Το «Guilty choices» του Jorge Cooner εξερευνά τις φιλοδοξίες του ανθρώπου και την ανάγκη του για ανέλιξη και επίτευξη των στόχων του, καθώς και τα όρια της εξουσίας με ένα ωμό και απόλυτα ρεαλιστικό τρόπο.
Κριτική – παρουσίαση: Γιάννης Ζαμπατής
Εδώ έχουμε σαν μοντέλο ένα όμορφο ζευγάρι στην μεταπολεμική Ισπανία της κρίσης, τον Τόνι (Σταύρος Λιλικάκης) και την Μπέλα (Ειρήνη Στεριανού) που συνδέονται με ένα μακροχρόνιο δεσμό και στηρίζει ο ένας τις αποφάσεις του άλλου. Με διαφορετικά όνειρα και στόχους ο καθένας που θα έρθει όμως η στιγμή να χωριστούν προσωρινά για την διεκδίκηση τους.
Το έργο περιγράφει το τι συμβαίνει όταν αυτοί διασταυρωθούν με εκείνα τα άτομα που κρατούν τα κέντρα εξουσίας και έχουν τη δυνατότητα να ασκήσουν ακόμα και βία ψυχολογική ή και σωματική. Περιγράφονται απλά ο αγώνας, οι πράξεις και οι συνέπειες που ο θεατής είναι αυτός που καλείται να κρίνει πιο είναι το σωστό ή το λάθος, αν υπάρχει κάτι τέτοιο.
Και έρχεται στο τέλος η ώρα του απολογισμού, της ομολογίας και της απενοχοποίησης. Αμαρτία εξομολογουμένη, ουκ έστι αμαρτία, αλλά κατά πόσον ισχύει αυτό στην πραγματικότητα.
Πόσο ίδιες μπορεί να είναι οι ζωές δύο ανθρώπων και πως μπορούν να κοιτάζονται στα μάτια όπως πριν μετά την ομολογία των «ένοχων επιλογών» που πάρθηκαν όμως με προσωπική πρωτοβουλία.
Στην ουσία το έργο είναι μια ανατομία του ανθρώπινου είδους με τις αδυναμίες του, τις φιλοδοξίες του και το πως ελίσσεται ανάλογα με τις περιστάσεις σε ένα σύστημα που ο πιο δυνατός θα προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί τον αδύνατο. Τίποτα όμως δεν είναι προκαθορισμένο όταν εξαρτάται από τις αντοχές και τα όρια που βάζει κανείς στη ζωή του, από το πως διαχειρίζεται κανείς αυτήν την εξουσία και πόση αντίσταση μπορεί να συναντήσει.
Ένα έργο καθόλα επίκαιρο αφού όσα εκτυλίσσονται μπορεί να συνέβαιναν στο σήμερα ή και στο αύριο όπου θα υπάρχει αυτή η εκμετάλλευση του αδύναμου από τον ισχυρό.
Ο Θοδωρής Βουρνάς καταπιάστηκε πάλι με αυτό το δύσκολο κοινωνικό θέμα που έχει να κάνει με ηθικά διλήμματα σε μια σύγχρονη πραγματικότητα.
Ο σκηνοθέτης αντιλαμβάνεται ότι ο ωμός ρεαλισμός θέλει τόλμη και έτσι προσεγγίζει σκηνοθετικά την παράστασή του αλλά πάντα με την ευαισθησία που τον διακρίνει και με μια τέλεια απόδοση του κειμένου, βγαίνει ένα αποτέλεσμα που φαίνεται ότι έχει δουλευτεί αφού η ροή είναι αβίαστη πλέον και σαφώς την κάνει μια βελτιωμένη βερσιόν από την πρώτη παρουσίαση.
Χορογραφεί τους τέσσερεις ηθοποιούς του με τον καλύτερο τρόπο οι οποίοι εκτεθειμένοι σε όλη τους την αλήθεια, σωματική και ψυχική δίνουν το καλύτερο βγάζοντας τα εσώψυχά τους.
Αν και δεν είμαι πολύ φαν του αφαιρετικού σκηνικού, εδώ φαίνεται ότι οι τέσσερεις κύβοι που επιμελώς μετακινούν οι ηθοποιοί είναι απολύτως λειτουργικοί και αναδεικνύουν κάθε σκηνή σαν ένα κάδρο όπου σωστά τους έχει τοποθετήσει ο σκηνοθέτης.
Με την βοήθεια ενός διακριτικού φωτισμού και ενός μουσικού μοτίβου που δεν γνωρίζουμε την προέλευση, κάθε σκηνή γίνεται επιβλητική και υποβλητική.
Ο Τάσος Χρυσόπουλος με τον άρτιο και ξεκάθαρο λόγο του, άνετος μέσα στην γύμνια του και χαρακτηριστική άνεση στην εναλλαγή συναισθημάτων αποδεικνύει το πόσο έμπειρος ηθοποιός είναι για τον δύσκολο αυτό ρόλο του χειριστικού και νάρκισσου σκηνοθέτη.
Ο Σταύρος Λιλικάκης από την άλλη, αν και νέος ηθοποιός δείχνει εξαιρετική άνεση στην κίνηση μπαίνοντας με απόλυτη ευκολία στο πετσί του ρόλου του, στην κυριολεξία.
Η Ειρήνη Στεργιανού εντυπωσιακή παρουσία, με ένα άνετο ξεκίνημα, αντιμετωπίζει δυναμικά την δύσκολη αυτή κατάσταση και παρασύρεται στην εξέλιξη του δράματος.
Ο Βασίλης Βουτετάκης στον ρόλο του κυνικού Λοχαγού είναι εξαιρετικός, ακόμα καλύτερος από το καλός που ήταν στην πρεμιέρα της προηγούμενης σεζόν που τον είδα, ειδικά στην σκηνή της μέθης, που θεωρώ ότι είναι δύσκολο για έναν ηθοποιό να μην γίνει καρικατούρα.
Το έργο δεν έχει καμία διάθεση να κρίνει ή να επικρίνει τι είναι σωστό και τι λάθος και καλείται απλά ο θεατής σαν μάρτυρας να κρίνει κατά το δοκούν.
Τελικά πόσο ένοχες είναι οι επιλογές μας σε ένα σύστημα που σε ωθεί να πάρεις δραστικές αποφάσεις και πόσο μακριά μπορείς να φτάσεις, αλλά και πως θα ζήσεις με τις επιλογές σου είναι ερωτήματα σοβαρά που καθένας δίνει τις δικές του απαντήσεις, ίσως και κάποια θα μείνουν αναπάντητα.
Ταυτότητα παράστασης:
Συγγραφέας: Jorge Cooner
Απόδοση και Σκηνοθεσία: Θοδωρής Βουρνάς
Βοηθός σκηνοθέτη και Επιμέλεια σκηνικού: Αλέξανδρος Καλαματιανός
Σχεδιασμός Φωτισμών: Γιώργος Αγιαννίτης
Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Λογαράς
Video Teasers: Χρήστος Παναγόπουλος
Ηθοποιοί (αλφαβητικά):
Βασίλης Βουτετάκης, Σταυρός Λιλικάκης, Τάσος Χρυσόπουλος και η Ειρήνη Στεριανού
