Του αρέσει να … παίζει με τη ζωή. Να την φέρνει… τούμπα όταν έρχονται τα δύσκολα ή όταν βαριέται! Ο Νίκος Κατράκης , δημοσιογράφος με πολύχρονη πείρα σεναριογράφος, και σκηνοθέτης, στην τηλεόραση και το θέατρο τα τελευταία χρόνια (και ηθοποιός μόνο επιλεκτικά ) μα πάνω απ’ όλα ΑΝΘΡΩΠΟΣ, κάνει δώρο ψυχής στους ανέργους την «Σονάτα του Σεληνόφωτος» που παίζεται κάθε Δευτέρα & Τρίτη, στις 6 μμ, με πρωταγωνίστρια την Έφη Παπαθεοδώρου, στο Από Μηχανής Θέατρο.
Όπως τονίζει ο ίδιος κάνει αυτό που θέλει, όταν το θέλει και αυτό είναι η πολυτέλεια που έχει κατακτήσει ύστερα από τόσα χρόνια πορείας του στο χώρο. Ταυτόχρονα όμως απολαμβάνει τις χαρές της ζωής γιατί μόνο έτσι «μπορεί να προχωρήσει κάποιος»Αυτό του το έμαθε η αγαπημένη του θεία Χριστίνα που έφυγε πρόσφατα για το μεγάλο ταξίδι της στο Φως… Για τον Νίκο Κατράκη, η ζωή θέλει και το γλέντι της αλλά και την ανθρωπιά της, όπως την περιγράφει ο σπουδαίος ποιητής μας Γιάννης Ρίτσος στο έργο του. Για όλα αυτά, για τις δικές του αλήθειες και τις… ανατροπές ( όχι μόνο τις σκηνοθετικές), τις αγάπες, τις ευαισθησίες, τις δυσκολίες, το φιάσκο μιας ολόκληρης εποχής αλλά και για την συνέχεια της, με την αποθέωση του τίποτα που κάπου φαίνεται να …ξορκίζει με αυτή την παράσταση, μίλησε στο TheLook.gr Άλλωστε ο ίδιος ποτέ δεν «σώπασε» όπως ο νέος που παίζει στην «Σονάτα του Σεληνόφωτος», στο πλευρό της Έφης Παπαθεοδώρου, την οποία και σκηνοθετεί, σε μια παράσταση- ύμνο στην ανθρώπινη ψυχή!
-Δεύτερη σεζόν για την «Σονάτα του Σεληνόφωτος». Μιλήστε μας για αυτή την απόφαση επανάληψης της επιτυχίας
Ουσιαστικά είναι η τρίτη σαιζόν γιατί είχε παιχθεί για δύο συνεχόμενες σαιζόν πρόπερσι . Αισθανόμασταν και εγώ αλλά και η Έφη (Παπαθεοδώρου) ότι η παράσταση δεν είχε κάνει τον κύκλο της. Η αίσθηση αυτή ενισχυόταν και από αρκετό κόσμο που μας ζητούσε να το δει ή να το ξαναδεί. Επίσης ήθελα να ανέβει ξανά χωρίς να έχουμε το άγχος αν θα βγουν τα έξοδα, αν θα πληρωθούμε κλπ διότι έχουμε προσφύγει στα δικαστήρια προκειμένου να μας αποδοθούν τα όποια κέρδη από εκείνο το πρώτο ανέβασμα. Μέχρι τώρα κερδίσαμε τις δίκες αλλά οι διαδικασίες εκκρεμούν . Θέλαμε λοιπόν να το ανεβάσουμε με καλές συνθήκες. Θα έλεγα ότι θέλουμε να την κάνομε δώρο στο κοινό που ενδιαφέρεται για αυτά τα έργα που το ..ψάχνει λίγο περισσότερο ..με καταλαβαίνετε φαντάζομαι…
-«Η Σονάτα του Σεληνόφωτος» κατατάσσεται συλλογικά στην Τέταρτη Διάσταση των ποιημάτων του μεγάλου ποιητή. Σε σας τι διαστάσεις αποκτά αυτό το εμβληματικό κείμενο;
Δεν τίθεται θέμα διάστασης. Είναι ένα έργο που δεν μπορεί να καλουπωθεί γιατί ακριβώς δεν χωρά σε κανένα καλούπι. Χώρια από την λογοτεχνική ποιητική του αξία το έργο αυτό είναι πραγματικά μαγικό. Κινείται μεταξύ πραγματικότητας και παραισθήσεων. Μην ξεχνάμε ότι έχει μεταφρασθεί στις περισσότερες γλώσσες του κόσμου!
-Κάτω από ποιες διεργασίες σκεφτήκατε την τοποθέτηση σας ως βουβό πρόσωπο πάνω στη σκηνή;
Καταρχήν ο ίδιος ο ποιητής έχει δημιουργήσει ένα βουβό πρόσωπο .Υπήρχε λοιπόν η ανάγκη να «τοποθετηθεί» αφού το θέτετε έτσι. Προσπάθησα λοιπόν να το υποστηρίξω ως ρόλο και όχι ως βουβό φόντο. Αυτό είναι άλλωστε το πρόσωπο εκείνο που υποκινεί αυτήν την εξομολόγηση ψυχής της ηρωίδας του ποιητή.
-Με ποιο κριτήριο διαλέξατε την Έφη Παπαθεοδώρου να ερμηνεύσει αυτόν τον θεατρικό μονόλογο;
Την εκτιμώ πραγματικά σαν καλλιτέχνη. Ξέρω ότι έχει αντικειμενικά εφόδια πέρα από την μεγάλη της αναγνωρισιμότητα. Επίσης θεωρώ ,τουλάχιστον αυτή είναι η δική μου ανάγνωση ,ότι ανταποκρίνεται σε αυτό που περιγράφει ο Ρίτσος. Όταν δηλαδή γράφει με τα «άσπρα μου μαλλιά και τα στραβοπατημένα μου παπούτσια» δεν εννοεί μία νεάζουσα κυρία που κοιτάζει με λαγνεία κάποιον καλογυμνασμένο άντρα. Τι ς έχουμε δει και αυτές τις εκδοχές αλλά….
-Ένα τηλεοπτικό σενάριο σας στους «Αληθινούς Έρωτες» είχε τον τίτλο «Επικίνδυνη Έλξη», εσείς σε ποια πράγματα νιώθετε επικίνδυνη έλξη;
Τώρα αν περιμένετε μία έξυπνη ή μυθιστορηματική απάντηση θα απογοητευθείτε διότι η μόνη επικίνδυνη έλξη που αισθάνομαι εγώ είναι μόνο για το φαγητό το οποίο και προσπαθώ μάταια τα τελευταία χρόνια να περιορίσω! Α ,πριν μερικά χρόνια είχα αισθανθεί έλξη για μια πρωταγωνίστρια μια σειράς στην οποία εμπλεκόμουν με κάποιο τρόπο και επειδή διέβλεψα ότι θα έχει ταλαιπωρία η υπόθεση ,πειθάρχησα τον εαυτό μου να το απεμπολήσει. Δεν την λες και επικίνδυνη έλξη πάντως…
-Δέκα χρόνια μετά την επιτυχημένη σειρά «Αν μ αγαπάς», τι μένει ως γεύση από αυτήν την εμπειρία;
Αυτό που μένει είναι η πίστη στον εαυτό μου πάνω απ όλα. Η πίστη στις δυνατότητες μου. Που έφερα εις πέρας μία σειρά πανάκριβη ,μόνος μου χωρίς συνεργάτη και έτσι το θέλησα βέβαια. Σχεδόν 200 επεισόδια βγήκαν. Ενώ η σειρά ήταν ουσιαστικά καθημερινή (τρεις φορές την εβδομάδα) νομίζω καταφέραμε να είναι στη λογική της εβδομαδιαίας σειράς. Είχε την πιο υψηλή τηλεθέαση στο κανάλι αλλά ταυτόχρονα τηρούσε κάποια στάνταρτς ποιότητας. Πάντω ς είναι μεγάλος ο φόρτος δουλειάς .Τώρα αν θα το έκανα θα το έκανα μόνο υπό προϋποθέσεις αν και η αγορά πλέον είναι διαφορετική. Λυπάμαι που το λέω αλλά στην μυθοπλασία δεν πιάνουν οι τώρα ιθύνοντες τον παλμό του κόσμου. Αυτός είναι ο λόγος που οι τηλεθεάσεις κινούνται σε πολύ χαμηλά επίπεδα ενώ με την κρίση που υπάρχει θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο.
-Πόσες φορές στη ζωή σας μετά από κάτι επιτυχημένο φτάσατε σε αδιέξοδο για το επόμενο σας βήμα;
Εγώ θα σας το αντιστρέψω και θα πω ότι μετά από κάθε δυσκολία (αδιέξοδα δεν υπάρχουν) προκύπτει πάντα κάτι πολύ καλό σε όλους τους τομείς. Είναι μάλλον καρμικό. Αισθάνομαι ότι μέχρι τώρα η ίδια η ζωή με αποζημιώνει πολύ γενναιόδωρα ύστερα από κάθε δυσκολία που μου επιφυλάσσει . Μου κάνει δηλαδή δώρα ώστε να λέω «χαλάλι ότι έγινε!» Θυμάμαι για παράδειγμα όταν είχα απολυθεί από μία δουλειά ως δημοσιογράφος μου παρουσιάστηκε ένας νέος κόσμος μπροστά μου. Και το ήξερα ότι έτσι θα συμβεί!
-Οι καλλιτέχνες είναι ευαίσθητοι άνθρωποι, λέει μια λαϊκή άποψη. Εσείς πόσο θεωρείτε ευαίσθητο τον εαυτό σας σε ζητήματα που άπτονται των κοινωνικών δομών;
Αν με τον όρο κοινωνικών δομών εννοείτε το κράτος δικαίου και πρόνοιας, είμαι πολύ ευαισθητοποιημένος. Αλλά νομίζω ότι όλοι πρέπει να είναι ευαισθητοποιημένοι ανεξαρτήτως συντεχνίας να το πω έτσι. Πρέπει όμως να διαχωρίσουμε μελαγχολία με δόση ηδυπάθειας από την πραγματική ευαισθησία. Όποιος δηλώνει «ευαίσθητος» πρέπει να παράγει έργο και όχι να αρκείται στις μελό αναφορές και αναλύσεις.
-«Η ώρα της αλήθειας». Πολύ μεγαλόστομη φράση! Στην χώρα μας η αλήθεια σε ποιες γωνιές νομίζετε ότι κρύβεται;
Νομίζω ότι όλοι κόπτονται για την αλήθεια δημοσίως αλλά ελάχιστοι την αντέχουν στο πετσί τους. Πάντως και εγώ αν με ρωτάτε έχω σταματήσει να την λέω σε όλες τις περιπτώσεις. Γιατί να γίνομαι εγώ ο κακός της υπόθεσης και να χάνω τον χρόνο μου με δειλούς ανθρώπους; Την λέω μόνο σε όσους την αξίζουν και την επιθυμούν και την αντέχουν.
-Πόσο single αισθάνεστε;
Έχω να ερωτευτώ από το 1999 . Αν αυτό λέει κάτι. Σαν να βαρέθηκε ο οργανισμός μου την διαδικασία. Σαν να ήταν παιδικές ασθένειες και αφού τις πέρασα έπαθα ανοσία. Ελπίζω να το ξαναπάθω πάντως… (γέλια)
-Έχετε ήδη στο μυαλό σας το επόμενο καλλιτεχνικό σας βήμα;
Έχω κάποια πράγματα στο μυαλό μου αλλά είμαι ήδη πολύ πιεσμένος χρονικά αυτόν τον καιρό. Επίσης δεν έχω το άγχος του να κάνω πράγματα για να ..είμαι στα πράγματα ..να υφίσταμαι δηλαδή. Κάνω ότι θέλω όταν το θέλω. Έχω κερδίσει αυτήν την πολυτέλεια για τον εαυτό μου. Δεν θεωρώ ότι είναι στην ποσότητα το κέρδος αλλά στην ποιότητα.
-Από τη χρονιά που σε λίγο φεύγει τι θέλετε να κρατήσετε και τι να διαγράψετε από την μνήμη σας;
Λέω ότι θέλω να τα θυμάμαι όλα και να μην διαγράφω τίποτα αλλά μάλλον και εγώ έχω επιλεκτική μνήμη και κρατάω μόνο τα ωραία. Κρατάω πάντα την ουσιαστική επαφή που έχω με τους ανθρώπους, τα ζώα, τη φύση..το κέρδος αυτό γενικότερα.. η ίδια η ζωή είναι κέρδος με την ευρύτερη έννοια.
-Στην Σονάτα του Σεληνόφωτος ο Γ. Ρίτσος γράφει: “Σε λίγο, ο Νέος θα σωπάσει, θα σοβαρευτεί και θα πει «Η παρακμή μιας εποχής». Νιώθετε κομμάτι μιάς γενιάς που έφερε την παρακμή την οποία βιώνουμε σήμερα?
Όχι σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσα να νιώθω κομμάτι αυτής της γενιάς διότι η γενιά που έφερε αυτήν την παρακμή είναι η λεγόμενη γενιά του Πολυτεχνείου .Αυτή η γενιά που είχε τα μεγάλα οράματα αλλά κατέληξε σε μεγάλο φιάσκο. Ανήκω όμως (χρονικά) στη γενιά που όταν βγήκε στην παραγωγή ,αρχές δηλαδή του 2000 και κάποιοι λίγο νωρίτερα ,όχι μόνο δεν ενοχλήθηκαν από τους «κανόνες» της παρακμής , αναξιοκρατία, εύκολο κέρδος ,αποθέωση του τίποτα κοκ αλλά «βόηθησε» να χαθούν κεκτημένα δεκαετιών με την επιπολαιότητα και την κενοδοξία που επέδειξε! Όσον αφορά όμως τον στίχο του Ρίτσου που αναφέρεται στο χάσμα των γενεών που είναι μία αέναη κατάσταση θα σας πω ένα παράδειγμα. Το καλοκαίρι οδηγούσα και καθόταν στην θέση του συνοδηγού ο ανεψιός μου .Ένα πανέξυπνο και πολύ ευγενικό παιδάκι δώδεκα ετών. Άκουγα ένα Κυπριακό τραγούδι το «Το γιασεμί» που ερμήνευε συγκλονιστικά η Άννα Βίσση. Ο μικρός κάποια στιγμή γυρίζει και μου λέει «συγνώμη αυτό γιατί το ακούμε;» Δεν χρειάζεται να το εξηγήσω περισσότερο. Αυτό είναι το χάσμα των γενεών. Σχετίζεται και με άλλα πράγματα βέβαια αλλά πρωτίστως είναι αυτό! Τουλάχιστον εγώ έτσι το εισέπραξα.
-Η δωρεάν παροχή θεατρικής μέθεξης σε αυτούς που υποφέρουν είναι η δική σας αντίσταση;
Η λέξη Αντίσταση είναι πολύ μεγάλη και βαριά για να την χρησιμοποιούμε τόσο εύκολα και για τόσο εύκολες αποφάσεις. Το έργο είναι πανανθρώπινο . Ο δημιουργός του ήταν από τους μέγιστους ποιητές του αιώνα .Είχε συγκεκριμένα ιδεώδη. Η κόρη του αυτή η υπέροχη γυναίκα η κ.Έρη Ρίτσου μου είπε«ο Ρίτσος δεν έγραφε για να βγάζω εγώ λεφτά». Μετά από αυτό ποιοι είμαστε εμείς που θα θελήσουμε να το πουλήσουμε; Αυτή η παράσταση λοιπόν είναι δώρο στο κοινό που μας αγκάλιασε από την πρώτη κιόλας βραδιά. Αν καταφέρουμε να βγάλουμε κάποια από τα έξοδα είναι άλλο θέμα. Το κάνουμε όμως με την ψυχή μας. Δεν το κλαίμε που λέει ο λαός!
-Διαπιστώνω ότι είστε πολύ αγαπητό πρόσωπο στα λεγόμενα social media. Πρόσφατα μάλιστα είδα ότι κάνατε μία ανάρτηση αποχαιρετισμό για μία πολύ όμορφη θεία σας που έφυγε από την ζωή και οι διαδικτυακοί σας φίλοι κατέκλυσαν με τα συλλυπητήριά τους
Ναι πράγματι κάνω διάφορες αναρτήσεις που αφορούν κυρίως φυσικά τοπία, οικογενειακά μου πρόσωπα ζώα κλπ. Σπανίως προβαίνω σε δημόσιες καταγγελίες ή εξομολογήσεις κλπ γιατί δεν μου ταιριάζει αυτό ίσως το θεωρώ και λίγο αναποτελεσματικό. Μπορώ να σας πω ότι με έναν τρόπο τους αγαπώ τους διαδικτυακούς μου φίλους ,σε πολλές περιπτώσεις διακρίνω πολύ όμορφα στοιχεία σε αυτά που μου γράφουν και προσπαθώ και γω όσο μπορώ να συμμετέχω σε δικές τους αναρτήσεις με διάφορα likes και σχόλια. Θεωρώ εντελώς γελοίο και χαμηλού επιπέδου το να ασχολείται κάποιος μόνο με τις αναρτήσεις των συναδέλφων του ή να το «παίζει ντίβα» κατά το κοινώς λεγόμενο και να ασχολείται μόνο με ότι γράφει αυτός ή με τα άτομα του «χώρου» όπως λέγεται. Μου κάνει πολύ κακό φενγκ σούι όλο αυτό . Δεν κάνω τέτοιους ανόητους και μικροαστικούς διαχωρισμούς.
Σχετικά με την θεία μου που ανέφερες αισθάνθηκα να την αποχαιρετίσω με αυτόν τον τρόπο ίσως γιατί δεν ήμουν κοντά της όσο θα έπρεπε τα τελευταία χρόνια . Μέσα στις οικογένειες υπάρχουν συνήθως πολλοί συγγενείς αλλά αυτοί που ήταν κοντά μας από τα νηπιακά μας χρόνια αφήνουν έντονο το στίγμα τους. Και η θεια μου αυτή ήταν παρούσα πάντα με πολύ έντονη και εντυπωσιακή παρουσία όχι μόνο εξωτερικά . Είναι φυσικό για ένα παιδί όταν ακούει τόσα λόγια θαυμασμού για ένα οικογενειακό του πρόσωπο να αισθάνεται και το ίδιο θαυμασμό για το πρόσωπο αυτό. Επίσης εμένα μου αρέσει να τιμώ τα πρόσωπα από το παρελθόν και το παρόν βέβαια, με αναφορές φωτογραφίες κλπ αλλά μόνο προσώπων με τα οποία έχω εγώ προσωπικά κάποιο δέσιμο. Όχι συλλήβδην γνωστές φυσιογνωμίες και όλα αυτά που κατά καιρούς βλέπουμε. Η θεία μου η Χριστίνα λοιπόν ,το Χριστινάκι όπως την έλεγαν όλοι ,ήταν η χαρά της ζωής και αυτό ευτυχώς μου το μετέδωσε σε κάποιο βαθμό.! Καλή της ώρα!
