Και να λοιπόν μια έξυπνη, πρωτότυπη και τόσο διαφορετική παράσταση, που ξεφεύγει από την θεατρική μορφή της πρόζας με έντονα στοιχεία αυτοσχεδιασμού, stand up, σωματικού θεάτρου και παντομίμας, τόσο καλά εκτελεσμένα, ακολουθώντας, το πηγαίο κείμενο της Χριστίνας Σαμπανίκου από μια ιδέα της Βίκυς Αδάμου μέχρι που μπαίνει εμβόλιμα και η διαδραστική επικοινωνία με τους θεατές που δίνει μια άλλη διάσταση και τροπή στην πορεία του.

 

 

Κριτική – Παρουσίαση: Γιάννης Ζαμπατής

 

Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή αφού ήδη ο τίτλος μας παραπέμπει στον ορισμό του ανδρόγυνου και το πως το έχουμε μάθει ως στερεότυπο στο πέρασμα του χρόνου από γενιά σε γενιά.

Το ανδρόγυνο και ετυμολογικά μας φέρνει στο μυαλό ένα ζευγάρι που αποτελείται από το αρσενικό και το θηλυκό που ενώνονται κάποια στιγμή με τα «ιερά δεσμά του γάμου».

Αυτό το στερεοτυπικό πρότυπο έρχεται να αναλύσει η «Επιστημονική κοινότητα» σύσσωμη επί σκηνής κατά κόσμον Χριστίνα Σαμπανίκου με την βοήθεια δυο στερεοτύπων του αρσενικού (Γιάννης Οικονομίδης) και του θηλυκού (Βίκυ Αδάμου) και να μας παρουσιάσει κάποια case studies ζευγαριών σε διαφορετικές εποχές.

Για παράδειγμα σε πόσο βάθος χρόνου μπορεί να κρατήσει το πάθος και ο έρωτας ενός ναυτικού που λείπει για καιρό και αφήνει πίσω του νέα γυναίκα που βράζει το αίμα της;

Πως θα μπορούσαν να συμβιώσουν αρμονικά και ερωτικά δύο άνθρωποι διαφορετικών πολιτικών πεποιθήσεων; 

Τελικά ισχύει αυτό που όλοι έχουμε ακούσει το «μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος» και «και έσονται οι δύο εις σάρκαν μίαν» ή πρέπει η γυνή να φοβείται τον άνδρα και τι συμβαίνει όταν υπάρχει ανταγωνισμός μέσα σε ένα ζευγάρι και ποια η μοίρα του όταν ασκηθεί βία από το ένα μέλος ή έρθει στην επιφάνεια ο πατριαρχισμός που έχει κάνει την εμφάνισή του από την εποχή του Ομήρου;

 

 

Όλα αυτά θα προσπαθήσει να μας παρουσιάσει η Επιστημονική κοινότητα με το κύρος που την διακρίνει, αλλά και τρόπο που θα φανεί κάπως αυστηρός ή και σοβαρός που εναλλάσσεται με αιχμηρό χιούμορ που διαθέτει αρκετό η Χριστίνα Σαμπανίκου και χειρίζεται τον λόγο με μια ιδιαίτερη άνεση, ακόμα και στην αντιμετώπιση των απαντήσεων από τις κάποιες δύσκολες ίσως ερωτήσεις που θέτει στους θεατές.

Και ερχόμαστε στα δύο στερεότυπα, που είναι δύο διαχρονικά πλάσματα που έχουν αφιερωθεί στην έκθεση και την μελέτη της Επιστημονικής κοινότητας, ντυμένα στα λευκά που μας παραπέμπουν στην Λουδοβικιανή εποχή, λες και βγήκαν από κάποιο πίνακα ζωγραφικής.

Τα πλάσματα αυτά που έχουν αφιερωθεί για την ανθρωπιστική μελέτη, τα βλέπουμε μέσα σε ένα ιδεατό κλουβί σε μια neutral mode να περιμένουν να «ζωντανέψουν» σε κάποια εποχή σύμφωνα με την εντολή που θα δοθεί από την Επιστημονική κοινότητα που το επιτυγχάνει με το πολύτιμο εργαλείο της τον εντολέα-κουμπί.

 

 

Η Βίκυ Αδάμου και ο Γιάννης Οικονομίδης επωμίζονται δύσκολους ρόλους και ανταποκρίνονται τέλεια τόσο στην neutral mode και τα απίστευτα pauses, όσο και στην περιγραφή των ζευγαριών που εντέλλονται να ενσαρκώσουν, με φυσική άνεση στην μεταμόρφωση σε διαφορετικά άτομα, αλλά και ιδιαίτερα στην παντομίμα που απαιτεί ιδιαίτερη ερμηνευτική δεξιοτεχνία.

Ειδικότερα οι σκηνές με τον Γιάννη Οικονομίδη στην έκφραση απόγνωσης του απατημένου συζύγου και της Βίκυ Αδάμου ως δασκάλα είναι σοκαριστικά τέλειες με άψογη κινησιολογία, σωματική έκφραση και όχι μόνο.

Ακριβώς δίπλα από το ιδεατό πλέγμα-κλουβί που βρίσκονται τα «στερεότυπα» η Χριστίνα Σαμπανίκου αψεγάδιαστη στο γραφείο της από όπου κινεί τα νήματα με την χρήση του εντολέα-κουμπιού, σε ένα χώρο λες και βρίσκεται σε μια άλλη διάσταση σε χρόνο που υποδηλώνει το σήμερα, σε καθηλώνει με την ροή του λόγου της, αυστηρή και κάπως απόλυτη, κρυμμένη πίσω από τα τεράστια γυαλιά της -γιατί ναι και αυτή κάτι έχει να κρύψει- σε έχει σε ετοιμότητα μήπως έρθει η σειρά σου για κάποια δύσκολη ερώτηση μα την όποια σου απάντηση θα την αντιμετωπίσει με απόλυτη σβελτάδα και ετοιμότητα και θα την κρατήσει με αστερίσκο ίσως για ένα επόμενο case study.

Μέσα από τις ιστορίες των ζευγαριών στις διάφορες εποχές φαίνεται πόσο κακή έκβαση μπορεί να έχει η έμφυλη βία, που το καθιστά καθόλα επίκαιρο έργο, αλλά και τα κατάλοιπα του πατριαρχισμού που δεν έχουν τέλος.

Το αναπάντεχο τέλος μαρτυράει την έκβαση που μπορούν να έχουν αυτά και το χιούμορ με το οποίο δίνονται εκτονώνει κατά κάποιον τρόπο την πίεση και την σοβαρότητα των καταστάσεων και του προβληματισμού που σίγουρα σου προκαλούν, ειδικά όταν τα συνδέσεις με το σήμερα και τα όσα καθημερινά συμβαίνουν γύρω μας.

Μια διαφορετική λοιπόν παράσταση με επίκαιρο ενδιαφέρον σε όλα τα σημεία καλοστημένη και τρεις ηθοποιούς που θα έλεγε κανείς ότι ήταν οι καταλληλότεροι για τους ρόλους αυτούς, είναι το λιγότερο που θα έκανε κάποιον να την δει, αφού εκτός το ότι θα μπορεί και να συμμετέχει διαδραστικά σε αυτήν, θα προβληματιστεί, ίσως θα ανησυχήσει και λίγο, αλλά και θα γελάσει, ενώ φεύγοντας θα έχει να επεξεργαστεί αρκετά πράγματα που αφορούν στην συμβίωση ενός άνδρα και μιας γυναίκας.

 

 

Η ταυτότητα της παράστασης

Σκηνοθεσία: Βίκυ Αδάμου

Κείμενο: Χριστίνα Σαμπανίκου

Κίνηση: Ιωάννα Καμπυλαυκά

Σκηνικά-Κοστούμια-Φωτισμός: Lazy Boy

Μουσική επιμέλεια: Άλκης Μπούφης

Aφίσα παράστασης: Σοφία Αποστολοπούλου

Trailer παράστασης: Στέφανος Κοσμίδης (ORKI)

Ερμηνεύουν:

Επιστημονική κοινότητα: Χριστίνα Σαμπανίκου

Θηλυκό: Βίκυ Αδάμου

Αρσενικό: Γιάννης Οικονομίδης

 

Παραστάσεις: Δευτέρα και Τρίτη από 19 Σεπτεμβρίου έως 1 Νοεμβρίου (21:15)

Χώρος: Vault Theatre Plus, Mελενίκου 26, (Γκάζι) Βοτανικός