Ο Δημήτρης Μαλισσόβας είναι ένας άνθρωπος που το πρώτο πράγμα που ασκεί πάνω σου είναι μια ανεξάντλητη θετική διάθεση και αποπνέει έναν απέραντο σεβασμό. Το να συνομιλείς μαζί του είναι σαν να γεμίζεις και τις δικές σου μπαταρίες με αισιοδοξία και χαρά. Μια ζεστή κι ειλικρινής προσωπικότητα που το ταλέντο του σε αφήνει ενεό!
Τον συναντήσαμε πριν μερικές μέρες κι ως ένας άλλος Dorian Gray φωτογραφήθηκε αποκλειστικά στο φακό του The Look.Gr ! Μας μιλήσε για τις «γάτες» του κι τις άλλες θεατρικές του παραγωγές, ενώ ήταν ιδιαιτέρως εξομολογητικός και σε πιο προσωπικά του ζητήματα.
Ο μοναδικός, χαρισματικός Δημήτρης Μαλισσόβας έρχεται στο The Look.Gr …
Δημοσιογραφική Κάλυψη: Μιχάλης Λεωτσάκος
Φωτογραφική Κάλυψη: MGC Photography
-
Μετά από δύο πολύ πετυχημένα μιούζικαλ της φετινής σεζόν, το Grease και το Hair, έρχεται το Cats να καταπλήξει το αθηναϊκό κοινό! Πώς προέκυψε η ιδέα για την συγκεκριμένη παράσταση; Είχατε φανταστεί ποτέ ότι θα μπορούσατε να ανεβάσετε μία τόσο θρυλική παράσταση;
Ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα. Η ιδέα ήταν του Γιώργου Ισαάκ, της People Entertainment Group, που έκανε παραγωγή και στα δύο προηγούμενα έργα. Στην αρχή δεν το πίστεψα. Είναι ένα έργο που το δίνουν πολύ δύσκολα. Άλλωστε, παίζεται ακόμα στο broadway με μεγάλη επιτυχία. Πιστεύω, πως αν δεν είχε προηγηθεί η πετυχημένη Evita, δεν θα είχαμε πάρει τα πολυπόθητα δικαιώματα.
- Έχετε κάνει πολλές και ενδιαφέρουσες δουλειές με υψηλή καλλιτεχνική αξία, οι περισσότερες από τις οποίες σημείωσαν μεγάλη επιτυχία. Ποιες θα χαρακτηρίζατε «αγαπημένες σας»;
Όλες τις παραστάσεις τις αντιμετώπισα με την ίδια αφοσίωση και την ίδια αγάπη. Άν μπορούσα να ξεχωρίσω κάποιες, θα έλεγα την «Piaf», το «Άς ερχόσουν για λίγο» και την «Evita».
- Θυμάστε ποια ήταν η πρώτη θεατρική παράσταση που είδατε μικρός; Έχετε επηρεαστεί ή είχατε κάποιο πρότυπο ως σκηνοθέτη Έλληνα ή ξένο;
Ήταν επιθεώρηση. Ήμουν 5 η 6 χρόνων. Δεν θυμάμαι τον τίτλο, το θέατρο, ούτε τους άλλους ηθοποιούς. Θυμάμαι την έξοχη Ρένα Βλαχοπούλου. Με πήγε η μητέρα μου στο καμαρίνι της. Φορούσε μια σατέν ρόμπα, είχε τεράστιες ψεύτικες βλεφαρίδες και έπλεκε. Έχω μια γλυκειά αίσθηση απο αυτή την παράσταση. Ίσως ήταν και το πρώτο μου καλλιτεχνικό σκίρτημα. Μουσικές, πολύχρωμα φώτα, υπέρλαμπρα ρούχα. Κι αυτή η μαγεία των παρασκηνίων. Ένας άλλος κόσμος! Ένας μαγικός κόσμος!
Δεν θυμάμαι καθόλου τους σκηνοθέτες, σαν παιδί, μόνο τους ηθοποιούς. Μεγαλώνοντας ανακάλυψα και θαύμασα πολλούς σκηνοθέτες. Απο τον Μίνω Βολανάκη και τον Λευτέρη Βογιατζή, πιο παλιά, ως τον Δημήτρη Παπαιωάννου και τον Γιάννη Κακλέα σήμερα. Αλλά και απο τον κινηματογράφο, τον Αλέκο Σακελλάριο και τον Γιώργο Τζαβέλα. Και τόσους άλλους…
Όμως, αυτός που έχει τον πρώτο ρόλο, είναι αυτός που ιδρώνει τη φανέλα στη σκηνή. Κι αυτός είναι ο ηθοποιός. Χωρίς τον ηθοποιό δεν υπάρχει παράσταση. Μια άδεια σκηνή μόνο.
- Μιούζικαλ, Κωμωδία, Πρόζα… Σε ποιο θεατρικό είδος ο Δημήτρης Μαλισσόβας δείχνει λατρεία;
Αγαπώ το θέατρο! Όλα τα είδη του θεάτρου έχουν την ίδια σημασία. Έχω όμως, μια μικρή αδυναμία στο μουσικό θέατρο. Ίσως, επειδή έχω ασχοληθεί περισσότερο. Ένα τραγούδι είναι ένας μικρός μονόλογος. Ένα κουπλέ και ένα ρεφρέν αρκούν για να περάσουν το μήνυμα. Κι αυτό θα με εντυπωσιάζει πάντα.
- Στο Cats πέρα από μία πλειάδα έξοχων συνεργατών που είναι νέα παιδιά, διαλέξατε και δύο, καταξιωμένους ο καθένας στον χώρο του, ανθρώπους που δεν είναι άλλοι από την κυρία Σόνια θεοδωρίδου και τον κύριο Κώστα Αρζόγλου. Θέλετε να μας μιλήσετε λίγο για την πετυχημένη όπως αποδεικνύεται ομάδα σας;
Η Σόνια Θεοδωρίδου. Είναι μεγάλη μου χαρά και τιμή να τη βλέπω στη σκηνή. Αθώα και έμπειρη ταυτόχρονα. Ο Κώστας Αρζόγλου. Ένας υπέροχος ηθοποιός και ένας γλυκός άνθρωπος. Απο τις πιο συγκινητικές στιγμές του έργου. Είμαι πολύ περήφανος, επίσης, για το κάστ των νέων παιδιών. Μια γερή ομάδα, απο τους καλύτερους που έχουμε στο μουσικό θέατρο. Μια έκρηξη ταλέντου στη σκηνή.
- Από τη διεθνή παραγωγή σας έδωσαν κάποιες οδηγίες που θα έπρεπε να ακολουθήσετε κατά την σκηνοθεσία της παράστασης; Σε τι επέμεναν και πού ήταν ανοιχτοί; Υπήρξε κάτι που σας δυσκόλεψε κατά την προετοιμασία;
Mου ζητήθηκε να αντιμετωπίσω το κείμενο σαν να μην έχει ανεβεί ξανά στο θέατρο. Να μην δανειστώ τίποτα απο τις προηγούμενες σκηνοθεσίες. Αυτό ήταν απο τη μια ανακουφιστικό και απο την άλλη επώδυνο. Πως να ξεφύγεις απο ένα έργο που έχει καταγραφεί επιτυχώς όλα αυτά τα χρόνια; Ήταν μεγάλη σπαζοκεφαλιά! Πρώτα έπρεπε να εγκριθεί η μετάφραση από το ίδρυμα του T. S. Elliot. Χάρη όμως στην θαυμάσια δουλειά του Γεράσιμου Ευαγγελάτου, το περάσαμε κι αυτό το βήμα. Το team συμπληρώθηκε με τον εξαιρετικό Αλέξιο Πρίφτη – φίλο και πολύτιμο συνεργάτη – στην μουσική διδασκαλία και την διεύθυνση ορχήστρας. Το στοίχημα ήταν στην χορογραφία. Δεν έπρεπε να μοιάζει με τις original. Δημιουργήσαμε ένα παζλ με 6 διαφορετικούς στο είδος τους χορογράφους, με την επιμέλεια του υπέροχου Θοδωρή Πανά.
Ζαμάνης στα σκηνικά, Κολποδίνος στα κοστούμια, Μαρκετάκης στο απαιτητικό μακιγιάζ! Είναι μεγάλη η χαρά να βιώνεις τα όνειρα σου με τέτοιους συνοδοιπόρους. Το αποτέλεσμα, νομίζω, μας δικαίωσε. Και μας έδωσε το πράσινο φώς.
Το έργο έχει απο μόνο του μεγάλες απαιτήσεις. Και φωνητικές και υποκριτικές και σωματικές. Το Cats είναι η πεμπτουσία του σωματικού θεάτρου. Το πρώτο πράγμα που είπα στους ηθοποιούς στην πρόβα, ήταν, πως είμαστε χαμένοι απο χέρι. Άν δεν το πιστέψουμε, αν δεν το αγαπήσουμε, αν δεν νιώσουμε την μουσική του Webber και τους στίχους του Eliot, αν δεν δώσουμε όλη μας την ψυχή, δεν θα έχουμε κάνει τίποτα! Σκληρή δουλειά, επίπονες και πολύωρες πρόβες. Μικροτραυματισμοί. Κλάματα. Αγωνίες. Οι ηθοποιοί έπρεπε να ξεπεράσουν τον ίδιο τους τον εαυτό. Και εμείς μαζί τους.
- Οι γάτες μπορούν και οι γάτες τολμούν… Εσείς ρισκάρετε; Είστε τολμηρός;
Έχω κάνει τα πιο τολμηρά πράγματα στον κόσμο με την ιδιότητα του δειλού.
- Αλήθεια, ποια είναι η σχέση σας με τα ζώα;
Λατρείας. Είναι η μόνη περίοδος στη ζωή μου που δεν έχω ζώα. Κι αυτό, γιατί ο χρόνος δεν μου το έχει επιτρέψει. Είναι μεγάλη ευθύνη να υιοθετήσεις ένα ζώο. Απαιτεί την αφοσίωση σου και την αμέριστη αγάπη σου. Αλλά μεγάλωσα με αυτά. Γάτες, σκυλιά, κουνέλια. Η σχέση μου με τις γάτες ξεκίνησε πολύ νωρίς. Πρέπει να ήμουν 6 η 7 χρονών. Ήταν κάτι παιδιά στη γειτονιά – μεγαλύτερα – που τις βασάνιζαν. Έβαζαν φωτιά στις ουρές τους, τους πέταγαν πέτρες, τις κλωτσούσαν. Κάτω απο το πατρικό μου σπίτι, ήταν ένα εγκαταλειμένο προαύλιο σχολείου. Δεν είχαμε καμμία πρόσβαση σ΄αυτό, παρά μόνο οπτική. Απο την βεράντα της κουζίνας. Εκεί έγινε το καταφύγιο! Μάζεψα όλα τα γατιά της γειτονιάς – περίπου 40 – και τα κατέβαζα με έναν κουβά απορρυπαντικού δεμένο με ένα σκοινί. Ένα το κράτησα στο σπίτι. Όλοι οι φίλοι έφερναν καθημερινά τρόφιμα απο το σπίτι τους και τα δίναμε στα γατιά. Και τα γατιά μεγάλωσαν… κι έκαναν άλλα γατιά κι αυτά με τη σειρά τους, άλλα. Κάποια έφυγαν, κάποια έφυγαν και ξαναγύρισαν. Κι εγω ένιωθα υπερήφανος που έσωσα όλες αυτές τις γενιές γατών. Κάτι σαν τη λίστα του Σίντλερ, αλλά με γάτες…
- Άλλη μία σπουδαία παράσταση, που τάραξε την θεατρική Αθήνα και στιγμάτισε τη θεατρική ιστορία του τόπου είναι το «Ας ερχόσουν για λίγο», που αναφέρεται στην ζωή και το έργο του συνθέτη Μιχάλη Σουγιούλ, (παράλληλα με την ιστορία της Ελλάδας απο τις αρχές του αιώνα μέχρι και το 1958). Ποιες γλυκές γεύσεις έχουν μείνει ανεξίτηλες από τη συγκεκριμένη παράσταση;
Ο Μιχάλης Σουγιούλ ανήκει σε μια άλλη Ελλάδα. Σε μια χαμένη Ελλάδα. Και όσο πιο δύσκολα θα ζούμε στην τωρινή Ελλάδα, τόσο θα νοσταλγούμε την παλιά.
Η εποχή του Σουγιούλ είναι μια εποχή που δεν έζησα. Είναι μια εποχή που γνωρίζω καλά όμως, μιας και έχει ριζώσει μέσα μου απο τις μνήμες της γιαγιάς και των γονιών μου. Έτσι αποφάσισα να γράψω γι΄αυτόν και να γεννηθεί μια όμορφη παράσταση.
Το «Ας ερχόσουν για λίγο» ήταν μια γιορτή. Ένα ταξίδι απο το παρελθόν στο παρόν. Ενα ταξίδι στην μνήμη, στην καθαρότητα και την ξενοιασιά. Μια υπέροχη παρέα, με τον Γιάννη Μπέζο αρχηγό. Οι πρόβες ήταν μαγικές. Με ιστορίες απο τα παρασκήνια. Με γέλια. Με αγκαλιές. Γεννήθηκαν δυνατές φιλίες. Αυτή την παράσταση θα την θυμάμαι πάντα με ένα χαμόγελο…
- Ενώ η Ελλάδα αγάπησε το μιούζικαλ «παράφορα» και μεσουράνησε μέχρι και το 3ο μισό του 20ου αιώνα, ωστόσο τις δεκαετίες του ’80, του ’90 και στις αρχές του 2000 ήταν εξορισμένο από το ρεπερτόριο των ελληνικών σκηνών. Τελευταία όμως βλέπουμε ένα δυναμικό comeback των μουσικο-χορευτικών θεαμάτων. Το επιτάσσει η σημερινή κατάσταση ή μήπως η νέα γενιά «συνάντησε» κάτι που ο μεταπολιτευτικός Έλληνας είχε ξεχάσει;
Οι Έλληνες αγαπούσαν πάντα το Μουσικό θέατρο. Είτε μέσα απο την επιθεώρηση, είτε απο τις οπερέτες. Το musical το έκανε μόδα η Αλίκη. Έτρεχαν όλοι να δουν την Εβίτα της, χωρίς να έχουν ιδέα για το αντικείμενο. Και η Σμαρούλα Γιούλη το ίδιο. Τώρα γίνονται αρκετές παραστάσεις musical στην Ελλάδα. Οι περισσότερες πετυχημένες. Η καινούργια φουρνιά των ηθοποιών είναι πιο εκπαιδευμένη. Και οι παραγωγές πιο προσεγμένες. Το δυναμικό come back οφείλεται και σε αυτό, αλλά και στην ανάγκη του κοινού. Υπάρχουν πολλοί φάνς. Για μια μερίδα του κοινού, επίσης, ένα musical είναι μια ολοκληρωμένη έξοδος. Τραγούδι, μουσική, χορός. Κάτι που έκαναν οι μουσικές σκηνές και τα νυχτερινά μαγαζιά παλαιότερα.
- Ποιος κατά τη γνώμη σας πρέπει να είναι ο ρόλος της τέχνης και του καλλιτέχνη, μέσα σε μια κοινωνία που βρίσκεται διαρκώς σε κρίση;
Οι τέχνες, στο παρελθόν, βίωσαν την κρίση σε πιο συμπλεγματικές κοινωνίες απο την δική μας και επέζησαν. Ο πολιτισμός ήταν πάντα το πιο καθαρό φώς στην σκοτεινιά. Κι αυτό δεν έχει αλλάξει… Ο Καλλιτέχνης οφείλει να εκπαιδεύσει, να ψυχαγωγήσει και να λυτρώσει τον θεατή. Να του μεταγγίσει την αλήθεια του. Να τον κάνει καλύτερο.
- Αν σας δινόταν η ευκαιρία να επιλέξετε, σε ποια δεκαετία θα προτιμούσατε να ζείτε;
Παλαιότερα θα σου έλεγα την δεκαετία του 50, η του 60. Τώρα, επιλέγω αυτή που ζώ. Κάτι σαν το «Μεσάνυχτα στο Παρίσι» του Woody Allen. Μπορεί τα χρώματα να μην είναι technicolor, όπως παλιά. Μπορεί η ελπίδα να είναι λίγο πιο μακριά, απο τότε. Αλλά είναι η δική μου εποχή! Και οφείλω να τη ζήσω με τον καλύτερο τρόπο…
- Αθεράπευτα ονειροπόλος ή βαθιά ρεαλιστής; Ή μήπως προσπαθείτε να συγκεράσετε και τα δύο;
Δεν θέλω ρεαλισμό, θέλω μαγεία. Και παραμένω ένας ανόητος ονειροπόλος ρομαντικός…
- Αφού σας ευχαριστήσω θερμά για την τόσο ενδιαφέρουσα κουβέντα, θα ήθελα να μου πείτε ποια είναι τα επόμενα καλλιτεχνικά σας σχέδια;
Το «Tell me on a Sunday» του Andrew Loyd Webber. Πρωταγωνίστρια η Νάντια Μπουλέ, απόδοση ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος και μαέστρος ο Αλέξιος Πρίφτης. Τι καλύτερο να ζητήσει κανείς;
