Γιορτάζοντας τα 200 εθνικής ασυναρτησίας στο θέατρο Αθηνά

Παρασκευή 25 Οκτωβρίου και αφού πλέον έχει σκοτεινιάσει και οι δείκτες του ρολογιού δείξει  21:30 βρισκόμαστε στο θέατρο Aθηνά για την πρεμιέρα της πολυαναμενόμενης  παράστασης Happy Birthday Ελλάς.

 

 

Μάλιστα έχουμε ήδη στρογγυλοκαθίσει στις θέσεις του θεάτρου ύστερα από την αναπάντεχη υποδοχή που μας περίμενε. Τί εννοώ;  Στην είσοδο της πλατείας ένα όργανο της τάξεως «ρύθμιζε»  μαζί με την ταξιθέτρια την κυκλοφορία… Όχι ένα οποιοδήποτε όργανο της τάξεως όμως. Ο νέος ηθοποιός Γιώργος Μπούμπας λοιπόν, μας ξάφνιασε με τούτο το πρωτότυπο καλωσόρισμα και μας έκανε να μειδιάσουμε με ερωτήσεις που αφορούσαν την άνεση των καθισμάτων μας.

Τρίτο κουδούνι  και η Σοφία Κουρτίδου με το υποκριτικό και φωνητικό της ταλέντο να ξεχειλίζει επί σκηνής, μας βάζει στο κλίμα της παράστασης ζητώντας μας τραγουδιστά να κλείσουμε τα κινητά μας και επιτέλους να χαλαρώσουμε και να απολαύσουμε. Και πόσο δίκιο είχε. Τα κλείσαμε και απολαύσαμε  ένα μείγμα επιθεώρησης, σάτυρας, μουσικής και χορού. Όλα αυτά ξυπνώντας σε μας τους Έλληνες αναμνήσεις, συναισθήματα εθνικής περηφάνιας και άλλοτε εθνικής θλίψης.

Μια παράσταση που μέσα από τον αρκετά διαδραστικό και μουσικοχορευτικό της χαρακτήρα μας έβαλε με εύθυμο τρόπο σε σκέψεις. Όλη η παράσταση είχε σκοπό να μας προβληματίσει πάνω στο ζήτημα του ποιοί είμαστε, πού πάμε και πού έχουμε οδηγήσει την χώρα μας και κατά συνέπεια τις ζωές μας, με τις επιλογές μας και την νοοτροπίας μας τα τελευταία 200 χρόνια εθνικής ασυναρτησίας.

Αξέχαστο μου έχει μείνει το στιχάκι που τραγούδαγαν οι ηθοποιοί κατ΄ επανάληψη.

«Και αν η μάνα μας η Ελλάς έφαγε την ψυχή μας ελληνική ταυτότητα έχουμε στην ψυχή μας».

Πάντα θα έχουμε και αυτό δεν αλλάζει παρ΄ όλα τα δεινά μας. Αυτού του είδους την συγκίνηση μας μετέφερε εκείνο το βράδυ ο θίασος, με την παράσταση στην αρχή να κινείται σε πιο χαλαρούς ρυθμούς, μα στην συνέχεια και μετά από την εμφάνιση της βασίλισσας της νύχτας, Zωζώς Σαπουντζάκη, να κρατά το ενδιαφέρον και το κέφι μας αμείωτο.

Η γυναίκα μύθος Zωζώ Σαπουντζάκη μόνο με την αύρα της έχει τη δύναμη να ξεσηκώνει το κοινό και γι΄ αυτό δίκαια αποθεώθηκε  από τους θεατές, καθώς το ταλέντο, ο επαγγελματισμός της και  η γνήσια θηλυκότητα της δικαίωσαν για μια ακόμη φορά τον τίτλο της σταρ.

Φυσικά δεν είναι δυνατό να παραλείψει κανείς την συμβολή του πολυτάλαντου Γιάννη Ζουγανέλη που με ευφυή τρόπο κατάφερε να συνδέσει και να αποδώσει όλα τα αξιοσημείωτα έως και αξιοπερίεργα αυτού του έθνους ζητήματα μέσα σε λίγες ώρες. Επί σκηνής δε ήταν όπως πάντα επικοινωνιακός και με αστείρευτο χιούμορ. Σκέτο πειραχτήρι!

Επίσης, καταχειροκροτήθηκε στο ρόλο του ως ομοφυλόφιλος ιερέας ο Ανδρέας Κωνσταντινίδης αφού ήταν εξίσου πειστικός και απολαυστικός με τους συναδέλφους του Βασίλη Γιακουμάρο και Ερμόλαο Ματθαίου που απέδωσαν τους χιουμοριστικούς τους ρόλους εύστοχα.

Ευχάριστη έκπληξη ήταν η εμφάνιση του Γιώργου Χατζή υποκριτικά και με την μελωδία του βιολιού του αλλά και η επιστροφή της Άβας Γαλανοπούλου που με τις ξαφνικές και  σύντομες εμφανίσεις της έδινε έναν ευχάριστο τόνο στην ροή του έργου.

Χρόνια μας πολλά λοιπόν μα από εδώ και πέρα πιο καλά, πιο αφυπνισμένα!