Είδαμε το «My dear Andy: Ο Warhol μέσα από τα μάτια του Ιόλα» την παράσταση του Χριστόφορου Αντωνιάδη, που βιντεοσκοπήθηκε στο Θέατρο Άνετον του Δήμου Θεσσαλονίκης στο πλαίσιο της διοργάνωσης «Διαδικτυακή σκηνή – Θεατρικές Φωνές της Πόλης 2021»
Κριτική-Παρουσίαση: Γιάννης Ζαμπατής
Η solo performance του νεαρού δημιουργού Χριστόφορου Αντωνιάδη «My dear Andy» έκανε πρεμιέρα στην ψηφιακή πλατφόρμα του Δήμου Θεσσαλονίκης e-thessalonikiculture.gr στις 4/4. Η παράσταση θα είναι διαθέσιμη έως τις 20/4 με ελεύθερη και ανεμπόδιστη πρόσβαση σε όλους, εντός και εκτός Θεσσαλονίκης.
Ο Χριστόφορος Αντωνιάδης, κατά την διάρκεια της μελέτης για την προηγούμενη του παράσταση «Alexandros Iolas» βασισμένη στη βιογραφία του Αλέξανδρου Ιόλα από τον Νίκο Σταθούλη, έρχεται σε επαφή με διάφορες μεγάλες προσωπικότητες και μεταξύ αυτών και τον Andy Warhol.
Τον ιντριγκάρει η πολυσχιδής προσωπικότητα του καλλιτέχνη, ζωγράφου, γλύπτη, κινηματογραφιστή και πρωτοπόρου της pop art, απογόνου μεταναστών από τα Καρπάθια και στήνει μια παράσταση solo performance, για την σχέση ζωής του Warhol με τον άνθρωπο που τον ανακάλυψε και μέντορά του, τον γκαλερίστα, οραματιστή και μαικήνα της τέχνης, Αλέξανδρο Ιόλα.
Πάνω στο υλικό από το βιβλίο του βιογράφου του Ιόλα, Νίκου Σταθούλη, ο Χριστόφορος Αντωνιάδης φτιάχνει ένα ρεαλιστικό, ανθρώπινο, μα και συνάμα συναρπαστικό κείμενο που σε γοητεύει με το χιούμορ του και τον γρήγορο ρυθμό του.
Ένας θεατρικός μονόλογος παντρεμένος με παντομίμα, που δίνει την ευχέρεια στον performer να ερμηνεύει με την εκφραστικότητά του. Κάθε στιγμή του και κάθε έκφραση του Χριστόφορου αποτελεί και ένα ξεχωριστό tableau vivant, που δεν ξέρεις ποιο απ’ όλα να απαθανατίσεις.
Η σκηνή τώρα. Λαμπερή με τα φώτα που αντανακλούν στα ασημόχαρτα και τα έντονα χρώματα με σύμβολα που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην πορεία του Warhol. Κάτω από τις γοητευτικές νότες του πιάνου από το «The Song of the Sea» της Emahoy Tsegué-Maryam Guèbrou, κάνει την είσοδό του ο Ιόλας και συστήνεται με την Τέχνη.
Και τώρα, οι δυο μας. Εσύ κι εγώ. Σ’ ένα παιχνίδι θάρρους και αλήθειας.
Εγώ, γκαλερίστας. Συλλέκτης και οραματιστής.
Εσύ, η Τέχνη. Η τέχνη ενός δημιουργού που αγάπησα πολύ.
Ας προσπαθήσουμε λοιπόν, να ξετυλίξουμε το κουβάρι της ζωής του. Μια ζωή που ήταν γεμάτη… φως, αλλά και πολύ σκοτάδι.
Κι έτσι, θα ξεκινήσει από την πρώτη συνάντηση του Ιόλα με τον νεαρό τότε Warhol, που σαν οραματιστής θα δει σ’ αυτό το παράξενο παιδί ένα μέλλον.
Καλημέρα. Ναι, σε σένα μιλάω. Πλησίασε ξανθούλη. Μη διστάζεις, είμαι καλός.
Δεν τρώω ανθρώπους, κάνω υγιεινή διατροφή πια.
Με τη καταιγιστική του αφήγηση ο Χριστόφορος Αντωνιάδης, μας περνάει στις διάφορες φάσεις τις ζωής του Warhol. Μας παρουσιάζει, το πώς από τα κουτάκια με τις σούπες Campbell και τα μπουκάλια της Coca Cola, που ήταν από τα πρώτα σχέδιά του, έκαναν το άστρο του να εκτιναχθεί στον γαλαξία της pop art, βρίσκοντας ένα φρέσκο τρόπο να περιγράψει το εφήμερο.
Ένα πρωινό του ’60 είπε τέλος ο αφηρημένος εξπρεσιονισμός. Ζήτω η pop art.
Τον παρουσιάζει σαν μηχανή, μια μηχανή που δουλεύει στο φυσικό της περιβάλλον, που δεν είναι άλλο παρά ένα εργοστάσιο παραγωγής έργων. Έτσι δημιουργήθηκε το περίφημο Factory.
Το περίφημο ασημί ατελιέ του σε ένα παλιό βιομηχανικό κτίριο της 47ης Λεωφόρου, όπου ο Warhol δουλεύει εντατικά μαζί με τους βοηθούς του, ανάμεσα σε δεκάδες αυλικούς, ναρκωτικά, σεξ και rock and roll πάρτι υπό τους ήχους εκκωφαντικής μουσικής.
Στο Factory μαζεύονται τα πιο κακομαθημένα αλλά και πιο ταλαντούχα παιδιά των εύπορων οικογενειών της Νέας Υόρκης τα οποία ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί σε διάφορες δραστηριότητές του.
Αλλά και ασίγαστη παραγωγή έργων, μεταξοτυπίες με αγελάδες, με δολάρια, πολαρόιντ με σταρλέτες και τριχωτά ανδρικά πόδια. Πορτραίτα διασήμων… ο Έλβις, η Λιζ Τέιλορ, αλλά και πίνακες ποπ αρτίστικοι και κατουρημένοι (για να οξειδωθούν)!
Κατουρήστε και θα γράψετε ιστορία στην τέχνη, παρακινούσε ο Andy τους φίλους και τους εραστές του.
Και μετά, η πιο διάσημη μπανάνα, που όλοι ήθελαν να κρατήσουν στα χέρια τους και αποτυπώθηκε στο εξώφυλλο των Velvet Underground.
Και ο Andy, από τον ροζ θρόνο του απολαμβάνει τα έμψυχα και άψυχα δημιουργήματά του. Μέχρι να έρθει η ώρα να φύγει, να γυρίσει στη μητέρα του, την Τζούλια και τις 22 σιαμαίες γάτες.
Μια στιγμή ανάσας παίρνουμε από την καταιγιστική αφήγηση του Χριστόφορου, με το κλείσιμο της ενότητας που σε αποζημιώνει στο έπακρον με το νωχελικό και λάγνο λίκνισμά του κάτω από τον ήχο του «Take Me Home» με την Cher.
Και ο ίδιος ρυθμός συνεχίζεται με τις έξοχες και σουρεαλιστικές περιγραφές για όσα φωτογραφίζει και κινηματογραφεί. Αδιαφορεί για το τι θεωρείται «εμπορικό» και τι όχι, δεν υιοθετεί κανέναν φραγμό και νόρμα, πρωταγωνιστές του παραληρηματικά πρόσωπα ή παρακμιακές ντίβες, φτάνει στο sleep, αφήνει την κάμερα και φεύγει.
Κλείνει με την μνημειώδη περιγραφή της 8ωρης κινηματογράφησης του Empire State Building.
Συνεχίζει με την απόπειρα δολοφονίας του από την Valerie Solanas, την σχιζοφρενή φεμινίστρια που ήθελε όλους τους άντρες νεκρούς.
Έρχεται η στιγμή που ο Ιόλας θα δώσει στη σκηνή, τη θέση του στον Andy. Η μετάβαση γίνεται κάτω από τους ήχους της «Moonlight Sonata» του Beethoven και ο Andy μιλάει για την αγάπη του στη μητέρα του αλλά και τον θάνατό της. Μιλάει για το πώς επέζησε της απόπειρας της δολοφονίας του, αλλά και τις κακές του συνήθειες. Να τα μαθαίνει όλα.
Το να μαθαίνεις πράγματα για τους άλλους είναι μια τέχνη που λίγοι την κατέχουν σωστά.
Εγώ την παίζω στα δάχτυλά μου.
Χριστέ μου! Πάσχω από κοινωνική ασθένεια. Αναφωνεί.
Εδώ ο Χριστόφορος μας το μεταφέρει με περίτεχνο και χιουμοριστικό τρόπο, μέσα από την τηλεφωνική συζήτηση του Andy Warhol με την κολλητή του Brigit Berlin.
Φυσικά και μιλήσαμε χτες το βράδυ, αλλά από χτες το βράδυ μέχρι σήμερα το πρωί είναι μια αιωνιότητα, Μπρίτζετ.
Για πες μου. Συναντήθηκες με το τεκνό από το συνεργείο Μπρίτζετ;
Φυσικά και δε μ’ ενδιαφέρει η προσωπική σου ζωή, Μπρίτζετ.
Σα κολλητός σου ρωτάω. Πρέπει να τα ξέρω όλα. Να μη ξέρω τι σου συμβαίνει, μπορεί να πάθεις κάτι, μπορεί να πεθάνεις… να μην είμαι εγώ ενήμερος;
Πήγες σπίτι του; Και; Ήταν μεγάλο;
Το σπίτι, Μπρίτζετ, ήτανε μεγάλο;
Α, μικρό, μικρό αλλά φαρδύ… Βολικό
Αααα! Και φάγατε! Τι φάγατε;
Στο χαλί; Πως μύριζε;
Όχι το χαλί Μπρίτζετ, το τεκνό… πως μύριζε; Αγριοκέρασο; Λατρεύω το αγριοκέρασο…!
Με τους ίδιους ρυθμούς συνεχίζεται η συναρπαστική αφήγηση του Χριστόφορου στον ρόλο του Warhol, για να φτάσει στον περίφημο Μυστικό Δείπνο, που του παρήγγειλε ο Ιόλας για να φιλοτεχνήσει την αντιγκαλερία του στο Μιλάνο. Αυτό ήταν και το κύκνειο άσμα.
Πέθαναν και οι δύο τον ίδιο χρόνο με λίγους μήνες διαφορά.
Φοβόταν τον θάνατο.
Ζηλεύω τρελά αυτούς που θα συνεχίσουν να ζούνε, κάποιοι άνθρωποι θα συνεχίσουν να δημιουργούνε, αυτά που δεν πρόλαβα να δημιουργήσω εγώ.
Με τρώει η ζήλια. Ναι. Το ομολογώ που θα συνεχίσουν να ερωτεύονται, να ονειρεύονται…
Έχω τόσα να κάνω… Δεν θέλω ακόμα να πεθάνω.
Και σε όλα αυτά τα πάρτι που δεν θα είμαι πια καλεσμένος, πως θα μαθαίνω τις πικάντικες εξελίξεις, πως θα βλέπω τα απαγορευμένα φιλιά… Όχι, είναι νωρίς ακόμα για μένα……………………………….
Μακάρι η γη να σταματήσει να κινείται τη μέρα που θα πεθάνω.
Ακούγεται το «Musical Aramaic rendition»… το αναπόφευκτο… Τέλος.
Το «My dear Andy» είναι μια κατάθεση ψυχής από τον Χριστόφορο Αντωνιάδη, τόσο στο κείμενο όσο και στην ερμηνεία. Ένα ταξίδι μαγικό στον κόσμο του παράξενου παιδιού, του βασιλιά της pop art Andy Warhol.
Για το «My dear Andy» δεν φτάνει μια ανάγνωση για να αποτυπώσεις όσα θα ήθελες.
Το είδα δυο φορές και μια τρίτη για να γράψω…. Must see…!
Ταυτότητα Παράστασης:
ΚΕΙΜΕΝΟ – ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Χριστόφορος Αντωνιάδης
ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ: Χριστιάνα Αντωνιάδου
ΣΚΗΝΙΚΑ: Μαρία Καβαλιώτη
ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ: Εύα Κανελάκη
ΦΩΤΙΣΜΟΙ: Alex K.
ΚΙΝΗΣΙΟΛΟΓΙΑ: Νατάσσα Κωνσταντινίδου
ΤΗΚΕΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Περικλής Παναγιωτίδης
Andy Warhol /Αλέξανδρος Ιόλας / Τέχνη: Χριστόφορος Αντωνιάδης
