιτήρια και ήρθε 26η στο σύνολο των 68 ταινιών εκείνης της χρονιάς.
Και να φανταστείτε ότι η ταινία θεωρήθηκε τότε ακατάλληλη γιατί, η συζυγική απιστία που αποτελεί το κύριο θέμα του σεναρίου, προσέβαλλε τα χρηστά ήθη των νεοελλήνων της εποχής, όπως πληροφορούμαστε από το αρχείο της Finos Films.
Πέρα από αυτό περιλαμβάνονται στο σενάριο όλοι οι χαρακτήρες που μπορείς να συναντήσεις ακόμα και σήμερα, από τον κουτοπόνηρο, τον καταπιεσμένο ανθρωπάκο, και τον συμφεροντολόγο.
Η υπόθεση του έργου έχει κάπως έτσι:
Ο Κλέαρχος Ζουγκαλάς (Χάρης Ρώμας) ευκατάστατος μεσήλικας ιδιοκτήτης ιχθυοπωλείου απατά συχνά την κακότροπη και μεγαλομανή σύζυγο του Μαρίνα (Ευτυχία Φαναριώτη).
Για να κατευνάσει τις υποψίες της μπλέκει ενοχοποιώντας τον ταλαίπωρο γαμπρό του Μάχο (Γιώργος Γαλίτης), τον οποίο η Μαρίνα αντιπαθεί με πάθος, υποβιβάζει και περιφρονεί.
Όταν η ζωηρή και γοητευτική ζωντοχήρα γειτόνισσα Λόλα (Τάνια Τρύπη) παροτρύνει τον Κλέαρχο να της κάνει παρέα στις διακοπές της στην Αιδηψό όπου θα φιλοξενηθούν από φίλο, εκείνος προσπαθεί να βρει έναν τρόπο να τη συνοδεύσει, χωρίς όμως να τον υποψιαστεί για κανένα λόγο η καχύποπτη σύζυγός του Μαρίνα.
Έτσι, όταν συνειδητοποιεί πως ο γαμπρός του αντιμετωπίζει κάποιο ορθοπεδικό πρόβλημα, τον πείθει να συμβουλευτεί γιατρό, ο οποίος θα του συστήσει ιαματικά μπάνια στην Αιδηψό. Τα σχέδια όμως της Λόλας αλλάζουν και θα πάει τελικά στο Λουτράκι, όπου καλεί τον Κλέαρχο.
Οπότε προσπαθεί να πείσει τον γαμπρό του ότι πρέπει να πάει στο Λουτράκι για το καλό της υγείας του και στη συνέχεια πείθει τη γυναίκα του πως ο Μάχος θα πάει Λουτράκι με πρόφαση τα ιαματικά μπάνια, αλλά στην πραγματικότητα θα πάει διακοπές με κάποια ερωμένη του και προτείνει να πάει και ο ίδιος εκεί για να παρακολουθεί δήθεν τον ατακτούλη γαμπρό τους.
Στο Λουτράκι ωστόσο, ο Μάχος κάνει όντως παρέα με μια γυναίκα που γνώρισε εκεί όμως, αλλά παράλληλα συναντά τυχαία τον Κλέαρχο με την ωραία γειτόνισσα και αφού ξεσκεπάζονται μεταξύ τους, αποφασίζουν να διασκεδάσουν με την Λόλα και την φιλενάδα του Μάχου, υποτίθεται Ελληνίδα του εξωτερικού, Ντέμπυ (Μαρία Κοκολάκη)
Στο μεταξύ, ένας δικηγόρος αναζητά τον Μάχο στην Αθήνα, πηγαίνει στο σπίτι του αλλά δεν λέει στη Μαρίνα τι ακριβώς θέλει. Εκείνη μπαίνει σε υποψίες για πιθανές παρανομίες του Μάχου και αποφασίζει να πάει με την κόρη της και γυναίκα του Μάχου, Πουλχερία (Εύη Κολιούλη) στο Λουτράκι, όπου ανακαλύπτει τις γυναικοδουλειές του γαμπρού της.
Εκεί αποκαλύπτεται πως ο Ντίμης (Βαγγέλης Δουκουτσέλης) είναι ήδη εραστής (και μελλοντικός σύζυγος) της γειτόνισσας Λόλας που πήγε στο Λουτράκι για να τον κάνει να ζηλέψει.
Ανάμεσα τους ο φοβερός σερβιτόρος Λάζαρος (Αντώνης Καλομοιράκης) που περιπλέκει ακόμα περισσότερο τα πράγματα μεταξύ τους.
Το τι γίνεται μετά τις ανακαλύψεις/αποκαλύψεις, το πώς ο Κλέαρχος θα προσπαθήσει να την βγάλει λάδι και το πώς ο καημένος ο Μάχος επιτέλους θα κερδίσει την εύνοια της στρίγγλας πεθεράς του, θα το απολαύσετε στην σκηνή του θεάτρου αναπαυτικά και δροσερά.
Η πρώτη σκέψη που θα έρθει σε κάποιον σίγουρα θα είναι πως είναι δυνατόν να παίξεις αυτή την εμβληματική κωμωδία και να μη συγκριθείς με τους μέγιστους του τότε.
Το θέμα είναι απλό γιατί πρέπει να πας υποψιασμένος ότι δεν θα δεις ένα ριμέικ, που κατά την γνώμη μου θα ήταν ακατόρθωτο, αλλά μια σύγχρονη κωμωδία, πράγμα που φρόντισε ο Χάρης Ρώμας.
Διασκευάζοντας το έργο, κρατάει σαν άξονα το κεντρικό θέμα που είναι η περίφημη απιστία και το τσιλιμπούρδισμα του βασικού χαρακτήρα, του Κλέαρχου, τον οποίον και αποφασίζει να κρατήσει ο ίδιος.
Το ρόλο του κοντού αναλαμβάνει ένας κατεξοχήν κωμικός, ο Γιώργος Γαλίτης, που δεν είναι κοντός. Ενώ το ρόλο της Μαρίνας αναλαμβάνει η Ευτυχία Φαναριώτη, η οποία είχε και μια γεύση από τη συμμετοχή της με έναν μικρό ρόλο στην ομώνυμη ταινία του Στράτου Μαρκίδη το 2015, μια όχι και τόσο επιτυχημένη προσπάθεια προσαρμογής στην σημερινή εποχή.
Εδώ η Ευτυχία Φαναριώτη, αναλαμβάνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο της Μαρίνας, ένα ρόλο αναμορφωμένο, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της.
Ο Ρώμας την κάνει μια ξιπασμένη και μεγαλομανή, μια σύγχρονη Μαντάμ Σουσού, στον οποίον όχι μόνο ανταποκρίνεται απλά, αλλά δίνει μια υπερπαραγωγή ερμηνείας, με τη πλούσια, σταθερή και στεντόρεια φωνή της, (άλλωστε είναι και υπότροφος κλασικού τραγουδιού στο Ωδείο Αθηνών) και είναι αδύνατον να μη γελάσεις όταν λιώνει σκεφτόμενη ότι θα καλέσει τη Φρειδερίκη για τσάι…!!!
Ο Γιώργος Γαλίτης, μπορεί να μην είναι ο Ρίζος, ούτε και κοντός, όμως είναι γεννημένος κωμικός και μόνο με τις εκφράσεις του ζωντανεύει το ρόλο και ειδικά με τη σκηνή του μεθυσμένου στο Λουτράκι, δίνει με γλαφυρότητα το καταπιεσμένο ανθρωπάκι που βρήκε μια χαραμάδα ελευθερίας και αποφασίζει να εκτονωθεί.
Η Τάνια Τρύπη που έχει παίξει όπως λέει με μαύρα και με παρδαλά φουστάνια, εδώ εκμεταλλεύεται το εκτόπισμα της και προσπαθεί να «σκανδαλίσει» με τις προκλητικές της στάσεις, στο ρόλο της Λόλας, της συμφεροντολόγας κοκότας.
Η Εύη Κολιούλη από την άλλη στο ρόλο της γυναίκας του καταπιεσμένου γαμπρού, λίγο γκρινιάρα παραπάνω από όσο ίσως θα έπρεπε, δεν επιδέχεται καμία από τις συμβουλές εκσυγχρονισμού της ξεβγαλμένης Λόλας.
Μετά έχουμε και τον Αντώνη Καλομοιράκη σε ένα κομβικό ρόλο, αυτόν του σερβιτόρου Λάζαρου, κάτι που να είναι μέσα σε όλα, κάτι σε ανακατωσούρας, να μπερδεύει τα πράγματα, είναι όμως χαρά θεού.
Η Μαρία Κοκολάκη στο ρόλο της Ντέμπυ, της υποτιθέμενης Ελληνοαγγλίδας, θα μπορούσες να πεις ότι μια χαριτωμενιά με το accent της την είχε.
Τέλος, έχουμε και τον Ντίμη, έναν άλλον κατεργάρη που προσπαθεί να εκμεταλλευτεί καταστάσεις και αυτός, υποκρινόμενος τον πλούσιο τρελάρα για να κερδίσει την εύνοια της μεγαλομανούς Μαρίνας.
Τον ρόλο ερμηνεύει ο Βαγγέλης Δουκουτσέλης, δίνοντας ίσως μια κάπως τυποποιημένη υπερβολή και θα διαφωνούσα κάπως με τον/την hair stylist στην ξανθιά του περούκα.
Τα σκηνικά της Λαμπρινής Καρδαρά πολύ προσεγμένα, στο σπίτι του Κλέαρχου, με τις φωτογραφίες της Φρειδερίκης και των βασιλέων δίπλα στην κομόντα, να παραπέμπουν στην μεγαλομανία της Μαρίνας. Το ίδιο χαρούμενα και στο Λουτράκι με την αντανάκλαση της θάλασσας και το φευγαλέο πέταγμα των γλάρων στην οθόνη.
Οι φωτισμοί του Αντώνη Παναγιωτόπουλου και στις δύο σεκάνς, τόνιζαν τέλεια τα χρωματιστά κοστούμια, που παρέπεμπαν στην εν λόγω δεκαετία. Και να πω, ίσως με κάποια υπερβολή, ότι μου θύμισαν την μεγάλη Judianna Makovsky στο Pleasantville του Gary Ross, όταν βρέθηκαν στη δεκαετία του ’50.
Το τραγούδι από το soundtrack της παράστασης με τον ομώνυμο τίτλο, σε μουσική Χρήστου Παπαδόπουλου και στίχους Χάρη Ρώμα, αν και θυμίζει λίγο Χιώτη είναι ευχάριστο, δροσερό και ακούγεται ακόμα πιο όμορφα που το ερμηνεύει όλο το καστ μαζί.
Ο Θοδωρής Πανάς τέλος, με την πολυετή εμπειρία του και τα δείγματα που έχει δώσει, ήταν αναμενόμενο να σφραγίσει με μια ακόμα ωραία πινελιά τα χορευτικά της παράστασης.
Τελικά ο Χάρης Ρώμας με την πολύχρονη θητεία του στο θέατρο, τον κινηματογράφο και ειδικά στην τηλεόραση, όπου άφησε το στίγμα του με τις διαχρονικές σειρές, νομίζω ότι καλά έκανε να τολμήσει αυτό το επιχείρημα.
Έφτιαξε μια καινούργια κωμωδία βασισμένη στα χνάρια των πατέρων της συγγραφής Τσιφόρου-Βασιλειάδη, χωρίς να ακροβατεί σε άσκοπες αναφορές του σήμερα, όπως η ταινία του 2015.
Και αυτό βέβαια που διάβασα πρόσφατα για τον Χάρη Ρώμα και την καρμική του σχέση με το Θέατρο Αλάμπρα, ότι αποφάσισε να γίνει ηθοποιός αφού είδε το εμβληματικό «TANGO» του Σλάμοβιρ Μρόζεκ, πραγματικά με εντυπωσίασε αλλά και με πήγε τόσο πίσω σε μια άλλη θεατρική εποχή, γιατί ήμουν κι εγώ εκεί τότε στο Αλάμπρα να δω τον Κούρκουλο.
Πάντως αν είστε λάτρεις της κωμωδίας, σίγουρα θα γελάσετε σε πολλές ατάκες, το μάτι σας θα ευχαριστηθεί φως και χρώμα και το σίγουρο είναι ότι δεν θα καταλάβετε πότε πέρασε η ώρα μόλις έρθει το φινάλε…!
Απλά δείτε στις φωτογραφίες όπου αποτυπώνονται ζωντανά τα χρώματα και οι εκφράσεις και θα έχετε πάρει μια ιδέα για το τι πάτε να δείτε, έχοντας στο μυαλό σας και την βασική ιστορία των Νίκου Τσιφόρου και Πολύβιου Βασιλειάδη…
