Με αφορμή τη νέα παράσταση «Ύποπτη Για Τον Φόνο Μου» που ανεβαίνει στο Θέατρο Βαφείο. συναντήσαμε τον σκηνοθέτη Βαλεντίνο Τσίλογλου και μας μίλησε για τα πάντα!

 

 

  1. Ηθοποιός, σκηνοθέτης, σεναριογράφος και πολλά άλλα. Η πολυπραγμοσύνη είναι αποκλειστικά πηγαία ή αποτελεί μέρος της επιτυχίας της δουλειάς σας;

H πολυπραγμοσύνη δεν γνωρίζω αν είναι μέρος της επιτυχίας της δουλειάς μου, είναι σίγουρα είναι μέρος της προσωπικότητας μου. Επιθυμώ να έχω τον έλεγχο και την τελευταία λέξη στα έργα που υπογράφω και σκηνοθετώ. Τις περισσότερες φορές συμβαίνει άλλες πάλι οχι. Είμαι ανοιχτός σε προτάσεις και έχω μάθει να ακούω τους συνεργάτες μου. Όταν συντονίζεις κάτι πρέπει να μάθεις να πέρνεις την ευθύνη και στην επιτυχία και στην αποτυχία.

 

  1. Το stand up comedy αποτελεί ένα δύσκολο είδος θεάτρου. Σε σας πως λειτουργεί;

Το stand up comedy είναι ένα δύσκολο είδος θεάτρου. Δεν είναι εύκολη υπόθεση ή το έχεις και το δουλεύεις ή δεν το έχεις καθόλου. Έχω ασχοληθεί στο παρελθόν με αυτό το είδος αλλά δεν είχα την υπομονή να το εξελίξω. Το χιούμορ από μόνο του δεν φτάνει. Είναι ρυθμός, κείμενο και εσύ πάνω στη σκηνή, τίποτα άλλο. Ένα λάθος μπορεί να σου καταστρέψει τη στιγμή.

 

  1. «Not now… on Saturday», ένας μονόλογος αποχαιρετιστήριο γράμμα σ’ ένα φίλο σε κείμενο σκηνοθεσία και ερμηνεία δικιά σας που πήρε εκπληκτικές κριτικές. Μιλήστε μας γι’ αυτή τη στιγμή σας.

Το κείμενο προέκυψε μέσα σε μια στιγμή. Αναφερόταν στα πέντε στάδια της απώλειας (άρνηση, θυμός, διαπραγμάτευση, κατάθλιψη, αποδοχή) που βιώνει ένας άνθρωπος όταν χάσει ένα αγαπημένο του πρόσωπο. Σε συνδυασμό με τον  OCD χαρακτήρα που υποδιόμουν αυτό γιγαντώθηκε. Ένα έργο installation art, που συνδύαζε λόγο, ήχο, βίντεο και φώς και ενώ είχε δημιουργηθεί για να ταξιδέψει σε festival αποκλειστικά, παίχτηκε και ως μεταμεσονύχτια παράσταση. Αυτό το έργο το αγάπησα πολύ γιατί είχε τρομερές εκρήξεις και ωραίο λυρικό – έμμετρο λόγο.

 

  1. «Δείπνο Βασιλισσών» μία παράσταση που πήγε πάρα πολύ καλά και απέσπασε πολύ καλές κριτικές. Ποια τα συστατικά της επιτυχίας της;

Το «Δείπνο Βασιλισσών» είναι μια παράσταση που αγαπήθηκε πολύ από το κοινό αλλά και από εμάς τους ίδιους. Μια καθαρά μαύρη κωμωδία που θεώρω οτι δεν έχει κάνει το κύκλο της ακόμα. Η επιτυχία της παράστασης ήταν το καλό κλίμα όλων των συντελεστών – συνεργατών και των ηθοποιών, ο ρυθμός, το μπρίο, τα κοστούμια και φυσικά κωμωδία χωρίς καλό κείμενο και εύστοχη σκηνοθεσία δεν υφίσταται. Αν δεν παινέψουμε το σπίτι μας θα πέσει να μας πλακώσει!

 

  1. Η δημιουργία είναι σίγουρα μοναδικό επίτευγμα. Από αυτά με τα οποία καταπιάνεστε τι αποτελεί περισσότερο εσωτερική σας ανάγκη; Η θεατρική έκφραση, η σκηνοθετική απόδοση ή η δημιουργία ιστοριών;

Ο συνδυασμός. Η συγγραφή  γεννά, η σκηνοθεσία διαμορφώνει και η υπορκιτική ζωντανεύει. Εσωτερική ανάγκη είναι μόνο η έκφραση σε όλες τις μορφές της και σε όλα τα επίπεδα.

 

  1. Το 2010 παίξατε πάνω σε ένα αριστουργηματικό κείμενο του Σάμουελ Μπέκετ, τις «Ευτυχισμένες μέρες», τι θυμάστε από αυτή την παράσταση;

Ήταν μια παράσταση που σκηνοθέτησε ο Ζαχαρίας Ρόχας στα πλαίσια των εξαγωγικών εξετάσεων της δραματικής σχολής. Είκοσι ανθρωποι ντυμένοι νύφες (άντρες – γυναίκες) φωτισμένοι σε μπλέ αποχρώσεις (σαν ελληνική σημαία ήμασταν) εμφανιστήκαμε στη σκηνή του θεάτρου Τζένη Καρέζη. Θυμάμαι όσο μιλούσαν οι άλλοι, έλεγα από μέσα μου τα λόγια μου και κολλούσα στη τρίτη σειρά. Έπαθα σεντόνι. Δεν θυμόμουν τίποτα. Γνώριζα οτι μόλις μου δώσουν μια μαύρη ομπρέλα πρέπει να μιλήσω, τίποτα άλλο. Τελικά όλα πήγαν καλά και άρεσε πολύ στους θεατές. Ευτυχώς θυμήθηκα τα πάντα.

 

 

  1. Έχετε γράψει σενάρια για κινηματογραφικές ταινίες, πως ορίζετε τον σύγχρονο κινηματογράφο; Σας γοητεύει περισσότερο το μεγάλο πανί ή το θεατρικό σανίδι;

Έχω γράψει σενάρια για ταινίες μικρού μήκους και μόνο. Οτι γράφει ο κινηματογράφος δεν ξεγράφει, μένει για πάντα εν αντιθέσει με το θέατρο που τα πάντα γίνονται εκείνη τη στιγμή. Το θέατρο έχει μια αμεσότητα, αγκαλιάζει τον ηθοποιό και αποδίδει την ζωντανή πραγματικότητα με όσα μέσα διαθέτει η ανθρώπινη ύπαρξη. Ο κινηματογράφος είναι η απεικόνιση της πραγματικότητας, ένας μεγεθυντικός φακός, που πηγαίνει μπρος πίσω μέχρι να κάτσει η σωστή λήψη ή ο σωστός φωτισμός. Και τα δυο έχουν τη γοητεία τους, ωστόσο το θέατρο διαθέτει και το χειροκρότημα.

 

  1. Απέναντι σε θέματα ρατσισμού που η σύγχρονη Αθήνα συνεχώς δείχνει το αλύγιστο σκληρό της πρόσωπο, τι στάση κρατάτε;

Μετά από τα τελευταία γεγονότα που συνέβησαν στην Αθήνα και συγκεκριμένα στο κέντρο της Αθήνας έχω ταραχτεί τόσο πολύ που πραγματικά δεν μπορώ να εκφράσω με λέξεις αυτό που νιώθω. Είναι δυνατόν σε μια Ευρωπαική πρωτεύουσα να συμβαίνουν αυτά τα πράγματα;

 

  1. Ζακ Κωστόπουλος, ένα παιδί που χάθηκε μπροστά στην αδιαλλαξία συνειδήσεων, ποιες σκέψεις κάνετε αναφορικά με την υπόθεση;

Τον Ζαχαρία τον γνώριζα προσωπικά πολλά χρόνια, από την Θεσσαλονίκη ακόμα. Ήταν ένα παιδί ιδιαίτερο, με χιούμορ, ευαίσθητο και σίγουρα δεν ήταν το τέρας που παρουσιάσανε οι λίγοι. Δυστυχώς τι συνέβει εκείνη την μοιραία μέρα μόνο αυτός  το γνωρίζει και δεν είναι σε θέση να απαντήσει. Ωστόσο, όποιος ήταν μπροστά στο συμβάν ας  μιλήσει, δεν έχει να φοβηθεί κάτι, ας σκεφτεί οτι στη θέση του Ζακ θα μπορούσε να είναι το ίδιο του το παιδί. Οι μητέρες ας αναλογιστούν πως νιώθει αυτή η μάνα που εχασε το παιδί της. Όταν ένα παιδί χάσει το γονιό του λέγεται ορφανό, όταν μια μάνα χάσει το γιο της πως λέγεται;

 

  1. Οι πρόσφατες πυρκαγιές στο Μάτι ταρακούνησαν την ασημαντότητα του ψεύτικου παραδείσου μας. Τελικά η υπευθυνότητα κι ο ανθρωπισμός που κατοικούν;

Ένα δύσκολο καλοκαίρι για όλους. Οι πυρκαγιές καθώς και οι πλημμύρες ήταν το κερασάκι στη τούρτα βέβαια. Οι Έλληνες ευτυχώς γινόμαστε μια γροθιά σε τέτοια τραγικά συμβάντα, αλλά δυστυχώς συσπειρωνόμαστε όταν συμβούν και οχι νωρίτερα. Είμαστε ένας λαός «καλόβολος» που προσπαθούμε να αλλάξουμε τη καθημερινότητα μας από τον καναπέ του σπιτιού μας  μέχρι να νιώσουμε την απειλή. Τον ανθρωπισμό τον έχουμε, τώρα μαθαίνουμε και την υπευθυνότητα.

 

  1. Μιλήστε μας για τα άμεσα σχέδια σας

Προς το παρόν θεατρικά, επιθυμώ να απολαύσω το ταξίδι που ξεκινάει σε λίγες μέρες. Ωστόσο, ήδη σκέφτομαι το επόμενο έργο που θέλω να γράψω και θα είναι εξίσου δυνατό με το «’Υποτπη για τον φόνο μου». Σκέφτομαι ακόμα, να κάνω και μια διασκευή για τη δεύτερη θεατρική σεζόν, καλά να είμαστε πρώτα ο θεός και όλα θα γίνουνε.

 

  1. Ποιο ήταν το έναυσμα που σας ώθησε να δημιουργήσετε την παράσταση «Ύποπτη Για Τον Φόνο Μου» που παρουσιάζεται στο Θέατρο Βαφείο;

Πέρυσι είχα παλακολουθήσει ένα σεμινάριο μέσω του erasmus+ με εισηγήτρια την Αθηνά Παππά. Το σεμινάριο ήταν μια ειδίκευση πάνω στο film noir και την noir αισθητική όλων των παραστατικών τεχνών. Μου γεννήθηκε η αγάπη για την noir αισθητική και θέλησα να δημιουργήσω μια παράσταση που θα την μεταφέρει στο θέατρο και στους θεατές. Προσπάθησα να αποδώσω λοιπόν με κοστούμια, σκηνικά και μουσική  όλη την αίσθηση της δεκαετίας των 50’s και πιστεύω οτι το πέτυχα. Θα ήταν κρίμα κάτι τόσο όμορφο και δουλειά τόσων μηνών να καταχωνιαστεί στα συρτάρια.

 

  1. Τι επάγγελμα θα μπορούσε να έκανε ο Βαλεντίνος αν δεν ήταν ηθοποιός;

Ο Βαλεντίνος θα μπορούσε να κάνει οποιοδήποτε επάγγελμα, από σερβιτόρος μέχρι μάγειρας. Η αλήθεια είναι πως δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου χωρίς να κάνει θέατρο.

 

To trailer της παράστασης «Ύποπτη Για Τον Φόνο Μου»