Με αφορμή τις συναντήσεις μας «Into Your Head» στο αγαπημένο Μοναστήρι της Τέχνης El Convento Del Arte, συναντήσαμε την Κατερίνα Χολή, όπου συμπρωταγωνιστεί μαζί με τον Χοβίκ Καραμπετιάν και το Νίκο Γιαρένιο, στη νέα μουσικοθεατρική παράσταση που γράφει και σκηνοθετεί η Δήμητρα Στάικου.

 

 

  1. Ηθοποιός,θεατρολόγος, θεατροπαιδαγωγός. Η αγάπη για το θέατρο πως ξεκίνησε;

Στην αρχή ήταν παιχνίδι. Το παιδικό παιχνίδι με τα αδέρφια μου κ τα ξαδέρφια μου στο χωριό. Παίζαμε ρόλους, γράφαμε κείμενα και τα ζωντανεύαμε στην αυλη του σπιτιού μας με θεατές τα υπόλοιπα παιδιά του χωριού. Ήταν μια διαδικασία που γινότανε κάθε φορά που βρισκόμασταν εκεί και το καρτερούσα όσο τίποτα.. να “ντυθώ” ένας άλλος ρόλος, να γίνω η μαμά, ο παντοπώλης, ο γιατρός…Θέατρο είχα δει ελάχιστα, άρα μπορώ να θεωρήσω εσωτερική μου ανάγκη την ενασχόλησή μου με το θέατρο κ γι’αυτό ήρθε ως μονόδρομος στη ζωή μου (Με αυτό θέλω να πω πως δεν ήταν μία επιλογή ανάμεσα σε άλλες).

Στην πορεία μου μέσα στο θέατρο συνειδητοποίησα ότι τελικά αυτό που με έκανε να το αγαπήσω είναι η αίσθηση της κάθαρσης, του εξαγνισμού, οι συνεχείς μεταμορφώσεις σου σε κάποιον άλλον -έναν άλλον που δε γνωρίζεις και πρέπει να τον μάθεις τόσο καλά όσο ξέρεις τον εαυτό σου. Αυτό σε ωθεί σε μια διαιδικασία παρατήρησης και εξερεύνησης του κόσμου γύρω σου σε βαθύτερα επίπεδα. Είναι ψυχοθεραπεία το θέατρο.  Η ενασχόληση με την τέχνη αυτή σε κάθε της μορφή σε απελευθερώνει ψυχικά. Είναι πολύ διαφορετικό να ακούς απλά θεωρίες από το να τις βιώνεις. Και το θέατρο είναι βίωμα, αναγνώριση, κατανόηση, εξερεύνηση του εαυτού μας πρώτα και έπειτα του άλλου. Κατανοώντας, λοιπόν, τα οφέλη του στον άνθρωπο, αποφάσισα να αφοσιωθώ σε αυτή την τέχνη όχι μόνο ως ηθοποιός αλλά και ως θεατροπαιδαγωγός ώστε να παρακινήσω παιδιά, νέους, ηλικωμένους να ασχοληθούν με αυτό.

 

  1. Ασχοληθήκατε για πολλά χρόνια και με το παιδικό θέατρο. Πως βλέπετε την άνθιση του παιδικού θεάτρου τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα;

Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότερες παραστάσεις που συμμετείχα ήταν παιδικές και βρεφικές. Με τράβηξε αυτό το είδος θεάτρου γιατί τα παιδιά είναι τόσο αληθινά, αγνά και απολαμβάνουν ή όχι αυτό που τους προσφέρεις χωρίς μάσκες. Τι πιο όμορφο από το να έρχονται αυτοί οι μικροί άνθρωποι και να σε αγκαλιάζουν μετά το τέλος της παράστασης! 

Θυμάμαι παλαιότερα δεν συμμετείχαν αναγνωρίσιμοι ηθοποιοί σε παραστάσεις για παιδιά, ίσως τις θεωρούσαν κατώτερης μοίρας. Τελευταία όλο και περισσότεροι ασχολούνται με αυτό. Σίγουρα ένας λόγος είναι ο οικονομικός, το παιδικό θέατρο πληρώνει! Στις μέρες μας, όμως, ακριβώς γι’ αυτό το λόγο , πολλοί ανεβάζουν παιδικές παραστάσεις για να τους αποφέρουν χρήματα αδιαφορώντας για την ποιότητα αυτών.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως τα παιδιά έχουν νόηση, η φαντασία τους οργιάζει και πως κατανοούν πολλά περισσότερα από όσα νομίζουμε ότι κατανοούν. Δε μ’αρέσει να βλέπω παραστάσεις που υποβιβάζουν τους μικρούς θεατές, που τους τα δίνουν όλα έτοιμα θεωρώντας πως το παιδί δε θα αντιληφθεί αυτό ή εκείνο. Πέρα, όμως,  απ’ αυτές τις άσχημες περιπτώσεις,  γίνονται αξιόλογες παραστάσεις που περνάνε όμορφα μηνύματα σε παιδιά και μεγάλους. Η άνθιση του παιδικού θεάτρου είναι τεράστια. Αυτό προφανώς ανεβάζει και το επίπεδό τους. Δεν μπορώ να αναφέρω κάτι άλλο, γιατί , δυστυχώς, δεν έχω καταφέρει να δω όσες παραστάσεις θα ήθελα, γιατί συνήθως την ίδια ώρα παίζω και εγώ.

 

 

  1. Όταν είσαι μέλος μιας θεατρικής ομαδας ποιες προσωπικές ενστάσεις πρέπει να καταστείλεις; Δεσμευτική ή απελευθερωτική η συνύπαρξη με τα άλλα μέλη;

Η συμμετοχή σε μια ομάδα , σε κάθε είδους ομάδα (και σε κάθε είδους σχέση θα έλεγα), αυτομάτως σε μεταφέρει από το “εγώ” στο “εμείς”, με όσα αυτό συνεπάγεται. Όσο υπάρχουν, λοιπόν,  οι κοινοί στόχοι, η αλληλεκτίμηση και αλληλοβοήθεια, η αγάπη για αυτό που κάνεις, η αποδοχή, ο σεβασμός και η ισοτιμία τότε η συνύπαρξη είναι απελευθερωτική. Όταν , όμως, κάνουν την εμφάνισή τους ο ναρκισσισμός, η εγωκεντρικότητα, η αλαζονεία, η περιφρόνηση και όλα αυτά που σου γεννά το εγώ και η ανάδειξή του, τότε η συνύπαρξη σε πνίγει. 

 

  1. Ποια συναισθήματα σας έχει αφήσει η συμμετοχή σας στη μουσική θεατρική παράσταση «Ηχοδράσεις» στο Μέγαρο Μουσικής;

Τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα. Ένιωσα μεγάλη τιμή που ένας καλλιτέχνης σαν τον Νίκο Τουλιάτο με επέλεξε για να γίνω μέλος της ομάδας “Ηχοποιοί” και μου έδωσε την ευκαιρία να συναντηθώ μαζί του και μαζί με τόσους άλλους αξιόλογους καλλιτέχνες στη σκηνή του Μεγάρου Μουσικής (Σοφία Ανδιανού, Νατάσσα Μάρε, Φανή Τσαϊλάκη, Nadi Nadia Zahoor, Jimmy Kalis..) Κατά τη διάρκεια των προβών υπήρχαν όμορφες και άσχημες στιγμές,οπότε όμορφα και άσχημα συναισθήματα -λογικό σε μία ομάδα 65 καλλιτεχνών. Όσο κοντοζύγωνε η ώρα της παράστασης, το άγχος με κυρίευε, ειδικά όταν ανέβηκα στην σκηνή αυτή πρώτη φορά και ένιωσα το δέος και το μεγαλείο που αποπνέει. Την ίδια βέβαια στιγμή η καρδιά μου και η ψυχή μου πετάριζαν. Ένιωσα ευγνωμοσύνη, περηφάνεια, ότι οι κόποι μου ανταμείβονται και τα όνειρά μου παίρνουν το δρόμο τους. Πληρότητα συναισθημάτων.

 

 

  1. Οι εμφανίσεις σας στην τηλεόραση συνέπεσαν με ένα κανάλι που δεν υπάρχει πια, το Mega Channel. Σε σας τι αφήνει όλη αυτή η ιστορία του «μαύρου» στο MEGA;

Για μένα προσωπικά, το Mega ήταν η απαρχή της καριέρας μου.  Μπορεί στις σειρές του να έκανα μικρούς  ρόλους  (Πολυκατοικία, 7 θανάσιμες πεθερές, Όλα στον αέρα, Μαύρα μεσάνυχτα), αλλά το κανάλι έχει κατακτήσει μεγάλο μέρος της καρδιάς μου. Μου έχει αφήσει όμορφες αναμνήσεις, ωραίες συνεργασίες και γλυκιές στιγμές. Το μαύρο με θλίβει, με αποκόβει από την παιδικότητά μου και από τις αναμνήσεις μου, αφού με τις σειρές του μεγάλωσα και τις έχω ως σήμα κατατεθέν γεγονότων και συναισθημάτων, όπως και πολλοί από εμάς άλλωστε. Στο κανάλι αυτό εργάστηκαν αξιόλογοι άνθρωποι, ταλαντούχοι, ικανοί που στοχεύοντας στο όραμα του τηλεοπτικού κοινού δημιούργησαν σειρές αξεπέραστες, άρτιες, σειρές που ανέβασαν τον πήχη των τηλεοπτικών προγραμμάτων. Η απουσία του είναι φανερή.

 

  1. Η εκπαιδευτική σας πορεία μέσα από σπουδες και σεμινάρια δηλώνει έναν άνθρωπο που αναζητά συνεχώς τη γνώση και την εξέλιξή του. Πόσο ευφάνταστο είναι αυτό το ταξίδι προς τη Γνώση;

Θα ήταν πολύ τοξικό για μένα να επαναπαύομαι σε όσα ήδη κατέχω και βαρετό συγχρόνως. Μονίμως αναζητώ καινούργιες γνώσεις και εμπειρίες που θα με βοηθήσουν να εξελιχθώ σε κάθε τομέα, όχι μόνο επαγγελματικό, αλλά και προσωπικό.  Κάθε φορά που η ζωή με έφερνε αντιμέτωπη με μια καινούργια εμπειρία η πληρότητα που ένιωθα ήταν ανεκτίμητη. 

Αυτή η πορεία προς την προσωπική εξέλιξη είναι μία πορεία που κρατάει όσο και η ζωή μας. Το ταξίδι προς τη γνώση είναι ένα ταξίδι γοητευτικό που σε βοηθά να δουλεύεις για να φτάσεις στο μέγιστο των ικανοτήτων σου. Η ουσία είναι να θες να εξελίσσεσαι για να εξελίξεις τον κόσμο μέσα από τον εαυτό σου. Μόνο ευφάνταστο θα μπορούσε να είναι ένα τέτοιο ταξίδι. 

 

 

  1. Οι τελευταίες εξελίξεις στην Τουρκία μετά την επέμβαση της στη Συρία τί αισθήματα δημιουργεί σε έναν άνθρωπο με καλλιτεχνική υποδομή;

Όσα λαμβάνουν χώρα αυτή τη στιγμή στη Συρία δεν θεωρώ πως δημιουργούν διαφορετικά συναισθήματα σε κάποιον άνθρωπο με καλλιτεχνική υποδομή σε σχέση με κάποιον που δεν έχει αυτή την καλλιτεχνική υποδομή.. Η διαφορετική αντίληψη έχει να κάνει με το αν είσαι άνθρωπος ή όχι. Κι αυτό δεν αφορά μόνο τα γεγονότα στη Συρία, αλλά και όσα συμβαίνουν στην Αφρική, στις θάλλασες, κάτω από το σπίτι σου, μέσα σου.

Αν είσαι άνθρωπος θα νιώσεις θλίψη, αγανάκτηση, θυμό για όσα διαδραματίζονται, θα θες να βοηθήσεις ουσιαστικά. Θα πνίγεσαι όταν αντικρύζεις εικόνες πολέμου. 

Σιγουρα αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να μη στεκόμαστε θεατές, αλλά να δράσουμε κ να στηρίξουμε όποιον έχει ανάγκη με όποιον τρόπο μπορούμε, είτε σε ακτιβιστικό επίπεδο είτε σε οικονομικό είτε σε οποιοδήποτε άλλο. Βέβαια, θα το επαναλάβω κι ας γίνομαι κουραστική, το πιο ουσιαστικό είναι να είμαστε άνθρωποι. 

 

  1. Η δεκαετία της κρίσης τι σας δίδαξε;  Κατά πόσο οριοθέτησε νέες διαστάσεις στη ζωή σας;

Προσωπικά, βιώνοντας την οικονομική κρίση, αναγκάστηκα να ξαναδώ τις επιλογές μου, τι έχω μέσα μου, πλάι μου, με ποιον προχωράω μαζί, τι γεμίζει την ψυχή μου.. και τελικά συνειδητοποίησα πόσα λιγότερα χρειαζόμουν, κατάλαβα πως σημασία έχει να είμαστε καλά μέσα μας με όσα το μέσα μας θέλει και όχι με όσα ο υπερκαταναλωτισμός μάς επιβάλλει σε κάθε επίπεδο. 

Πριν την οικονομική κρίση πιανόμασταν από πράγματα και καταστάσεις που μόνο επιφανειακά και φαινομενικά μας γέμιζαν και μας έκαναν χαρούμενους.  

 

 

 

  1. Το El Convento del Arte είναι το «Μοναστήρι της Τέχνης», ένας διαφορετικός χώρος, πηγή έμπνευσης και συνάντησης.  Πώς αισθάνεστε που θα βρίσκεστε εκεί;

Μπαίνοντας κανείς στο Εl Convento Del Arte είναι λες και βούτηξε σε σκηνικό ταινίας του εξωτερικού.  Η ζεστασιά και η φιλόξενη ατμόσφαιρά του, που ξεκινούν από τον ίδιο τον ιδιοκτήτη, σε κανουν να θες να δώσεις τον καλύτερό σου εαυτό όταν βρίσκεσαι στην σκηνή του. Όπως γράφεις και στην ερώτηση, το El Convento Del arte είναι πηγή έμπνευσης! Εμπνέεσαι από το όλο στυλ, τον φωτισμό, την αύρα του.

Στο χώρο αυτό μπορείς να φας, να πιεις κ να χαλαρώσεις παρακολουθώντας μια παρασταση ή ένα live πρόγραμμα. Για εμας τους ηθοποιούς είναι άγνωστο να παίζουμε και από κάτω το κοινό να τρώει και να πίνει. Εύκολα μπορεί ο θεατής να αρχίσει να μιλά ή να βγει έξω να καπνίσει,αδιαφορώντας για το τι διαδραματίζεται στη σκηνή. Όμως, ανταμειβόμαστε όταν κατά τη διάρκεια της παράστασης τελικά ακούς τον κόσμο να γελά, να παρακολουθεί και όπως σημείωσε ένας θεατής να μη βλέπεις κινητά να ανάβουν.

 

  1. «Into Your Head»λέγεται η μουσική παράσταση που εμφανίζεστε από την Κυριακή 13 Οκτώβρη στο ElConventoDelArte, θα θέλατε να μας πείτε δυο λόγια; Πιστεύετε ότι θα στοχεύσει «Into Our Heart»;

Το «Into your head» είναι ένα έργο που θα στοχεύσει στην σκέψη και στην καρδιά κυρίως των τριαντάρηδων.

Δείχνει τη σχέση δύο εντελώς διαφορετικών ανθρώπων γύρω στα 30 και πώς αυτή εξελίσσεται μέσα από τον έρωτα για το διαφορετικό.

Είναι μία κωμωδία που με έξυπνο τρόπο σε βάζει σε μια διαδικασία να σκεφτείς αν οι δικές σου ενδόμυχες σκέψεις συμβαδίζουν με οσα λες και πράττεις. 

Στην παρασταση παίζουμε ο Χοβίκ Καραμπετιάν και εγώ, ενώ ο Νίκος Γιαρένιος και η Δήμητρα Στάικου ακούγονται εκτός σκηνής ως σκέψεις μας.

 

Θα είμαστε κάθε Κυριακή και Πέμπτη στον υπέροχο χώρου του El Convento del arte στος 21.15 μέχρι και το τέλος Οκτώβρη.

 

 

  1. Μετα απο 10 χρόνια τι δε θα θέλατε να σας ακολουθεί;

Τολμώ να πω πως όσα με ακολουθούν στην παρούσα φάση είναι και όλα όσα θα ήθελα να με ακουλουθούν κ σε δέκα και σε είκοσι χρόνια.  Με ακολουθούν γιατί εγώ τα έχω επιλέξει . Το μόνο που δε θα ήθελα να με συντροφεύει είναι το άγχος.

 

  1. Πέρα από τις συναντήσεις μας κάθε Πέμπτη και Κυριακή στις 21.15 στο El Convento Del Arte, υπάρχουν και  άλλα άμεσα σχέδια;

Το πιο άμεσο σχέδιο που μπορώ να αναφερω αυτή τη στιγμή είναι η παράσταση ΑΛΙΚΗ της Δημητρας Στάικου που θα ανέβει στο θέατρο ΑΛΜΑ τα Σαββατοκύριακα από το Μάρτιο έως και τον Μάιο, με τη Βάνα Πεφάνη και το Βασίλη Ευταξόπουλο.