Συναντήσαμε τον Αντώνη Καλομοιράκη στο θέατρο Άλμα στο πλαίσιο της παράστασης “Τι είδε ο Μπάτλερ”. Πριν απολαύσουμε την μοναδική ερμηνεία του επί σκηνής, είχαμε μια ωραία συζήτηση, κατά τη διάρκεια της οποίας διαπίστωσα πως εκτός από το πολύπλευρο ταλέντο που τον διέπει, πρόκειται για έναν άνθρωπο ευχάριστο, ευγενικό, με χιούμορ.
Τελικά “Τι είδε ο μπάτλερ” στο θέατρο Άλμα, που κάνει την παράσταση ιδιαίτερα αγαπητή στο θεατρικό κοινό;
“Τι είδε ο μπάτλερ”… Ένα έργο πολύ αγαπημένο του Τζο Όρτον. Γραμμένο το 1967 αλλά απόλυτα επίκαιρο, ειδικά με όλα αυτά που έχουν βγει στο φως της δημοσιότητας το τελευταίο διάστημα.
Είναι μία φάρσα, τρομερά καλογραμμένη. Ένας μηχανισμός γέλιου, καλοστημένος και γρήγορος, που οι ανατροπές είναι αλλεπάλληλες. Είναι αστείο και έχει ένα πολύ ενδιαφέρον, καυστικό,
κοινωνικό σχόλιο, το οποίο αφορά έντονα τους ανθρώπους, απαρχής γενομένης του κόσμου.
Παράλληλα “Παρασκευή και 13” στο θέατρο Noūs, με συνεχόμενα sold out. Που θεωρείται ότι έγκειται η επιτυχία της παράστασης;
Έχουμε προσπαθήσει να φτιάξουμε μία παράσταση, η οποία στοχεύει απευθείας στο συναίσθημα. Που θα σπάει αυτή τη σύμβαση, την κανονικότητα και θα κάνει τον κόσμο να απελευθερώνεται
και να γελάει πάρα πολύ έντονα. Βλέπει μία ιστορία, η οποία είναι μ’ έναν τρόπο, ας πούμε ανορθόδοξη.
Βρίσκω πάντα πολύ ενδιαφέρον αυτό το στρεβλό, γιατί θεωρώ πολύ ενδιαφέρον να γελάς με τις συμπεριφορές ανθρώπων και όχι εις βάρος των ανθρώπων και αυτό είναι που έχουμε προσπαθήσει να κάνουμε.
Είναι μία παράσταση η όποια πάει πάρα πολύ καλά και αγαπήθηκε πολύ γρήγορα από τον κόσμο.
Τι πραγματεύεται το έργο;
Είναι η ιστορία του Τρύφωνα, ο οποίος είναι ένας βραβευμένος φυσικός που δεν πιστεύει σε προλήψεις, δεισιδαιμονίες και ότι δεν αποδεικνύεται από την φυσική και την επιστήμη.
Η συμπεριφορά του γενικά δεν είναι πολύ όμορφη απέναντι σε ανθρώπους που δεν συμφωνούν με τις πεποιθήσεις του, μέχρι που γνωρίζει μία κοπέλα.
Η κοπέλα αυτή, η Παρασκευή, είναι τρελαμένη με όλα αυτά, με τα ζώδια, με τις πρόληψης και όλα τα σχετικά. Ισχυρίζεται ότι η γιαγιά της είναι μάγισσα και ότι η ίδια είναι επηρεασμένη από μία
κατάρα η οποία θα επηρεάσει άμεσα και τον ίδιο.
Όλο αυτό το ταξίδι του ανεξήγητου με τον ορθολογισμό, να είναι σε σύγκρουση, βγάζει πάρα πολύ γέλιο.
Ολοκληρώνεται με ένα σχόλιο, περισσότερο για την αγάπη των ανθρώπων και πως είναι πιο σημαντικό στις μέρες μας να εντοπίζουμε, αυτά που μπορεί να μας κάνουν να έρθουμε πιο κοντά με τους άλλους, παρά να μας απομακρύνουν!
Είναι ενδιαφέρον, πως οι κριτικές του κοινού, όχι μόνο είναι πολύ θετικές, αλλά δίνουν ιδιαίτερη έμφαση για το πόσο γρήγορη είναι η ροή του έργου, πόσο διασκέδασαν και ποσο αβίαστα έβγαινε το γέλιο.
Αν έχεις να μοιραστείς κάτι με τον κόσμο, το οποίο έχει αλήθεια δεν υπάρχει περίπτωση να μην ακολουθήσει.
Μία επιτυχημένη δουλειά έχει να κάνει, με το αν αυτό που θα δεις σε αφορά. Γι’ αυτό πηγαίνουμε άλλωστε και στο θέατρο. Το θέατρο δεν είναι για να δώσει απαντήσεις είναι περισσότερο για να δώσει ερωτήσεις.
Αν μπεις σ’ αυτή τη διαδικασία είσαι έτσι κι αλλιώς σε υπερδιέγερση και επειδή είναι κωμωδία την οποία την αγαπώ πάρα πολύ, χωρίς να υποτιμώ το δράμα, η κωμωδία σε κρατάει σε μία διαρκή υπερδιέγερση, είσαι σε εγρήγορση, οπότε αυτό σε κάνει πιο δεκτικό σε ένα μήνυμα το δράμα είναι μία πιο παθητική κατάσταση.
Το έργο είναι γρήγορο και επειδή ο πυρήνας του και η βάση του απευθύνεται στον άνθρωπο. Παρά του ότι βλέπεις μία σύγκρουση, γίνεται όλο με πολλή έννοια και αγάπη για τον άνθρωπο… Αν και υπογραμμίζουμε αρκετές παθογένειες της ανθρώπινης φύσης της σύγχρονης κοινωνίας και αυτή ήταν και η λογική μου, όταν κάθισα να γράψω ένα τέτοιο έργο. Σίγουρα δεν μπορώ να γράψω κατά παραγγελία, σκέφτομαι σε εκείνη τη φάση τι με αφορά, τι έχω παρατηρήσει το οποίο με έχει προβληματίσει και θέλω να το μοιραστώ.
Εκτός της υποκριτικής και της σκηνοθεσίας, εκφράζεστε και μέσω της συγγραφής, που είναι μία διαδικασία πιο εσωτερική. Τι είναι αυτό που σας εμπνέει ;
Το γράψιμο για μένα είναι πολύ μεγάλη αγάπη. Θυμάμαι από μικρός είχα πάντα μία ανάγκη να μοιράζομαι ιστορίες με τον κόσμο. Πάντα με θυμάμαι με μία αγωνία. … να θέλω κάτι να γράψω. Η
πρώτη απόπειρα έγινε στα 15 μου, πήγαινα τρίτη γυμνασίου και θυμάμαι είχα σοκαριστεί με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Άουσβιτς. Κάπως έτσι έγινε η πρώτη προσπάθεια να γράψω κάτι,
πάνω σε αυτό, από κει και μετά ήρθαν και άλλες ιστορίες και άλλα πράγματα που με απασχολούσαν.
Νομίζω έχετε γράψει μαζί με τον Χάρη Ρώμα ένα θεατρικό έργο, που δεν έχει ανέβει ακόμα και είναι βασισμένο σε διηγήματα του Τσέχωφ;
Ναι, έχουμε γράψει ένα θεατρικό πριν τον κορονοϊό. Μετά ήρθε η καραντίνα και το αφήσαμε λίγο, αλλά πιστεύω κάποια στιγμή θα ανέβει. Είναι πάρα πολύ αστείο και ωραίο έργο, βασισμένο
στα αγαπημένα διηγήματα του Τσέχωφ, που για μένα ήταν και ο δάσκαλος στο γράψιμο, γιατί βρίσκω πολύ ενδιαφέρον τον τρόπο του να εντοπίζει με μία λοξή ματιά, το πόσο δυσκολεύεται ένας
άνθρωπος, το πόσο αστείος μπορεί να γίνει ένας άνθρωπος, όταν περνάει από μία δυσχερή κατάσταση και νομίζω αυτό είναι που με ιντριγκάρει στην κωμωδία. Να μπορώ μέσα από την κωμωδία
να ασχοληθώ με πράγματα που μέσα στην πραγματικότητα της ζωής, δεν είναι τόσο ευχάριστα.
Υπήρξε κάποιος καλλιτέχνης ή κάποιο έργο, που αποτέλεσαν κίνητρο να ασχοληθείτε με την υποκριτική τέχνη;
Νομίζω ότι στην πραγματικότητα, αυτό δεν μπορείς να το απαντήσεις.
Είναι μία εσωτερική ανάγκη, κυρίως επικοινωνιακή και σε δεύτερο επίπεδο ψυχολογική. Να λύσεις δικά σου θέματα ή να κερδίσεις τον εαυτό σου.
Σίγουρα κάτι θα παίξε ρόλο, όμως δεν μπορώ να σας πω τι ακριβώς…
Στο ξεκίνημα της πορείας σας, υπήρξαν άνθρωποι που σας στήριξαν εμπράκτως;
Βέβαια και είμαι πολύ ευγνώμων! Ειδικά σε μία εποχή που έχουμε δει τι έχει αποκαλυφθεί. Είδαμε ένα μεγάλο κομμάτι του σκοταδιού αυτής της δουλειάς.
Αισθάνομαι πραγματικά τυχερός, γιατί υπήρξαν πολλοί άνθρωποι που πίστεψαν σε μένα. Είμαι 28 χρονών και έχω κάνει πολλά πράγματα, που αρκετά απ’ αυτά δεν τα περίμενα.
Δεν ξεχνάω ούτε από που ξεκίνησα, ούτε γιατί αγάπησα αυτή τη δουλειά.
Υπήρξαν, υπάρχουν και δεν τους ξεχνάω ποτέ. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν αποτελέσει ένα μεγάλο κύκλο των μεντόρων μου.
Το τελευταίο διάστημα συνεχώς βάλλεται ο καλλιτεχνικός χώρος. Απ’τη μία η πανδημία, οι κακοποιητικές συμπεριφορές που ήρθαν στην επιφάνεια και τώρα η υποβάθμιση των πτυχίων. Ποσό θεωρείται ότι έχει επηρεαστεί ο κλάδος σας σε πρακτικό επίπεδο από όλα αυτά;
Μέσα σε λίγα χρόνια, έχουμε φάει πολλά χαστούκια. Όσον αφορά τα πτυχία, είναι μία κατάσταση η οποία υπάρχει τουλάχιστον τα 25-30 τελευταία χρόνια. Απλά τώρα και μ’ ένα προεδρικό
διάταγμα, αυτό επισφραγίστηκε.
Είναι στενάχωρο στη χώρα που έχει γεννήσει τον πολιτισμό, να βλέπεις μία πιο δεύτερη αντιμετώπιση.
Καταλαβαίνω ότι μπορεί να μην προσφέρει πολλά χρήματα στο ΑΕΠ της χώρας, αλλά μην ξεχνάμε ότι ο πολιτισμός είναι η ραχοκοκαλιά της κοινωνίας.
Νομίζω πως ξεχνάμε πόσο σημαντικός είναι για τον άνθρωπο ο ψυχικός πλούτος. Είναι μεγάλη η ανάγκη να υπάρχει σε μία κοινωνία για να πορεύεται σε μία υγιή γραμμή.
Στη δύσκολη αυτή περίοδο που όλοι περάσαμε κυρίως με την καραντίνα, θεωρώ πως η ανάγκη μας είναι πολύ μεγαλύτερη να ψυχαγωγηθούμε, ώστε να μπορούμε να προχωρήσουμε όσο το δυνατόν λιγότερο αλώβητοι.
Ακριβώς σκεφτείτε μιας και που το αναφέρετε κιόλας, μία πανδημία χωρίς τέχνη. Πως θα ήταν οι άνθρωποι κλεισμένοι μέσα στο σπίτι χωρίς ταινίες, σήριαλ, μουσική, ακόμα και τα πιο απλά όπως οι πίνακες ή οι αγιογραφίες που έχει κάποιος στο σπίτι του…Αν αυτά, τα αφαιρέσεις όλα από τη ζωή σου, η ζωή είναι ένα άδειο μίζερο πράγμα.
Συμφωνώ μιας και θεωρώ πολύ σημαντικό κάθε είδος τέχνης, αφου ουσιαστικά ειναι ο τροπος διαφυγής μας απ’ την καθημερινότητά και τη ρουτινα. Ακριβώς γι’ αυτό μου δημιουργείται η απορία γιατί η τόση υποτίμηση της;
Γιατί ζούμε σε μία εποχή που το χρήμα μετράει περισσότερο από την εσωτερική…ψυχική εξέλιξη. Μετράμε τα πράγματα μ’ άλλον τρόπο. Τα μετράμε με αριθμούς. Το μέτρο μας δεν είναι το πόσο
καλά είμαστε μέσα σ’ αυτά, για αυτό και είμαστε σε μία κατάσταση που όλοι λέμε ότι είμαστε καλά αλλά κανένας δεν είναι καλά στην πραγματικότητα.
Είναι η εποχή του φαίνεσθαι… Οσο φτιάχνεις αυτό καλά και δεν βάλετε αυτό από κάπου, άσχετα αν από μέσα του είναι υπό κατάρρευση είμαστε εντάξει αυτός είναι ο κόσμος όμως που ζούμε…
Έχετε θέσει κάποιο προσωπικό στοίχημα που επιθυμείτε πολύ να το κερδίσετε;
Στοίχημα δεν έχω βάλει, γιατί δεν θέλω να ανταγωνίζομαι τον εαυτό μου.
Εννοώ ότι θέλω να είμαι και να πορεύομαι σε αυτή τη δουλειά, επειδή είναι ζωτικής σημασίας για μένα. Θέλω να καταβάλω το 150% των δυνατοτήτων μου, να τις εξελίσσω, να κάνω το καλύτερο
που μπορώ και αν οι συνθήκες είναι ευνοϊκές θα ακολουθήσουν τα όνειρα.
Γι’ αυτό δεν βάζω στοιχήματα με τον εαυτό μου, γιατί ξέρω πως ότι αφορά τη δική μου προσπάθεια έτσι κι αλλιώς από τη φύση μου θα το εχω κάνει, πρέπει ομως να είναι και οι συνθήκες
ευνοϊκές.
Θα μπορούσατε να μας πείτε 3 αντιπροσωπευτικά στοιχεία του χαρακτήρα σας;
Υπομονή, ψυχραιμία και χιούμορ.
Πώς σας αρέσει να περνάτε τον ελεύθερο χρόνο σας, αν και απ’ όσο αντιλαμβάνομαι είναι περιορισμένος.
Η αλήθεια είναι λίγο δύσκολο. Γενικά δεν είμαι ένας άνθρωπος που ψάχνει τα πολλά ντεσιμπέλ, την πολλή φασαρία, το πολύ ξόδεμα ενέργειας για να περάσω καλά. Είμαι λίγο πιο εσωστρεφής,
θα διαβάσω, θα δω ταινίες, θα πάμε ένα περίπατο με το κορίτσι μου, θα πάμε για φαγητό, θα συναντήσω φίλους… Πράγματα που έχω ανάγκη. Έτσι κι αλλιώς κάνουμε μία δουλειά τρομερά
εξωστρεφή και καπως πρεπει να διατηρούμε και τις ισορροπίες.
Ποια είναι τα επόμενα επαγγελματικά σας σχέδια;
Έχουμε κάνει με το Χάρη Ρώμα μία τηλεταινία, 3 επεισόδια, που θα παιχτούν στα νεοκλασικά στον Alpha σε λίγο καιρό. Εχει γίνει μία διασκευή της ταινίας “Υπάρχει και φιλότιμο”… ο Μαυρογιαλούρος.
Οπότε είναι και επίκαιρο, ενόψει των εκλογών.
Ναι ακριβώς. Έχουν κάνει μια πάρα πολύ ωραία διασκευή με την Άννα, τη Χατζησοφιά. Παίζουν ο Χάρης, η Μαρία Λεκάκη, η Καλλιρόη Μυριαγκού, ο Βασίλης Ρίσβας, η Τζένη Καζάκου, ο
Τριπόδης…που είναι μία πολύ ωραία παρέα. Οπότε κάποια στιγμή κοντά στις εκλογές από ότι έμαθα θα προβληθεί.
-Καλή επιτυχία και σας ευχαριστώ πολύ.
-Σας ευχαριστώ και εγώ, καλή συνέχεια.
Συνέντευξη : Εύα Μ. Βλάχου
Φωτογραφίες: Εύα Βλάχου & Mirko
