Και να που επιστρέφει για δύο παραστάσεις σε δύο ιστορικούς χώρους της Αργολίδας η «Καραϊσκάκενα, ο Θρύλος». Η Μάνα καλόγρια, η Μάνα Φίλαθλος, η Μάνα Γυναίκα. H μάνα που γέννησε ήρωα, η Μάνα που απαντάει περήφανη και με τόλμη στην Ιστορία. Με μια πανέμορφη, σαγηνευτική, υποβλητική, επιβλητική, τολμηρή, τρυφερή, συναισθηματική, καθηλωτική Σοφία Καψούρου σε ένα ευφυές mind-blowing κείμενο δικό της… Αναμφισβήτητα πρόκειται για ένα μικρό αριστούργημα και αποτελεί ένα συναρπαστικό εικαστικό σύνολο για σεμινάριο.
Κριτική – παρουσίαση: Γιάννης Ζαμπατής
Φωτογραφίες: Χριστίνα Φυλακτοπούλου
Ο μονόλογος της Σοφίας Καψούρου «Καραϊσκάκενα, ο Θρύλος» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζιά, μας συστήνει για πρώτη φορά την μάνα του Γεώργιου Καραϊσκάκη, την καλόγρια, την Ζωή Διαμάντω Διμισκή.
Το έργο ανέβηκε στο Θέατρο Vault στο πλαίσιο του Φεστιβάλ «Ο ΓΙΟΣ ΜΟΥ…», ένα θεατρικό φεστιβάλ μονολόγων με εμπνευστή και καλλιτεχνικό διευθυντή τον σκηνοθέτη και ηθοποιό, Δημήτρη Καρατζιά που έφερε στην σκηνή μάνες σπουδαίων Ελλήνων, όπως του Κώστα Ταχτσή, του Κωνσταντίνου Καβάφη κ.ά. και είναι αφιερωμένο στην μνήμη της Χρύσας Σπηλιώτη.
Για την μάνα του Καραϊσκάκη δεν ξέραμε πολλά και μαθαίνουμε μέσα από αυτό το κείμενο της Σοφίας Καψούρου στιγμιότυπα από την δύσκολη και σύντομη ζωή της μάνας του ήρωα επαναστάτη και στρατάρχη της Ελληνικής Επανάστασης, που δεν γέννησε μόνο την Επανάσταση, αλλά ήταν η ίδια η Επανάσταση.
Ένα κείμενο συναρπαστικό, με στοιχεία μεταφυσικά θα έλεγε κανείς που με την ιστορία της μάνας και γυναίκας καλόγριας που γέννησε πάνω στην Αγία Τράπεζα και μεγάλωσε το παιδί της μέσα στο κελί του μοναχικού της βίου συνενώνει έντεχνα στοιχεία του Θρύλου του Ολυμπιακού και εξυμνεί συγχρόνως την γυναίκα, μάνα, ηρωίδα που είναι αφιερωμένη μόνο στο παιδί της και φέρνει στο προσκήνιο την αίγλη του παλιού καιρού του καλού ποδοσφαίρου εξυμνώντας τον Θρύλο τους παίχτες και τα κατορθώματα τους στο γήπεδο που πήρε το όνομα του ένδοξου γιού της όπου κάτω από το χορτάρι του κείτονται τα κόκκαλα του.
Στο εμπνευσμένο αυτό κείμενο της με κάποιες ίσως θεατρικές υπερβολές συναρπάζει η Σοφία Καψούρου, με την πληθωρικότητα της τη λάμψη, την αγριάδα και την τρυφερότητα συνάμα, ντυμένη με ένα θεσπέσιο κόκκινο, συμβολικό και το χρώμα, φόρεμα, δημιουργία της Παναγιώτας Τσομπανάκη.
Μέσα από το κείμενο αναδύονται οι συνθήκες της ζωής της Καραϊσκάκενας σε μια δύσκολη εποχή για μια γυναίκα που γεννάει και μεγαλώνει μόνη το παιδί της, μια γυναίκα που δεν διστάζει να τα βάλει με τον οποιονδήποτε αφού αψηφούσε τους άντρες, αφού γι’ αυτήν ένας ήταν ο έρωτας, αυτός της μάνας με τον γιο, έτσι όπως αναδύεται από το κείμενο όταν η ίδια έλεγε
«εμένα δεν μου άρεσαν οι άντρες. Εγώ μου άρεσα. Και το κορμί μου. Το πατητήρι μου. Μου άρεσε που εγινόμουν λάβα, που εγινόμουν φλόγα και εσερνόμουνα πύρινο φίδι στις κορφές τους, στους κόρφους τους, στις αμασχάλες, στους βουβώνες, στους αφαλούς τους και τους πετσόκοβα, και τους κατάπινα, λάβα, ωραίοι άντρες, βρώμαγαν αμμωνία, και τους κατάπινα να μην υπήρχαν, μόνο ο Γιώργης μου να υπάρχει…».
Και ιστορικά ακόμα για την ταυτότητα του πατέρα του δεν υπάρχει βεβαιότητα.
Η ερμηνευτική τεχνική και δεινότητα της Σοφίας Καψούρου αναδεύονται μέσα από αυτόν τον μονόλογο ακόμα περισσότερο με τη σκηνοθετική προσέγγιση του Δημήτρη Καρατζιά, που είναι ακριβής, ειλικρινής και άμεση, γνωρίζοντας πλέον την διαδραστικότητα με το κοινό και τις απαιτήσεις του.
Μέσα στα σκηνικά του Γιώργου Λιντζέρη με αυτό το σκοτεινό ύφος εμπνευσμένα από την περίοδο του μοναστικού βίου της Καραϊσκάκενας, η επιβλητική παρουσία της ηρωίδας που αντάλλασσε με μια απίστευτη άνεση τα συναισθήματα και τις στιγμές από την αγάπη και τρυφερότητα που ένοιωσε για το δικό της παιδί μα και την άλλη της αγάπη τον Θρύλο.
Οι αγιογραφίες της Κικής Μαυρίδου εξαιρετικές και απόλυτα ταιριαστές όπου ο Άγιος Γεώργιος έγινε συμπρωταγωνιστής της, ειδικά σε μια από τις πιο όμορφες στιγμές που τον αγκάλιαζε στον μονόλογο της.
Τέλος, η πρωτότυπη μουσική σύνθεση του Μάνου Αντωνιάδη συμπληρώνει αναπάντεχα όμορφα με τρόπο υποδηλωτικό και ταιριαστό με ακούσματα που φέρουν καθαρά την υπογραφή του με αποκορύφωμα την μουσική του τραγουδιού του φινάλε.
Λυρισμός, ποίηση, αναρχία, ιστορία ή και όλα μαζί, η «Καραϊσκάκενα, ο Θρύλος» είναι μια παράσταση τολμηρή, αντισυμβατική, επιβλητική, συναρπαστική και διαφορετική από ότι έχουμε δει μέχρι τώρα.
Βγαίνοντας από το θέατρο με τέτοιες οπτικές και ακουστικές προσλαμβάνουσες, λες Χριστέ μου τι είδα τώρα… Ένα μικρό αριστούργημα για μένα και ευτυχώς θα επιστρέψει δριμύτερη από τον Οκτώβριο γιατί είναι μια θεατρική εμπειρία που δεν θα έπρεπε να χάσει κανείς…
Ταυτότητα παράστασης
Συγγραφέας: Σοφία Καψούρου
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καρατζιάς
Πρωτότυπη μουσική σύνθεση: Μάνος Αντωνιάδης
Σκηνικό / Κοστούμι: Γιώργος Λιντζέρης
Κατασκευή Σκηνικού: Κώστας Μπακάλης
Αγιογραφίες: Κική Μαυρίδου
Κατασκευή κοστουμιού: Παναγιώτα Τσομπανάκη (Ατελιέ Τσομπανάκη)
Σχεδιασμός φωτισμών: Βαγγέλης Μούντριχας
Φωτογραφίες παράστασης: Χριστίνα Φυλακτοπούλου
Αφίσα παράστασης: Γιάννης Κεντρωτάς
Trailer / Κινηματογράφηση: ORKI Productions
Πρόγραμμα παράστασης: Εκδόσεις Αιγόκερως
Επικοινωνία / Προώθηση παράστασης: Χρύσα Ματσαγκάνη
Βοηθοί σκηνοθέτες: Ελένη Μαζνώκη, Χρήστος Παναγιώτου, Κατερίνα Πουλέα, Όλγα Σούρσου, Δημήτρης Τζούκας, Λάμπρος Τζώρας
Παραγωγή: Team Vault AMKE
Στον ρόλο της Ζωής Διαμάντως Διμισκή η Σοφία Καψούρου
