Μαζί μας σήμερα η ηθοποιός Έφη Χαντζούλη με αξιόλογο επίσης λογοτεχνικό ιστορικό αφού έχει εκδώσει ήδη τρία βιβλία, για να μας μιλήσει για την νέα της παράσταση όπου πρωταγωνιστεί το «Λευκό δέντρο, μαύρος καρπός» και όχι μόνο.
Συνέντευξη στον Γιάννη Ζαμπατή
Έφη μου αφού σε καλωσορίσουμε θα ήθελα να ξεκινήσουμε με την παρουσίαση της δεύτερης ποιητικής σου συλλογής που ήταν και η αιτία της γνωριμίας μας και να μας πεις δυο λόγια για την σχέση σου με την ποίηση.
Πράγματι Γιάννη μου γνωριστήκαμε στο «Μαγεμένο αυλό» όπου έγινε η παρουσίαση της Β’ ποιητικής μου συλλογής με τίτλο «Ταξίδι συναισθημάτων» που εκδόθηκε το 2020 από τις εκδόσεις «ΟΤΑΝ» του Θεσσαλού πατριώτη μου Γρηγόρη Πλαστάρα. Στη συλλογή αυτή υπάρχουν σαράντα εννέα ποιήματα με ποικίλο περιεχόμενο: άλλα είναι ερωτικά, άλλα κοινωνικά και άλλα φιλοσοφικά και υπαρξιακά.
Για μένα η ποίηση είναι οι μικροί και οι μεγάλοι κραδασμοί της καρδιάς μου. Ό,τι δυνατό και αληθινό νιώθω μέσα από τα ερεθίσματα που μου δίνει η ζωή μου θέλω να το αποτυπώνω στο χαρτί γράφοντας στίχους. Έτσι αισθάνομαι πως ζω δημιουργικά και με σεβασμό απέναντι στην ίδια τη ζωή που μου χάρισε ο δημιουργός. Από το Λύκειο έγραφα ποιήματα όμως η απώλεια της μητέρας μου – έφυγε μόλις πενήντα ετών – με ώθησε να κάνω το πρώτο βήμα και να εκδώσω την Α΄ ποιητική μου συλλογή με τίτλο «Γλυκόπικρες νότες».
Ο χρόνος μου όμως είναι περιορισμένος γιατί η συνεχής ενασχόλησή μου με το θέατρο απαιτεί χρόνο πολύ και μεγάλη αφοσίωση. Μελέτη πολύωρη του εκάστοτε ρόλου που παίζω πάνω στη σκηνή. Όμως σίγουρα πάντα θα ξεκλέβω λίγο χρόνο για να γράφω τις δικές μου σκέψεις, τις δικές μου ιδέες μου, τα δικά μου συναισθήματα πάνω στο χαρτί αποτυπώντας μέσα από τα ποιήματά μου τον ψυχικό κόσμο και τη δική μου ματιά για τη ζωή και τον άνθρωπο.
Ο τελευταίος χρόνος πλούσιος σε καλλιτεχνική δραστηριότητα αφού σε είδαμε σε αρκετές θεατρικές παραστάσεις, όπως «Ο Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Χρυσάνθης Κορνηλίου, την συγκινητική παράσταση «Κώδικας…γυναίκα» σε σκηνοθεσία Βαλεντίνου Τσίλογλου, τον μονόλογο του Νεκτάριου Παλαιολόγου «Φρέγια» σε σκηνοθεσία Βαλεντίνου Τσίλογλου, αλλά και το «Ημερολόγιο ψυχών αρχαίου δράματος» σε σκηνοθεσία Σίμωνα Πάτροκλου και τώρα το «Λευκό δέντρο, μαύρος καρπός» της Μίρνας Μηλιώνη. Τι αποκόμισες από αυτήν την έντονη θεατρική δραστηριότητα και πόσο σε βοήθησε γι’ αυτό που είσαι σήμερα;
Αρκετά χρόνια πάσχιζα στο θέατρο απλά για να υπάρχω έστω και με μικρούς ρόλους. Το αγαπώ και θα το αγαπώ με όλη τη δύναμη της ψυχής μου. Γι αυτό άλλωστε και προσπαθούσα λιθαράκι λιθαράκι, βήμα βήμα με μεγάλη υπομονή και σύνεση να καταφέρω να υπηρετήσω καλύτερους ρόλους πιο μεστούς και ουσιαστικούς. Βέβαια αναμφισβήτητα οι πρωταγωνιστικοί ρόλοι δεν σημαίνει ότι αναδεικνύουν πάντα τον καλό ηθοποιό. Και με μια ατάκα που μπορεί να έχει ένας ηθοποιός σε ένα έργο μπορεί να κλέψει την παράσταση. Και με ένα βουβό ρόλο ,επίσης, αρκεί να βάλει μέσα στο ρόλο ολάκερη την ψυχούλα του. Το κοινό που έρχεται να σε δει δεν μπορείς να το κοροϊδέψεις. Βλέπει και καταλαβαίνει την αλήθεια σου. Οφείλεις να καταθέτεις την ψυχή σου πάνω στη σκηνή και στους συναδέλφους που παίζεις μαζί τους.
Έτσι κι εγώ ήθελα να μου δοθούν ευκαιρίες να προχωρήσω πιο πέρα στο θέατρο. Και πράγματι το 2022 δεν στάθηκε καθόλου φειδωλό μαζί μου. Μου πρόσφερε απλόχερα πολλές ευκαιρίες και χαίρομαι πολύ γι΄αυτό γιατί δοκιμάστηκα σε σοβαρούς και ουσιαστικούς ρόλους. Ελπίζω να συνεχίσω στο θέατρο έτσι με τους ίδιους ρυθμούς και κάθε φορά να κερδίζω από τις συναδελφικές μου σχέσεις νέους φίλους και νέες εμπειρίες και σοφία από τους νέους ρόλους που θα υπηρετώ.
Μίλησε μας λίγο για την καινούργια σας παράσταση.
Πρόκειται για ένα σύγχρονο αλλά και ταυτόχρονα διαχρονικό έργο της Μίρνας Μηλιώνη, της ηθοποιού και συγγραφέα. Ο τίτλος τα λέει όλα. «Λευκό δέντρο, μαύρος καρπός». Δύο αδερφές ζουν για χρόνια μακριά η μία από την άλλη. Η Γιασμίν έγινε μια σπουδαία ζωγράφος, ενώ η κατά 15 χρόνια μεγαλύτερη της αδερφή η Μάρθα προτίμησε να ζήσει μόνη της στο πατρικό τους. Μετά από χρόνια η Γιασμίν επιστρέφει στο σπίτι τους και βρίσκει την Μάρθα να έχει παραιτηθεί από τις χαρές και τις απολαύσεις της ζωής.
Μια ειλικρινής συζήτηση μεταξύ τους τις φέρνει κάποια στιγμή αντιμέτωπες. Ξετυλίγουν το κουβάρι των αναμνήσεων των παιδικών τους χρόνων και μέσα από τη συζήτηση βγαίνουν στην επιφάνεια μυστικά και συναισθήματα που έμεναν θαμμένα πολλά χρόνια. Κάποια στιγμή αποκαλύπτονται και ανατρέπουν τα πάντα. Πρόκειται για μια ιστορία που θα μπορούσε να συμβεί οπουδήποτε και σε οποιονδήποτε μέσα σε αυτόν τον δυστοπικό κόσμο που ζούμε και που ποτέ δεν είναι όλα άσπρο ή μαύρο.
Θα θέλαμε να μας πεις και κάποιες λεπτομέρειες για το που και κάθε πότε παίζεται η παράσταση.
Kάθε Τετάρτη 21.00 η ώρα θα παίζουμε στο θέατρο « Χώρος Τέχνης Ασωμάτων» στο Θησείο, στην Πλατεία Αγίων Ασωμάτων 6, (στάση ΗΣΑΠ Θησείο) για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων. Δυστυχώς λόγω του τραγικού γεγονότος στα Τέμπη αναβάλαμε την προγραμματισμένη πρεμιέρα της παράστασης μας, την 1η Μαρτίου 2023.
Πες μας λίγο για το ρόλο σου στην παράσταση.
Υποδύομαι τη Γιασμίν μια σπουδαία ζωγράφο που έπειτα από πολλά χρόνια γυρίζει στο πατρικό της σπίτι για να δει την μεγαλύτερη αδερφή της την Μάρθα που της έχει λείψει πολύ. Είναι μια γυναίκα κοσμογυρισμένη με πνευματική και ψυχική καλλιέργεια, απελευθερωμένη από ταμπού και μικρότητες. Διαθέτει ένα ξεχωριστό αέρα, είναι αριστοκρατική και φινετσάτη γυναίκα που αγαπά τη ζωή. Διαθέτει ρομαντισμό, ευγένεια, δημιουργικότητα και πάνω από όλα δείχνει να ξέρει να απολαμβάνει τις στιγμές της ζωής.
Αυτή η εκρηκτική προσωπικότητά της έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την Μάρθα, την αδερφή της που κλεισμένη τόσα χρόνια στους τοίχους του πατρικού της σπιτιού μοιάζει παρατημένη από τις χαρές της ζωής. Η Γιασμίν απογοητεύεται ολότελα από αυτή τη «θολή» εικόνα της αδερφής της και προσπαθεί να μάθει τους λόγους που άφησε έτσι παρατημένο τόσα χρόνια τον εαυτό της. Συνάμα όμως η Γιασμίν είναι και βαθιά πληγωμένη από τα άσχημα βιώματά της σαν παιδί. Μεγάλωσε εσωτερική σε ένα σχολείο μακριά από το πατρικό της σπίτι όταν «έχασε» την «υποτιθέμενη» μητέρα της. Στερήθηκε την αγάπη και τα χάδια της μάνας.
Αυτές οι εικόνες βασανίζουν την ψυχή της και τώρα μετά από τόσα χρόνια με παράπονο βγάζει όλα όσα ταλανίζουν τόσα χρόνια την ψυχούλα της στην αδερφή της.
Όπως μας είπες υποδύεσαι μια ζωγράφο στην παράσταση. Ποια είναι η άποψή σου για τη ζωγραφική;
Ο Λεονάρντο Ντα Βίτσι είχε πει « Ο ζωγράφος έχει το σύμπαν στο μυαλό και στα χέρια του». Αυτά τα λόγια δηλώνουν τη μεγάλη δύναμη της ζωγραφικής τέχνης που όμως καθοδηγείται κάθε φορά από το μυαλό, τον τρόπο σκέψης και την ιδιοσυγκρασία του εκάστοτε ζωγράφου και φυσικά από το ταλέντο ή μη του εκάστοτε ζωγράφου.
Έτσι σωστά συνεχίζει ο Ολλανδός ζωγράφος Βαν Γκογκ ότι «οι ζωγραφικοί πίνακες έχουν μια δική τους ζωή που πηγάζει από την ψυχή του καλλιτέχνη». Με άλλα λόγια τα πάντα για μένα στη ζωή είναι ψυχή. Με την ψυχή ζούμε κι αναπνέουμε, νιώθουμε και δημιουργούμε. Ο ζωγράφος λοιπόν και ο καλλιτέχνης γενικότερα οφείλει να διαθέτει ψυχούλα και να την καταθέτει στην τέχνη του. Έτσι μπορεί να δώσει μηνύματα στον κόσμο με την τέχνη του. Μπορεί να καθοδηγήσει, να εμπνεύσει, να φτιάξει έναν κόσμο καλύτερο μέσα από την τέχνη του.
Κι επειδή είμαι και ποιήτρια συμφωνώ απόλυτα με τα λόγια του Σιμωνίδη του Κείου «Η ζωγραφική είναι ποίηση που σωπαίνει και η ποίηση είναι ζωγραφική που μιλάει».
Σε ένα σημείο του έργου λες στην αδερφή σου τη Μάρθα τη φράση: «Άρα εγώ είμαι παιδί βιασμού, παιδί αιμομιξίας. Εσύ είσαι μάνα κι αδερφή μου μαζί. Είμαι μίασμα. Αυτό είναι φρικτό, είμαι απαίσιο…μου έρχεται τρέλα». Πείτε μου τις σκέψεις σας για τη σεξουαλική κακοποίηση και την ενδοοικογενειακή βία που υφίστανται σήμερα τόσα πολλά θύματα.
Στην σκέψη και μόνο όλων αυτών των περιπτώσεων σεξουαλικής κακοποίησης που καθημερινά ακούμε στα μέσα μαζικής ενημέρωσης μου έρχεται κυριολεκτικά να κάνω εμετό! Νιώθω φρίκη όταν ακούω πατεράδες να βιάζουν κατ΄ εξακολούθηση τα παιδιά τους, τις κόρες τους. Παιδιά να υφίστανται απειλές και κακουργηματικές πράξεις από τους ίδιους τους γονείς τους! Στις μέρες μας αυτά τα φαινόμενα είναι πολύ συχνά και καθημερινά, όσο περνάει ο καιρός, πληθαίνουν.
Η εγκληματικότητα οργιάζει στην κοινωνία που ζούμε. Αν και γίναμε πνευματικά πιο πλούσιοι, ψυχικά και ψυχολογικά υποφέρουμε. Φυσικά όλοι αυτοί οι γονείς σίγουρα είναι διαταραγμένες προσωπικότητες όταν φθάνουν σε αυτά τα αποτρόπαια σημεία. Για μένα όπως το γράφει άλλωστε και η συγγραφέας στο έργο σε αυτά τα άτομα τους πρέπει ο θάνατος, η θανατική ποινή. Δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία σε τέτοιες περιπτώσεις.
Η Μάρθα τόσα χρόνια ζει απομονωμένη στο πατρικό της σπίτι. Ζει με τις άσχημες αναμνήσεις που συνέθλιψαν την ψυχή της, την ίδια της τη ζωή. Πόσο εύκολο είναι αυτό;
Δεν είναι καθόλου εύκολο. Ένιωθε τόσο αδύναμη, τόσο καταρρακωμένη κι ανήμπορη που δε μπορούσε να αντιδράσει. Τη ρούφησε η σήψη, η σαπίλα όλων όσων βίωσε. Έμεινε εκεί παγωμένη, ζωντανή νεκρή. Οι άσχημες αναμνήσεις χαράζονται βαθιά μέσα μας και τις κουβαλάμε πάντα μαζί μας. Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μόνο με τις καλές ή κακές αναμνήσεις των γεγονότων που πέρασαν. Το ρολόι της ζωής τους σταμάτα να δουλεύει μετά από κάποιο γεγονός και οι λεπτοδείκτες του μένουν ακίνητοι. Εγώ πάντως δεν συμφωνώ με αυτή την οπτική της ζωής. Ο άνθρωπος πρέπει να βρίσκει τρόπους να σηκώνεται μετά από κάποια δυσάρεστα γεγονότα στη ζωή του. Εξάλλου «ότι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό». Αυτό είναι το motto μου στη ζωή.
Πέρσι σε είδαμε στο κλασσικό αριστούργημα του Γκαίτε «Φάουστ» το οποίο παίζεται ακόμα νομίζω, με την ιδιαίτερη σκηνοθετική ματιά της εξαιρετικής Χρυσάνθης Κορνηλίου και θα θέλαμε τις εντυπώσεις σου από αυτήν την παράσταση.
Εξαίσιες οι εντυπώσεις μου από τη συνεργασία μου με όλους τους ηθοποιούς. Η Χρυσάνθη Κορνηλίου είναι ένας πνευματικός άνθρωπος που ξέρει να «ποιεί» θέατρο. Διαβάζει πολύ, μελετάει πολύ και μετά βουτά την πένα στο μελάνι. Καθετί που γράφει, οτιδήποτε σκηνοθετεί το «βασανίζει», το επεξεργάζεται πολύ. Δεν είναι άνθρωπος δήθεν αλλά είναι άτομο ειλικρινές, με παιδεία και ήθος.΄Εμαθα πολλά από εκείνη αυτά τα τρία χρόνια που κράτησε η τόσο άρτια αυτή παράσταση. Ελπίζω να συνεργαστούμε και πάλι στο μέλλον.
Και ύστερα ο «Κώδικας…γυναίκα» σε σκηνοθεσία Βαλεντίνου Τσίλογλου, μια παράσταση ύμνος στην γυναίκα του χτες και του σήμερα, όπου τέσσερεις γυναίκες μας είπατε την ιστορία σας και αγγίξατε ευαίσθητες χορδές. Ποια ήταν πιστεύεις η αποδοχή του κόσμου;
Λάτρεψα αυτή την παράσταση! ήταν για μένα αλλά και για όσο κόσμο κατάφερε να την παρακολουθήσει εξαιρετική, μοναδική. Ο Βαλεντίνος Τσίλογλου είναι ένας ταλαντούχος σκηνοθέτης και ηθοποιός που δίνει την ψυχή του σε όσες παραστάσεις κάνει. Γι΄αυτό και έχει πολύ κόσμο που τον ακολουθεί και τον αγαπάει.
Εγώ υποδύθηκα σε αυτή την παράσταση «Την Κυρία των γραμμάτων» του Άλαν Μπένετ, ένα διασκευασμένο κείμενο από τον κ. Τσίλογλου και πραγματικά ο ρόλος αυτός μου πρόσφερε την ευκαιρία να ξεδιπλώσω την υποκριτική μου. Ήταν ένας κόντρα ρόλος στον χαρακτήρα μου που τον υπηρέτησα με αγάπη και από όσο μου είπαν κατάφερα να τον αποδώσω αληθινά.
Η παράσταση αυτή παρουσίαζε καταπιεσμένες πλευρές τεσσάρων γυναικών που καθεμιά ζει στον δικό της μοκρόκοσμο. Με χαρά θα συνεργαζόμουν και πάλι με τον κ. Τσίλογλου γιατί ξέρει να σέβεται τους ηθοποιούς και να τους αντιμετωπίζει πάνω στη δουλειά με τρόπο ξεχωριστό και σύμφωνα με την ιδιοσυγκρασία του καθενός.
Είναι γνωστό ότι οι σχέσεις και η χημεία των συντελεστών σε μια παράσταση έχουν πάντα θετικά αποτελέσματα. Πως είναι η σχέση σου με την ηθοποιό και συγγραφέα κ. Μίρνα Μηλιώνη και τον σκηνοθέτη κ. Βασίλη Κουρτσούνη;
Εξαιρετική! Η Μίρνα είναι ένας θαυμάσιος άνθρωπος, πολύ γλυκός! Την εκτιμώ βαθύτατα. Είναι ταλαντούχα και πάνω από όλα άνθρωπος με Α Κεφαλαίο. Γι΄αυτό κι όταν μου πρότεινε να συνεργαστούμε της είπα αμέσως ναι. Είναι από τους σπάνιους συναδέλφους στο χώρο που έχει άπλετη θετική ενέργεια και ξέρει να σέβεται τους συνεργάτες της.
Ο κ. Κουρτσούνης είναι γιος της. Σκηνοθετεί τη μητέρα του σε αυτό το έργο και αυτό είναι θαυμάσιο αλλά συνάμα και αρκετά δύσκολο. Είναι ένας ζωντανός άνθρωπος με πολλές γνώσεις. Η συμπεριφορά του άψογη και στις δυο μας.
Επίσης συμμετέχει στην παράσταση ο ηθοποιός Γιάννης Κοζής (φωνή κηπουρού), ο οποίος κάνει και τα φώτα της παράστασης και τις φωτογραφίες της παράστασης έβγαλε ο Μάνος Βλαστός. Τα σκηνικά και τα κοστούμια είναι της εταιρείας Be Gun όπως και η παραγωγή.
Να σε πάω λίγο πίσω στο παρελθόν και να μας πεις πως και πότε απέκτησες το «μικρόβιο» της υποκριτικής και είπες θέλω να γίνω ηθοποιός.
Από πολύ μικρή! μαγεύτηκα από τις ελληνικές ταινίες που έβλεπα στην τηλεόραση. Λάτρευα την Αλίκη Βουγιουκλάκη για το μπρίο και την τσαχπινιά της. Η έντονη θηλυκότητά της σε συνδυασμό με το ταλέντο της με συνέπαιρναν κάθε φορά που την έβλεπα. Αλλά και η Τζένη Καρέζη, η Ρένα Βλαχοπούλου και η Μαίρη Αρώνη μου άρεσαν πολύ αν και καθεμιά τους ως προσωπικότητα και χαρακτήρας ήταν ολότελα διαφορετικές.
Όμως το όνειρό μου να γίνω ηθοποιός φάνταζε άπιαστο γιατί προερχόμουν από μια πολύ συντηρητική οικογένεια. Και οι δυο γονείς μου κατάγονται από το ορεινό χωριό Σμόκοβο της Καρδίτσας και οι άνθρωποι που έχουν μεγαλώσει σε χωριά όλοι γνωρίζουμε πως έχουν μια δική τους κλειστή ματιά στον κόσμο που μας περιβάλλει. Έτσι ο μπαμπάς μου μου είχε αποκλείσει τις σπουδές στην υποκριτική κι εγώ ούσα μοναχοπαίδι δεν ήθελα να πάω κόντρα στη δική του θέληση. Σπούδασα λοιπόν φιλολογία στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Δίδαξα σε φροντιστήρια για αρκετό καιρό και μετά σπούδασα δημοσιογραφία στο ΙΕΚ ΑΚΜΗ πιστεύοντας πως έτσι θα προσέγγιζα περισσότερο το όνειρό μου. Πράγματι γνώρισα αξιόλογα άτομα και πήρα συνεντεύξεις από μεγάλα ονόματα όπως από τον Γιάννη το Μπέζο, το Γρηγόρη Βαλτινό, την Κάτια Δανδουλάκη και άλλους πολλούς καταξιωμένους ηθοποιούς.
Μετά λοιπόν από κάποια χρόνια πήρα τη μεγάλη απόφαση να σπουδάσω υποκριτική. Φοιτούσα στη Σχολή αλλά δεν έλεγα σε κανέναν ότι σπούδαζα υποκριτική. Δεν ήμουν σίγουρη ότι θα τα καταφέρω.΄Ετσι τον πρώτο χρόνο το στόμα μου παρέμενε κλειστό στους φίλους μου. Όταν μετά από καιρό βεβαιώθηκα ότι μπορούσα να σταθώ ικανοποιητικά στο σανίδι άρχισα να μιλώ για τις σπουδές μου στην υποκριτική. Και σήμερα μετά από τόσα χρόνια μπορώ να πω πως καταφέρνω να υπάρχω στο χώρο με ήθος και αξιοπρέπεια.
Ποια ήταν η πρώτη σου παράσταση που συμμετείχες και ποια τα συναισθήματα σου σαν νεόβγαλτη ηθοποιός;
Έπαιξα σε μια θεατρική παράσταση στο Θέατρο Χυτήριο με τίτλο «Περί έρωτα» σε σκηνοθεσία Φάνη Καφούσια. Εκεί υποδύθηκα μια Λαίδη που μιλάει γεμάτη έρωτα σε έναν πολύ νεαρό τροβαδούρο γράφοντας ένα δικό μου κείμενο-σκετς. Επίσης, θυμάμαι, έβγαινα μέσα στους θεατές και στεκόμουν σε μια κολώνα και τραγουδούσα ένα τραγούδι της Αλίκης «΄Αγιε Νικόλα γείτονα».
Όμως την μεγάλη ευκαιρία μου την έδωσε ο ηθοποιός Γιάννης Δρίτσας όταν σκηνοθέτησε στο Θέατρο «Ελυζέ» τη θεατρική παράσταση «Ο Πειρασμός» του Γρηγόριου Ξενόπουλου. Πραγματικά ήμουν κατενθουσιασμένη γιατί σε αυτή την παράσταση έπαιξα δίπλα σε αρκετά σπουδαία ονόματα όπως τον εξαιρετικό κωμικό ηθοποιό Περικλή Αλμπάνη και τη Μαριάννα Λαγουρού.
Επίσης έπαιξα σε αυτή την παράσταση με το Γιώργο το Ζώη, την Κατερίνα Δημητρόγλου, τον Βασίλη Σαμαριτάκη και άλλους. Και η δημοσιογραφία μου είχε προσφέρει μεγάλες στιγμές όμως η υποκριτική με απογείωσε γιατί πλέον είχε πάρει το ποθητό μου όνειρο σάρκα και οστά.
Στην μετέπειτα καλλιτεχνική σου πορεία πως συνδύασες ποίηση και θέατρο συγχρόνως;
«Ποίηση είναι όταν ένα συναίσθημα έχει βρει τη σκέψη του και η σκέψη έχει βρει τις λέξεις» είπε ο Αμερικανός ποιητής Robert Frost.Κι επειδή μέσα στην ψυχή μου καθημερινά δημιουργούνται ποικίλα συναισθήματα μέσα από τα ερεθίσματα που μου δίνει η ζωή, νιώθω την ανάγκη να εκφραστώ για αυτά μέσα από την ποίηση. Είμαι κατάθεση ψυχής, ιδεών, συναισθημάτων, μηνυμάτων η ποίηση και πάντα θα νιώθω την ανάγκη να γράφω ποιήματα και να μιλώ στους συνανθρώπους μου μέσα από αυτά.
Από την άλλη «η αφετηρία και η βάση του θεάτρου όπως και κάθε μορφής τέχνης είναι η ποίηση και η μαγεία. Αν λείψουν αυτά δεν υπάρχει θέατρο» έχει πει ο σπουδαίος Κάρολος Κουν.΄Ετσι εύλογα μπορεί κάποιος να καταλάβει πως ένας ηθοποιός που παίζει πάνω στη σκηνή αναμφισβήτητα μπορεί να είναι και ποιητής και το αντίστροφο. Αυτό εξάλλου είναι ο αληθινός καλλιτέχνης. Να μπορεί να εκφράζεται μέσα από ποικίλες μορφές τέχνης.
Πρόσφατα το πανελλήνιο συγκλόνισε η τραγωδία των Τεμπών. Ποια είναι η άποψή σου για το θλιβερό αυτό γεγονός;
Στις μέρες μας επικρατεί ένας ανείπωτος ωχαδερφισμός. Το γεγονός αυτό ήταν φρικτό, αποτρόπαιο. Χάθηκαν ζωές άδικα και κυρίως νέοι άνθρωποι, που αποτελούν την ελπίδα του μέλλοντος της ζωής έφυγαν βυθισμένοι στο σκοτάδι ενός ανελέητου θανάτου από ανθρώπινα λάθη. Και μιλάω σε πληθυντικό αριθμό γιατί δεν ευθύνεται ΜΟΝΟ ΕΝΑΣ για το τραγικό αυτό συμβάν.
Ποιος όμως έχει την τόλμη να αναλάβει την ευθύνη; Μια σειρά πολιτικών των ελληνικών κυβερνήσεων έχει την κύρια ευθύνη από το 2000 κι έπειτα που είχαν παραλάβει τη συγκεκριμένη συσκευή που τους επέτρεπε να παρακολουθούν την πορεία των εκάστοτε δρομολογίων των τρένων που κινούνταν και που ποτέ δεν μπήκε σε άμεση εφαρμογή. Ποτέ δεν την χρησιμοποίησαν και ζούσαν με το φόβο ενός επικείμενου δυστυχήματος.
Η οργή των πολιτών δε θα κοπάσει εύκολα αυτή τη φορά. Από την άλλη πλευρά πολύνεκρα δυστυχήματα με τρένο έχουν συμβεί και σε άλλα κράτη όπως στη Γερμανία (1998,101 νεκροί, στην Τουρκία (2004,41 νεκροί), στην Ισπανία, στην Ιταλία (2016) στη Βρετανία (1999) ,στην Ουκρανία κ.α. Ας καταλάβουμε επιτέλους πως η ανθρώπινη ζωή είναι πάνω από το κέρδος, πάνω από το χρήμα και τα υλικά αγαθά.
Όσον αφορά στα καλλιτεχνικά σου σχέδια υπάρχει κάτι που ετοιμάζεις και είναι ανακοινώσιμο;
Θα ξεκινήσω παραστάσεις μέσα στο Μάιο συμμετέχοντας σε αρχαίους μονολόγους από ανθολόγιο των εκδόσεων Φίλντισι με τίτλο «Φωνές αρχαίων στο σήμερα» σε σκηνοθεσία Μαρίας Δρακοπούλου με βοηθό σκηνοθέτη εμένα. Την επιμέλεια των κειμένων την έχει κάνει η Ειρήνη Κανακάκη. Επίσης την μουσική επιμέλεια και την κινησιολογία της παράστασης την έχει αναλάβει η Ζωή Τριανταφυλλίδη, τις φωτογραφίες η Κατερίνα Τσιβιλή, την επεξεργασία ήχου και εικόνας ο Γιάννος Τριανταφύλλου, το σχεδιασμό φωτισμών ο Μάνος Τσιβιλής, τα κοστούμια η Γεωργία Γεωργακοπούλου τη δραματουργική ανάλυση κειμένων ο Νεκτάριος Παλαιολόγος, καλλιτεχνικός σύμβουλος ο Γιώργος Δήμου. Παίζουν οι ηθοποιοί: Γιώργος Καραντζάς, Μαρία Δρακοπούλου, Ζωή Τριανταφυλλίδη, Έφη Χαντζούλη, Νεκτάριος Παλαιολόγος, Γιώργος Δήμου και Ξενοφώντας Χαντζής. Επίσης το καλοκαίρι ετοιμάζω και μια κωμωδία αλλά δεν είναι ακόμη κάτι ανακοινώσιμο.
Αν και θα μπορούσαμε ακόμα να πούμε αρκετά, για να μην κουράσουμε άλλο τους αναγνώστες μας, να σε ευχαριστήσουμε για τον χρόνο σου και να ευχηθούμε καλή επιτυχία στην παράστασή σου.
Βιογραφικό σημείωμα
Η Έφη Χαντζούλη κατάγεται από το ορεινό χωριό Σμόκοβο (Λουτροπηγή) της Καρδίτσας, φημισμένο για τα ιαματικά του λουτρά. Σπούδασε Ελληνική Φιλολογία στο Εθνικό και Καποδιστριακό Παν/ιο Αθηνών. Είναι απόφοιτος του Μεταπτυχιακού Τμήματος του Οικονομικού Παν/μίου Αθηνών (ΟΠΑ), συγκεκριμένα του Τμήματος των Διεθνών, Ευρωπαϊκών και Οικονομικών Σπουδών (ΔΕΟΣ).
Δίδαξε αρχαία και νέα ελληνικά σε φροντιστήρια, σε μαθητές της Δευτεροβάθμιας Εκπ/σης. Στη συνέχεια σπούδασε Δημοσιογραφία στο ΙΕΚ «ΑΚΜΗ». Συνεργάστηκε με εφημερίδες και περιοδικά για συνεντεύξεις ηθοποιών και σκηνοθετών. Στη πορεία εγκατέλειψε οριστικά τη δημοσιογραφία γιατί την κέρδισε ο χώρος της Υποκριτικής. Παρακολούθησε όλα τα σεμινάρια – συνολικά 60, διάρκειας τριών (3) ετών και τελικά αποφοίτησε από το «Θέατρο των Αλλαγών».
Ενδεικτικές θεατρικές παραστάσεις:
«Ο Πειρασμός»του Ξενόπουλου με τους ηθοποιούς: Π. Αλμπάνη, Κ. Δημητρόγλου, Λαγουρού κ.α στο Θέατρο Ελυζέ, Σκην/σία: Γιάννη Δρίτσα.
« Περί ΄Ερωτα»στο Θέατρο Χυτήριο, Σκην/σία: Φ. Καφούσια και Μ. Παππά.
«Το Μυστικό Μονοπάτι»μονόπρακτο της Τούλας Μπούτου με τους ηθοποιούς: Βύρωνα Κολάση, Οδυσσέα Σταμούλη, Νίτα Παγώνη κ.α στο Θέατρο Ελπίδας, Σκην/σία: Τάσος Λέρτας.
«Το βαριετέ του Μπόζο»παιδική θεατρική Σκην/σία: Μανώλης Δεστούνης
«Η δίκη του Σωκράτη»με τον Γιάννη Μόρτζο στο Θέατρο Τζένη Καρέζη. Σκην/σία: Γιούλη Ζήκου.
«ΒΡΑΔΥΑ ΤΣΕΧΩΦ»,Δύο μονόπρακτα του Τσέχωφ : «Το Κύκνειο ΄Ασμα» και «Οι βλαβερές συνέπειες του Καπνού» σε σκηνοθεσία Βασίλη Πλατάκη, στο Θέατρο Μικρό Μπρόντγουαιη, με τον Μανώλη Δεστούνη και τον Παναγιώτη Μαντέλη.
«Το Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα»του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα σε σκηνοθεσία Βασίλη Πλατάκη, με τους ηθοποιούς: Τζένη Καλλέργη, Τιτίκα Σαριγκούλη, κ.α.
«Ο Μάγος και η παρέα του» με τοMάγο Luigelo,παιδική παράσταση.
«Τα Ψηλά Βουνά» του Ζαχαρία Παπαντωνίουμε τους ηθοποιούς : Ζωή Τριανταφυλλίδη, κ.α
«Ο Φάουστ» του Γκαίτεσε σκηνοθεσία Χρυσάνθης Κορνηλίου με τον Γ. Λαμπρόπουλο κ.α.
«Αι δύο Μήδειαι» του Μποστσε σκηνοθεσία Βασίλη Τραϊφόρου. Ρόλος: Καλογριά.
«1922 γεύσεις»σε σκηνοθεσία Σταύρου Παρχαρίδη με τους ηθοποιούς: Σίλια Μινωτάκη κ.α
«Παντρεύω το μπαμπά»κωμωδία της Μαρίνας Σωτηροπούλου, σε σκηνοθεσία Γ. Ρωμανού στον Πολυχώρο Πολιτισμού «Αλεξάνδρεια».
«Φρέγια»του Νεκτάριου Παλαιολόγου σε σκηνοθεσία Βαλεντίνου Τσίλογλου (μονόλογος) στο θέατρο «Εύπολις».
«Κώδικας…γυναίκα»σε σκηνοθεσία Βαλεντίνου Τσίλογλου στο Θέατρο «Βαφείο» Λάκης Καραλής.
«Ημερολόγιο ψυχών αρχαίου δράματος»σε σκηνοθεσία Σίμωνα Πάτροκλου στο Θέατρο «Studio Κυψέλης», μονόλογοι αρχαίου δράματος.
«Το Χριστουγεννιάτικο όνειρο του Σκρουτζ»στο Θέατρο Χώρος Τέχνης Ασωμάτων σε σκηνοθεσία Αλίκης Πήτερσον.
Έχω εκδώσει 3 βιβλία: 2 ποιητικές συλλογές και 1 παιδικό έμμετρο παραμύθι και συγκεκριμένα:·
Έχει δημοσιευθεί η πρώτη μου ποιητική συλλογή «Γλυκόπικρες νότες» το 2014
Το 2016 το πρώτο παιδικό μου βιβλίο«Μαθήματα στο Δάσος» από τις εκδόσεις «Ιωλκός».
Δεύτερη ποιητική συλλογή με τίτλο «Ταξίδι συναισθημάτων» από τις εκδόσεις «Όταν», 2020.
