Μπορεί η καραντίνα, όπως την βιώσαμε ασφυκτικά για 2 μήνες περίπου να τελείωσε, όμως από εδώ και πέρα έχουμε να αντιμετωπίσουμε όλα τα μετά που προέκυψαν από αυτήν και την αναφερόμενη ως πανδημία λόγω του Covid 19.
Βρίσκουμε τους καλλιτέχνες ενωμένους να αγωνίζονται για να μη σβήσει αυτό το κομμάτι του Πολιτισμού μας, αλλά ακόμα και για την επιβίωση τους.
Σήμερα είναι μαζί μας ένας άλλος εκπρόσωπος αυτού του χώρου, ο Κώστας Λεϊμονής, νεαρός δικηγόρος στο επάγγελμα, αλλά και πολυβραβευμένος συγγραφέας, πολυγραφότατος με μια ευφάνταστη πένα, έχοντας για παρακαταθήκη δύο θεατρικά έργα, που ξεχώρισαν τόσο για την θεματολογία, όσο και για τον αιχμηρό του λόγο σε κοινωνικοπολιτικά ζητήματα.
Κωστή μου σ’ ευχαριστούμε που είσαι σήμερα μαζί μας για να μιλήσουμε, τι άλλο, για θέατρο, βιβλίο, με άλλα λόγια τέχνη και δημιουργία.Αρχικά ήθελα όμως να μου πεις με δυο λόγια από την δική σου σκοπιά, πως αντιλαμβάνεσαι αυτό που συμβαίνει στις μέρες μας;
Περιμένω να βγει από μια γωνιά ο Ταραντίνο και να πει «Cut, το κρατάμε, ήσασταν καλοί»! Κάπως έτσι. Όπως όλοι έχουμε διαπιστώσει, είμαστε πρωταγωνιστές σε μία ταινία που δεν ξέρουμε την πλοκή της. Πρωτόγνωρα συναισθήματα. Ανησυχία και ανασφάλεια κυρίως για την υγεία μας και δευτερευόντως για την οικονομία, της οποίας η πορεία δεν αφήνει κανέναν ανεπηρέαστο.
Φαινόταν τον τελευταίο χρόνο ότι η Ελλάδα σήκωνε αργά αλλά σταθερά το κεφάλι της και ότι υπήρχε μια υποτυπώδης ανάκαμψη. Από την άλλη, όλο αυτό που ζήσαμε ήταν μία ευκαιρία του να μάθουμε καλύτερα τους εαυτούς μας και τους γύρω μας, να γνωριστούμε καλύτερα με τον όρο «ύπαρξη», με την ίδια τη ζωή και κυρίως να διαπιστώσουμε όλοι ότι είμαστε ίσοι με αφορμή τέτοιου είδους άσχημες και ξαφνικές καταστάσεις.
Πάμε θέατρο λοιπόν και αρχίζω με το «Εκτός Ύλης ή ο μονόλογος ενός καθ’ ομολογία παράλογου».
Ένα έργο που το 2016 απέσπασε το Βραβείο Θεατρικού Έργου από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών, μιας και πρόσφατα έτυχε πάλι μεγάλης αποδοχής από το κοινό, μπαίνοντας στα σπίτια μας κατευθείαν από τη Βουλή.
Θα ήθελα να αναφερθείς στην σπίθα της δημιουργίας αυτού του σπουδαίου έργου.
Ο μονόλογος αυτός, ή αλλιώς το πρώτο θεατρικό μου παιδί, είχε αρχικά ως πρωτότυπο τον δεύτερο τίτλο, δηλαδή «Ο μονόλογος ενός καθ’ ομολογία παράλογου» και ήταν ένα μικρό διήγημα, το οποίο μιλούσε για έναν διεφθαρμένο βουλευτή, ο οποίος σε μια κρίση συνείδησης αποφασίζει να «ξεμπροστιάσει» το σύστημα. Τι πιο παράλογο από το να λες την αλήθεια;
Αν θυμάμαι καλά, νομίζω ότι το είχα γράψει το 2013. Εντοπίζει, λοιπόν, τυχαία το κείμενο αυτό η σκηνοθέτρια και παραγωγός Κωνσταντίνα Νικολαΐδη τον Μάρτιο του 2015 στο ιστολόγιο μου και μού στέλνει μήνυμα στο facebook ρωτώντας με αν υπάρχει ολόκληρο το έργο να το διαβάσει, θεωρώντας ότι αυτό ήταν ένα απόσπασμα.
Της απάντησα πως ήταν απλώς ένα διήγημα αλλά αν ήθελε, θα μπορούσα να της γράψω έναν μονόλογο, καθώς ούτως ή άλλως έγραφα λογοτεχνία εδώ και χρόνια και μέχρι τότε είχα διαβάσει δεκάδες θεατρικά έργα. Συμφώνησε, το έγραψα, της το έστειλα, της άρεσε αλλά το σπουδαιότερο ξέρετε ποιο είναι;
Ότι οραματιστήκαμε με την Κωνσταντίνα και τον Γεράσιμο το ίδιο πράγμα. Μέσα από έναν «έντονο ή επιθετικό ρομαντισμό» περνά νοερά η ουσία της πολιτικής ιστορίας της σύγχρονης Ελλάδας και κάποιοι από τους λόγους που καταλήξαμε σε δεκάχρονη επιτροπεία.
Πώς προέκυψε η συνεργασία σου με τον Γεράσιμο Σκιαδαρέση, που μας άφησε άφωνους με την καθηλωτική ερμηνεία του στο ρόλο του υπουργού;
Ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης τιμά την έννοια του ηθοποιού. Θα μου πείτε λογικό να λες καλά λόγια, αφού έπαιξε στο έργο σου. Όχι. Όσο ειλικρινές είναι το «Εκτός Ύλης» άλλο τόσο ειλικρινής είναι ο θαυμασμός που τρέφω για τον άνθρωπο αυτό. Μόλις μου πρότεινε η Κωνσταντίνα τον Γεράσιμο, τον φαντάστηκα αμέσως στη θέση του ήρωα.
Είναι ερμηνευτής – ηθοποιός, έχει στόφα καλλιτέχνη, ο οποίος προσαρμόζεται σε όποιον ρόλο του δοθεί και θεωρώ σε εισαγωγικά άδικη την απόλυτη κυριαρχία του «Φατσέα» ανάμεσα σε τόσους ρόλους που έχει υποδυθεί. Δεν μπορώ να ξεχάσω τη στιγμή εκείνη που τον συνάντησα πρώτη φορά τέτοια εποχή το 2016 έξω από το θέατρο Αλκμήνη.
Ήταν 12 το μεσημέρι και περίμενε, συνεπής όπως πάντα, έξω από το θέατρο. Δεν γνωριζόμασταν από κοντά. Τον πλησιάζω. Αμηχανία και σεβασμός. Ένας άνθρωπος που έχει κάνει τόσα πολλά πράγματα στη ζωή του, θα κάνει ακόμη περισσότερα και είναι εχθρός με τη λέξη «έπαρση».
Είναι σίγουρο ότι η αμεσότητα που έχει κανείς με το δρώμενο και τον καλλιτέχνη επί σκηνής, δεν μπορεί να αντικατασταθεί με το γυαλί της τηλεόρασης ή του υπολογιστή.
Όμως πιστεύεις ότι ο κόσμος που κατάφερε να το δει διαδικτυακά αποκόμισε κάτι;
Σίγουρα αποκόμισε κάτι. Σε καμία περίπτωση το γυαλί της τηλεόρασης δεν μπορεί να υποκαταστήσει τη μαγική θεατρική μυσταγωγία. Όμως λόγω αφενός του ότι πρόκειται για μονόλογο και αφετέρου λόγω του ότι παρουσιάστηκε το έργο στον φυσικό του χώρο, δηλαδή στη Βουλή, την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου, πιστεύω ότι βοήθησε ακόμη περισσότερο τον θεατή στην «καλλιτεχνική προσομοίωση» του έργου.
Τα σχόλια δεν έχουν σταματήσει ακόμη να έρχονται. Ο κόσμος αγκάλιασε το έργο χωρίς δισταγμό. Τα μηνύματα είναι συγκινητικά και κυρίως από πολλά νεαρά άτομα, πράγμα το οποίο μας δίνει ελπίδα.
Το τελευταίο viral στο διαδίκτυο έγινε από μαθητές και φοιτητές και αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα έχει σημαντικά εφόδια για το μέλλον. Υπάρχουν σκέψεις και για κάποια ακόμη μετάδοση. Σίγουρα δεν θα μπορέσουν να το δουν όλοι, αλλά ίσως κάποια στιγμή τους δοθεί η ευκαιρία να το δουν ξανά στο θεατρικό σανίδι. Ποτέ δεν ξέρεις…
Ας πάμε τώρα στο άλλο σου θεατρικό, που είχα κι εγώ την τύχη να δω επί σκηνής στο θέατρο «Αλκμήνη», τον «Ιατροδικαστή ή στην μνήμη της Έλλης Λαδά».
Ένα έργο, που όπως είχες πει μας φανερώνει όλη την παθογένεια που μας ταλανίζει χρόνια και χρόνια και τέμνει τη διαπλοκή και τη διαφθορά.
Πώς προέκυψε ο «Ιατροδικαστής»; Βιβλίο πρώτα και μετά θέατρο;
Απλώς να διορθώσω ότι αυτό το είχε πει ο αγαπημένος Παντελής Παπαδόπουλος, ο σκηνοθέτης της παράστασης και τον ευχαριστώ πολύ, αλλά ναι, θα μπορούσαν άνετα να ήταν λόγια δικά μου. Ο «Ιατροδικαστής» είναι μία νοητή συνέχεια του «Εκτός Ύλης» με την έννοια ότι η πλοκή του έχει να κάνει ακριβώς με τις μορφές που μπορεί να πάρει η διαφθορά στην εποχή μας (και όχι μόνο).
Η σύλληψη κάποιου μέρους της ιδέας και η πρόταση να το γράψω ανήκει στην σκηνογράφο Πολυτίμη Μαχαίρα, η οποία ύστερα από συζητήσεις και ανταλλαγές απόψεων με «φυτίλιασε» να γραφτεί κάτι καλό και δόξα τω Θεώ οι κριτικές ήταν τουλάχιστον κολακευτικές.
Το έργο αυτό, λοιπόν, γράφτηκε εξαρχής για το θέατρο και εκδόθηκε (και κυκλοφορεί), όπως και το «Εκτός Ύλης», από τις εκδόσεις «Κριτική». Ήταν μια πολύ όμορφη συνεργασία, με δύο εξαιρετικούς ηθοποιούς με τους οποίους είχα την τύχη και την τιμή να συνεργαστώ και εννοώ τον Χάρη Σώζο και τον Χρήστο Ευθυμίου. Οι ερμηνείες τους ήταν αποκάλυψη.
Ο μαέστρος Ραφαήλ Πυλαρινός κέντησε με την υπέροχη μουσική του, η Πολυτίμη Μαχαίρα στο υπέροχο σκηνικό και την ευφάνταστη ενδυματολογία, η Πόπη Τσαπανίδου έκανε ένα μικρό γκεστ με βιντεοπροβολή, όπως και ο Τάσος Τρύφωνος που μας χάρισε τη φωνή του…
Και σε αυτή τη συνεργασία κύλησαν τα πράγματα ωραία και δημιουργικά, με τα όποια τυχόν εμπόδια, αλλά και αυτά είναι μέσα στο πρόγραμμα. Πολύ όμορφη παραγωγή. Πάντως, νιώθω ότι αυτό το έργο δεν έχει πει την τελευταία του κουβέντα.
Το έργο είχε ομολογουμένως μια επιτυχημένη πορεία, παρόλο τον σοβαρό τίτλο του.
Αν κάποιος δεν ήξερε μέχρι τότε την Έλλη Λαδά (συμπεριλαμβανομένου και εμού) θα πήγαινε να δει την παράσταση χωρίς να ξέρει τι να περιμένει, βασιζόμενος στους αξιόλογους συντελεστές.
Που οφειλόταν τελικά αυτή η επιτυχία;
Αρχικά να πω πως μου αρέσουν οι δεύτεροι τίτλοι στα θεατρικά έργα. Όχι πάντα, αλλά μου αρέσουν. Η Έλλη Λαδά είναι μεν ένα φανταστικό πρόσωπο αλλά επέλεξα αυτό το επίθετο ώστε να κάνει παρήχηση με την «Ελλάδα». Και αυτό γιατί ουσιαστικά αυτή που πεθαίνει μέσα από τη διαπλοκή είναι η ίδια η χώρα. Αυτό πρέπει να βάλουμε καλά στο νου μας.
Στην αρχή των παραστάσεων ο κόσμος ήταν επιφυλακτικός να έρθει, ακριβώς για τον λόγο που είπες. Έλεγε «έλα, μωρέ, θα πάω να δω ιατροδικαστές και θανάτους;», όμως το έργο δεν είναι καθόλου ψυχοπλακωτικό. Έχει μια γερή δόση χιούμορ στην αρχή και μετά είναι γεμάτο εναλλαγές, όπως άλλωστε και η ίδια η ζωή.
Πιστεύω, λοιπόν, ότι η καλλιτεχνική του επιτυχία αφενός οφείλεται στο αρμονικό πάντρεμα όλων των τεχνών των συντελεστών και αφετέρου στο ότι άγγιξε πάλι τον παλμό του μέσου θεατή, την αντίθεση «δικαίου – αδίκου.» Η προοικονομία της επιτυχίας αυτής φάνηκε εν μέρει και από δυο λόγια για το έργο που ρούφηξα σαν σφουγγάρι από τον Δημήτρη Καταλειφό, ο οποίος το διάβασε με μεγάλη χαρά, όπως και από την Ρούλα Πατεράκη, τον Γιώργο Νινιό και άλλους σπουδαίους καλλιτέχνες.
Δεν μπορώ, επίσης, να ξεχάσω το εξής: Σε μία παράσταση είχε έρθει να δει το έργο ο Δημήτρης Κουρλαμπάς με την Κωνσταντίνα Νικολαΐδη, οι οποίοι κάθονταν ακριβώς από πίσω μου. Ο Κουρλαμπάς δεν με είχε προσέξει και προς το τέλος του έργου γυρίζει και λέει σιγανά στην Κωνσταντίνα: «Ωραίο κείμενο. Ποιος το έγραψε;»
Αυτό το αναφέρω, διότι εκείνη τη στιγμή έφυγε και ο τελευταίος ενδοιασμός που μπορεί να είχα. Ακολουθώ τον Δημήτρη Κουρλαμπά στις δουλειές του και τον θαυμάζω σαν ηθοποιό. Επομένως, η φράση του αυτή ήταν για μένα το κερασάκι στην τούρτα σχετικά με την καλλιτεχνική επιτυχία που ανέφερες, η οποία δεν ταυτίζεται πάντα με την εμπορική επιτυχία.
Μπορεί ένα έργο να είναι εμπορικά επιτυχημένο και να «μη βλέπεται» και από την άλλη να είναι ένα καλλιτεχνικό αριστούργημα και ο κόσμος να μην το μάθει ποτέ.
Είδα σε προηγούμενες δηλώσεις σου ότι, εκτός από αυτές τις δύο μεγάλες θεατρικές επιτυχίες, έχεις γράψει και κάποια άλλα έργα για το θέατρο, όπως τα «Στοιχεία Ταυτότητας» και το «Στον 9ο».
Για πες μας κάτι γι’ αυτά, γιατί εδώ με βρίσκεις αδιάβαστο.
Τα «Στοιχεία Ταυτότητας» ήταν να ανέβουν τη σεζόν 2017-2018 στο θέατρο «Επί Κολωνώ» σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη, όμως λόγω παρεμβολής κάποιων έκτακτων υποχρεώσεων και από τις δύο μεριές δεν συνέβη τελικά, αν και θα ήθελα να συνεργαστώ πολύ με την Ελένη. Έχω δει αρκετές δουλειές της και το λιγότερο που μπορώ να πω για τη σκηνοθεσία της είναι ότι βρίθει φαντασίας και λεπτοδουλειάς.
Ο «9ος» είναι μία ιδέα που μου είχε προτείνει η ταλαντούχα μας Κωνσταντίνα Νικολαΐδη το 2016, μετά το «Εκτός Ύλης», για να το παίξει ένας πολυμελής θίασος γυναικών. Είναι μία φαρσοκωμωδία που έγραψα σε μία άσχημη, ψυχολογικά, περίοδο της ζωής μου και όταν το τελείωσα, δεν μπορούσα ούτε εγώ ο ίδιος να κρίνω αν αυτό που είχα γράψει ήταν καλό. Ούτε και αυτό ανέβηκε τελικά λόγω ανακατατάξεων στην πολυμελή θεατρική ομάδα.
Εκτός από τα θεατρικά, έχεις γράψει και πληθώρα από άρθρα, δοκίμια, διηγήματα και σενάρια ταινιών μικρού μήκους. Συμπλήρωσε με αν ξεχνάω κάτι, μιλώντας μου για τα πρώτα σου λογοτεχνικά έργα.
Πώς και πότε κόλλησες κι εσύ το μικρόβιο της συγγραφής;
Το πρώτο μου λογοτεχνικό έργο ήταν η νουβέλα «Επόμενη στάση: Ζωή», που έγραψα το καλοκαίρι του 2004, όταν ήμουν 18 χρόνων. Συνέδεε τις στάσεις του μετρό με ιστορίες επιβατών. Ήταν ένα σπονδυλωτό μυθιστόρημα. Έπειτα έγραψα το διήγημα «Μια εβδομάδα με τον Μανόλη Κυριακόπουλο», αφιερωμένο στη μνήμη της γιαγιάς μου, επίσης στα 18 και μιλούσε για την εβδομάδα που πέρασε ο μικρός Μανόλης με τον παππού του.
Στη συνέχεια, όταν μπήκα στη Νομική, έγραψα δύο μυθιστορήματα, το «Στην τελευταία νότα» (2005-06) και τις «3 επαφές» (2008-09), πρωτόλεια έργα μεν, αλλά αυτό δεν με κράτησε από το να τα στείλω σε εκδοτικούς οίκους. Το 90% δεν είχε την ευγένεια να απαντήσει καν και το υπόλοιπο 10% μου είπε την αλήθεια, που εγώ τότε δεν ήθελα να ακούσω: ότι δεν ήμουν ακόμη έτοιμος.
Μάλιστα, θυμάμαι ότι από τις εκδόσεις «Πατάκη» είχε ασχοληθεί μαζί μου ο Γιώργος ο Πάντσιος, ο οποίος μου είχε γράψει αναλυτικό μέιλ στο τι πρέπει να προσέχω. Τον ευχαριστώ πολύ. Το οξύμωρο είναι ότι στο σχολείο μου άρεσε η λογοτεχνία, κυρίως στο Λύκειο, αλλά μισούσα την Έκθεση.
Δεν ήθελα να συμβιβαστώ με το ότι έπρεπε να γλείψω το εκπαιδευτικό σύστημα και τα «καλά» του, για να πάρω βαθμό. Το θέμα των Πανελλαδικών μάς προέτρεπε ουσιαστικά να πούμε μόνο τα θετικά του εκπαιδευτικού συστήματος. Άλλο παιδεία άλλο εκπαιδευτικό σύστημα προφανώς.
Το τελευταίο είναι ο σωλήνας, από όπου περνά η παιδεία. Αν ο σωλήνας είναι ελαττωματικός, υπάρχει πρόβλημα.
Πότε συναντιούνται ο δικηγόρος με τον συγγραφέα και κατά πόσον βοηθάει ο ένας τον άλλον;
Ο δικηγόρος είναι συγγραφέας. Γράφει ψέματα με νομικές βάσεις. Αστειεύομαι. Τουλάχιστον εν μέρει…
Και οι δικηγόροι συγγραφείς είμαστε αλλά με πιο εξειδικευμένο εύρος λεξιλογίου. Η αλήθεια είναι ότι με εμπνέει η δικηγορία. Βλέπει κανείς τόσα ευτράπελα που τελικά επιβεβαιώνεται ατράνταχτα αυτό που λένε ότι η πραγματικότητα μπορεί τελικά να ξεπεράσει ακόμη και τη φαντασία.
Με τη δικηγορία εργάζομαι. Με τη συγγραφή ταξιδεύω.
Πώς και δεν έγραψες κάτι μέσα από την εμπειρία σου σαν δικηγόρος; Είμαι σίγουρος ότι θα γινόταν best seller!!!
Το έχω αποπειραθεί. Το 2012 είχα γράψει ένα τηλεοπτικό σήριαλ με ήρωες δικηγόρους και το 2014 ένα μυθιστόρημα με δικηγόρους. Το πρώτο δεν βρήκε ανταπόκριση και δεν διαβάστηκε καν από τους περισσότερους, καθώς δεν ήμουν «όνομα».
Λέω «περισσότερους», καθώς τότε είχα έρθει σε επαφή με τον Γιάννη Μπότση, που δούλευε τότε στην «Άνωση» ο οποίος (ειρωνεία της τύχης) μού είχε πει ότι η γραφή μου ήταν θεατρική και όχι τηλεοπτική. Τότε δεν του έδωσα σημασία, γιατί ένιωθα απογοητευμένος.
Στην επίσημη πρεμιέρα όμως του «Εκτός Ύλης», τέσσερα χρόνια μετά, είχε έρθει με τη σύζυγό του, Άννα Ανδριανού, η οποία είχε ενθουσιαστεί και με το που τους είδα, για ακόμη μια φορά είπα από μέσα μου «τι παιχνίδια μπορεί να σου παίξει η παιχνιδιάρα η μοίρα.»
Σχετικά με το δεύτερο μυθιστόρημα (Αλλιώτικος Νόμος) δεν το προώθησα ο ίδιος, γιατί ένιωθα ότι δεν ήμουν ικανοποιημένος με το τελικό αποτέλεσμα. Έχω σκεφτεί αυτό που λες. Τίποτα δεν αποκλείω.
Υπάρχει κάποιος που θα εμπιστευόσουνα τις συμβουλές του και θα τις ελάμβανες υπόψη, ασχέτως αν η τελική απόφαση είναι δική σου;
Πάντα ακούω. Μου αρέσει να διδάσκομαι. Θεωρώ τη γνώση την πιο πολύτιμη τροφή που προσφέρεται τζάμπα. Οι άνθρωποι με τους οποίους συνεργάστηκα πάντα θα έχουν μία προτεραιότητα στον έλεγχο και στην κρίση που θα κάνω στα έργα μου. Και έπειτα κάποιοι από τους κοντινούς μου φίλους, που νιώθω ότι θα μου πουν την αλήθεια σε κάθε περίπτωση.
Δικηγορία λοιπόν και συγγραφή. Χρόνος και ανάγκη για διακοπές υπάρχουν;
Ανάγκη τεράστια, χρόνος ελάχιστος. Τώρα με την πανδημία από τη μία ξεκουράστηκε το σώμα, από την άλλη η δουλειά από το σπίτι δεν σταμάτησε, σε πιο μειωμένους βεβαίως ρυθμούς. Γενικά, πάντως, φροντίζω κάθε χρόνο, όσο μου το επιτρέπει το πρόγραμμά μου, δύο με τρεις εβδομάδες τον Αύγουστο να ξεκουράζομαι.
Τώρα, όσον αφορά στο φλέγον ζήτημα του πλήγματος που έχει δεχτεί ο καλλιτεχνικός κόσμος με την αναφερόμενη ως παγκόσμια πανδημία και τον αγώνα που κάνει αυτός ο κόσμος, κατά πόσον πιστεύεις ότι η μέχρι τώρα αντιμετώπιση από την Πολιτεία θα βοηθήσει στην επίλυσή του και σε τι βάθος χρόνου το βλέπεις;
Κάποια πρόθεση διαφαίνεται, όμως με ημίμετρα δεν μπορούν να λυθούν τα προβλήματα. Θα θεωρούσα αδιανόητο αν κάποιος μου έλεγε ότι για τους επόμενους 8 μήνες δεν θα εργάζομαι και με αμφίβολη την οικονομική μου στήριξη από το κράτος. Οι καλλιτέχνες είναι ο πυρήνας του πολιτισμού και ο πολιτισμός ο λόγος διαχρονικότητας των εθνών. Δεν μπορεί η χώρα που γέννησε τη δημοκρατία και τον πολιτισμό να μην έχει ένα αποτελεσματικό σχεδιασμό, ώστε να συνδράμει τους καλλιτέχνες.
Άλλες ευρωπαϊκές χώρες έβαλαν στην αρχή της λίστας προτεραιοτήτων τους τον πολιτισμό. Θέλω να πιστεύω ότι η Πολιτεία θα το αντιληφθεί και θα αντιδράσει έστω και καθυστερημένα, αλλιώς η Ιστορία όχι μόνο δεν ξεχνά αλλά αποτελεί και τον πιο αδέκαστο κριτή των πάντων.
Τέλος, θα ήθελα να μην παραλείψω το εξής: Ο κόσμος πρέπει να έχει υπόψη του ότι καλλιτέχνες δεν είναι μόνο εκείνοι που κάθε χρόνο παίρνουν αντιπαροχή το Ηρώδειο ή την Επίδαυρο (μιλώ για ονόματα που επαναλαμβάνονται συνεχώς σε αυτούς τους δύο χώρους, λες και δεν υπάρχουν άλλοι ηθοποιοί στη χώρα) και τους χειροκροτούμε αλλά κυρίως οι ηθοποιοί που από μία παράσταση βγάζουν τα ψώνια ημερών.
Δεν είναι θέμα επιλογής η συνδρομή τους. Είναι απόλυτη ανάγκη.
Και για να κλείσουμε, θέλω να πάμε πάλι στην αρχή, στον εκ βαθέων μονόλογο του ειλικρινέστερου πολιτικού που έχει ακουστεί στη Βουλή.
Ο άνθρωπος αυτός μέσα από ένα παραλήρημα αυτογνωσίας και ειλικρίνειας τα λέει έξω από τα δόντια και παραιτείται.
Τόσο απλά; Και το σύστημα που το «πρόσβαλε» με τις αλήθειες του θα κάτσει με σταυρωμένα τα χέρια;
Στην αρχή, όταν το συζητούσα με τον Γεράσιμο και την Κωνσταντίνα, με είχαν σχεδόν πείσει ότι αυτός ο άνθρωπος δεν θα είχε συνέχεια, ότι θα τον έτρωγε η μαύρη πέτρα της αδιαφορίας.
Όμως, πριν από περίπου ένα μήνα διερωτόμουν αν ένας πολιτικός έβγαινε στη Βουλή και αποκαθήλωνε με θάρρος και άφοβα το πολιτικό σύστημα, το «τέρας» του Χατζιδάκι, αν ξεμπρόστιαζε τη διαπλοκή και τις μίζες, θα τον άφηναν να συνεχίσει ήρεμο τη ζωούλα του; Ενδεχομένως.
Όμως συγγραφικά νιώθω την ανάγκη να γείρω προς την άλλη εκδοχή και να βάλω το σύστημα να κυνηγήσει τον ήρωα, να τον λιώσει και να τον ποδοπατήσει που τόλμησε να τα βάλει μαζί του. Επομένως, έχω αρχίσει να γράφω τη συνέχεια.
Να θεωρήσω λοιπόν ως αποκλειστική την επίσημη αναγγελία για το «Εκτός Ύλης 2»;
Συγγραφικά ναι. Θεατρικά δεν το γνωρίζω. Γράφω τη συνέχεια, γιατί νιώθω ότι συγγραφικά θέλω να δώσω περισσότερη έμφαση στην αντίθεση «δικαίου – αδίκου».
Αυτός ο άνθρωπος που τόλμησε να πει την αλήθεια, τώρα πλέον θα κατηγορηθεί για αυτή. Μακάρι να συμπέσουν οι καλλιτεχνικές μας ανησυχίες, όπως στο 1, με τον Γεράσιμο και την Κωνσταντίνα και να δείτε τη συνέχεια και το τέλος αυτής της «πολιτικής περιπέτειας».
Σ’ ευχαριστώ πολύ Κωστή, γι’ αυτήν την όμορφη κουβέντα μας.
Και να ευχηθούμε ότι ο πολιτισμός που αποτελεί το Α και το Ω για την διαιώνιση της κληρονομιάς του κάθε έθνους, αποτελώντας συνάμα και συνιστώσα για την παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά, όπως έχεις πει, θα δικαιωθεί όπως του πρέπει.
Εγώ ευχαριστώ για αυτό το όμορφο και δημιουργικό πέρασμα της ώρας, Γιάννη. Εύχομαι μια δυναμική συνέχεια.
Βιογραφικό Σημείωμα
Ο Κωνσταντίνος Λεϊμονής γεννήθηκε το 1986 στην Παιανία Αττικής. Είναι δικηγόρος με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο Humboldt του Βερολίνου. Ξεκίνησε να γράφει διηγήματα και νουβέλες από τα δεκαοκτώ του. Η παρθενική του εμφάνιση στη λογοτεχνία γίνεται το 2013, όταν δημοσιεύεται το διήγημά του «Μια υπενθύμιση» στο περιοδικό «Νέα Εστία».
Τον επόμενο χρόνο τιμάται από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών αποσπώντας το Βραβείο Διηγήματος για το «Αμαρτίες ανθρώπων παιδεύουσι φαντάσματα» και το Βραβείο Δοκιμίου για το «Ελπίδα υπό αίρεση». Την ίδια χρονιά κερδίζει το Βραβείο Διηγήματος «Αντώνης Σαμαράκης» για το έργο του «Η αλλαγή της σκυτάλης» (εκδόσεις Καστανιώτη).
Το έτος 2016 αποσπά Βραβείο Θεατρικού Έργου από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών για το «Εκτός Ύλης ή Ο μονόλογος ενός καθ’ ομολογία παράλογου» (εκδόσεις Κριτική), το οποίο μετά την πρώτη του χρονιά παρουσίασης στο θέατρο Αλκμήνη με πρωταγωνιστή τον Γεράσιμο Σκιαδαρέση, θα παρουσιαστεί στη Βουλή των Ελλήνων την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου (Μάρτιος 2018).
Αποτελεί το πρώτο θεατρικό έργο που ανέβηκε ποτέ στον χώρο αυτό. Η παράσταση έκανε περιοδεία σε όλη την Ελλάδα, ενώ παρουσιάστηκε σε Βρυξέλλες (2017) και Στουτγάρδη (2019). Τη σεζόν 2018-2019 ανέβασε στο θέατρο Αλκμήνη το δεύτερο έργο του «Ο Ιατροδικαστής ή στη μνήμη της Έλλης Λαδά» (εκδόσεις Κριτική) με πρωταγωνιστές τους Χάρη Σώζο και Χρήστο Ευθυμίου.
Επίσης, έχει συνεργαστεί με έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά δημοσιεύοντας άρθρα, δοκίμια και διηγήματα («Νέα Εστία», «Φρέαρ», «Εντευκτήριο», «Μomentum» «bibliotheque.gr», «Το Βήμα», «Athens Voice», «slpress.gr» κ.ά.)
Από το 2016 έως και το 2018 διετέλεσε αρχισυντάκτης στο ηλεκτρονικό περιοδικό Εγκληματολογίας «Crime Times».
Ενώ για το παραπάνω διάστημα έκανε τρεις ραδιοφωνικές εκπομπές στο ραδιομέγαρο της ΕΡΤ στο πλαίσιο συνεργασίας του με το Κέντρο Μελέτης του Εγκλήματος με θέμα «Έγκλημα και τέχνη».
Το 2019, τέλος, έγραψε το σενάριο για ένα διαδικτυακό βίντεο μικρού μήκους για την οργάνωση «Διαβάζω για τους άλλους».
Το ίδιο έτος έγραψε το σενάριο για ένα βίντεο της πολιτιστικής σελίδας «Thess Culture» με θέμα το εργασιακό bullying. Από το 2012 διατηρεί το λογοτεχνικό ιστολόγιο: “Scripta manent: Το ειδύλλιο της Έμπνευσης με τον Οίστρο – kostasleimonis.blogspot.com”.
