Είδαμε το «ΤΕΡΑΣ» του Μιχάλη Καλιότσου στο θέατρο Δρόμος

Είναι παρήγορο που υπάρχουν αρκετοί καλλιτέχνες που έχουν την ευαισθησία να θίξουν το διαχρονικό αυτό θέμα της διαφορετικότητας, της ορατότητας και της αποδοχής. Μεταξύ αυτών και ο ηθοποιός και συγγραφέας Μιχάλης Καλιότσος που έρχεται με το πρώτο του θεατρικό έργο το «Τέρας» να αφυπνίσει κάποιους ίσως, γιατί ακόμα και λίγους αν καταφέρει θα είναι κέρδος.

Κριτική – παρουσίαση: Γιάννης Ζαμπατής

Photos: Νεκτάριος Κουρής

Τελικά είναι τόσο απλό μα και πολλές φορές δύσκολο για πολλούς να κατανοήσουν και να αποδεχτούν την διαφορετικότητα κάποιων ανθρώπων, διαφορετικών σε θέματα κουλτούρας, εθνικότητας, θρησκείας, ηλικίας, γένους, σεξουαλικής ταυτότητας, σωματικών και πνευματικών χαρακτηριστικών κλπ.

Εξαιτίας της διαφορετικότητας στην σεξουαλική ταυτότητα κυρίως, που είναι ακόμα και σήμερα ταμπού, ειδικά στην Ελλάδα, έχουν γίνει ακόμα και εγκλήματα.

Ας αναλογιστεί κανείς τι χρειάζεται πέρα από την ανθρωπιά και την ενσυναίσθηση για να κατανοήσεις και να αποδεχτείς τον άλλον όπως είναι και όχι όπως θα τον ήθελες να είναι και σε διαφορετική περίπτωση είμαστε εμείς οι ίδιοι που γεννάμε το «Τέρας» που καραδοκεί να στηλιτεύσει αδύναμες ψυχές.

Μέσα από ένα δυνατό κείμενο, ευαίσθητο μα και με ρεαλισμό ο Μιχάλης Καλιότσος μιλάει για το Τέρας που παραμονεύει και τρομοκρατεί τον Άρη (Αλέξανδρος Μαράκης), ένα παιδί ευαίσθητο που έχει βιώσει από μικρός το bulling για την διαφορετικότητα του, έχει βιώσει την απόρριψη μιας αυταρχικής μάνας που δεν τον κατανοεί και το μόνο που την ενδιαφέρει είναι αν γνώρισε κάποιο κορίτσι.

Έχει βιώσει όμως και την αγάπη και κατανόηση από τον Κρις (Νεκτάριος Παπαλεξίου), μέσα από μια σχέση που φαινόταν ότι του έδινε μια σιγουριά. Ο Κρις όμως για κάποιους μάλλον αδιευκρίνιστους λόγους έρχεται να δώσει τέλος στην σχέση τους και μέσα από αυτήν την αντιπαράθεση των δύο πρώην εραστών ανασκαλεύονται όλες οι μνήμες, τα συναισθήματα, οι ανασφάλειες, οι φοβίες, από τα βιώματα τους.

Ο Κρις ακόμα και μετά την απόφαση της λήξης της σχέσης τους δείχνει να στηρίζει τον Άρη και να τον παρακινεί να απεγκλωβιστεί από όλα εκείνα που τον κάνουν να βλέπει το τρομακτικό του Τέρας. Τον παρακινεί ακόμα και να έρθει σε μια τελευταία αντιπαράθεση με την μητέρα του που ενδεχομένως να τον απελευθέρωνε.

Και στο τέλος έρχεται αναπάντεχα εκείνη η μάνα για να επιβληθεί ακόμα μια φορά στο παιδί της, που έχει τώρα μια τελευταία ευκαιρία για την ψυχολογική απεξάρτιση από αυτήν και το τελειωτικό κόψιμο του ομφάλιου λώρου.

Η σκηνή της συνάντησης του Άρη και του Κρις γίνεται μέσα στο ανήλιαγο φοιτητικό δωμάτιο του με όλα εκείνα που νομίζει ότι του προσφέρουν την σιγουριά και την αποστασιοποίηση από τον έξω κόσμο, αλλά και το δωμάτιο που απειλείται από το Τέρας που έχει δημιουργήσει αυτός ο αδηφάγος εξωτερικός κόσμος με τον οποίο δεν μπορεί να συμβαδίσει.

Τα σκηνικά του Νάρκισσου Σκαρλαύτη λιτά όμως συμβολικά με τα παλιακά έπιπλα καθώς και το ηχητικό περιβάλλον που επιμελήθηκε ο Κώστας Στεργίου, συμβάλουν με τον καλύτερο τρόπο στον εσωτερικό και κλειστοφοβικό κόσμο του Άρη.

Ο Αλέξανδρος Μαράκης από την αρχή μέχρι το τέλος φαίνεται να κατέχει και να έχει μελετήσει τον ψυχισμό του Άρη και είναι εντυπωσιακός στην εξωτερίκευση του και οι εναλλαγές των συναισθημάτων και των εκρήξεων του. Εξαιρετική και η γεμάτη συμβολισμούς σκηνή που ψάχνει κάποιο απόφθεγμα στα χαρτάκια που έχει κρατήσει από τις αγαπημένες του σοκολάτες που είχαν φάει με τον Κρις.

Ο Νεκτάριος Παπαλεξίου κάπως αμήχανος το πρώτο δεκάλεπτο, τουλάχιστον στην πρεμιέρα που το είδαμε, πολύ γρήγορα αρχίζει να μπαίνει στο ρυθμό και με το πρώτο ξέσπασμα της αναπαράστασης του bulling στην διαφορετικότητα, αποδεικνύει πόσο καλός ηθοποιός είναι.

Εσωτεριστική η ερμηνεία του ήρωα καταλύτη στην δραματουργία αλλά και με την ιδιαίτερη φωνή του και την στιλιστική επιμέλεια του Νάρκισσου Σκαρλαύτη μας δίνει μια υπέροχη φιγούρα της μάνας που πολύ όμορφα σκέφτηκε ο σκηνοθέτης να τον βάλει να ερμηνεύσει ο ίδιος και αυτόν τον ρόλο.

Μιας μάνας που έρχεται για μια τελευταία αναμέτρηση με το παιδί της, που η επίσκεψή της κινείται ανάμεσα στα όρια της πραγματικότητας και της φαντασίας του ήρωα, καταλυτική όμως για την αποδέσμευση του και την τελειωτική του απελευθέρωση από την ίδια αλλά και την απειλή του Τέρατος.

Η σκηνοθετική προσέγγιση του Μιχάλη Καλιότσου σαφής που εκμεταλλεύεται στο έπακρο το κείμενο που έγραψε ο ίδιος και κινεί τους ήρωες του σε ένα κρεσέντο που δίνει αρκετή τροφή και προβληματισμό ειδικά σε όσους δεν έχουν ακόμα αντιληφθεί τι μπορεί να προκαλέσουν η διάκριση, ο στιγματισμός και η προκατάληψη γι’ αυτό που λένε διαφορετικό, ή καλύτερα γι’ αυτό που έχει διαφορετική προσωπικότητα από κάποιους άλλους.

Ταυτότητα Παράστασης

Κείμενο / Σκηνοθεσία: Μιχάλης Καλιότσος

Σκηνικά / Κοστούμια: Νάρκισσος Σκαρλάφτης

Φωτογραφίες: Νεκτάριος Κουρής

Σχεδιασμός Φωτισμού: Μανώλης Σιγάλας

Κίνηση: Μάνια Καραβασίλη

Ηχητικό Περιβάλλον: Κώστας Στεργίου (STER)

Trailer: Εμμανουήλ Γ. Μαύρος

Video Post Production Trailer: Μανώλης Πετρής

Σχεδιασμός Αφίσας: Γιώργος Βαχάρης

Χειρισμός Κονσόλας: Γιώτα Ηλιοπούλου

Επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη