ARIZONA του Juan Carlos Rubio

ARIZONA

 

 του Juan Carlos Rubio
Βραβείο FATEX 2006
Τιμητική διάκριση με Βραβείο Lope de Vega 2006

 

ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΑΘΜΟΣ

 

Από τις 24 Οκτωβρίου,
κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00,
για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων

 

 

Τα παιδιά είναι παντού παιδιά,
ακόμα κι εδώ…

 

 

Μετά τον πρώτο επιτυχημένο κύκλο παραστάσεων,

το βραβευμένο έργο του Juan Carlos Rubio («Tres», «Πληγές του ανέμου»),

που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, ανεβαίνει για δεύτερη συνεχόμενη

χρονιά στη σκηνή του Θεάτρου Σταθμός σε μετάφραση

Μαρίας Χατζηεμμανουήλ και σε σκηνοθεσία του Παντελή Δεντάκη.
Ένα ζευγάρι Αμερικανών συμμετέχει στο κρατικό πρόγραμμα

για την αποτροπή εισόδου μεταναστών στη χώρα.
Μέσα σε μια αποπνικτική ατμόσφαιρα, κάτω από τον καυτό ήλιο της Αριζόνα,

ο Τζορτζ και η Μάργκαρετ δε βρίσκονται αντιμέτωποι με τους μετανάστες,

που επιχειρούν να «εισβάλουν» στη χώρα, αλλά με προσωπικούς εχθρούς

του εαυτού και της σχέσης τους. Μπροστά στη συναισθηματική έρημο

που απλώνεται μπροστά τους, η ζωή τους παίρνει απρόβλεπτη τροπή…
Η παράσταση αφιερώνεται στη μνήμη όλων εκείνων των παιδιών,

που προσπάθησαν να περάσουν ένα σύνορο, μια θάλασσα,

ένα τοίχος και δεν τα κατάφεραν ποτέ.

 

Λίγα λόγια για το έργο

 

Στο κείμενο του Χουάν Κάρλος Ρούμπιο, ο Τζώρτζ παίρνει το όπλο

για να προστατέψει τη χώρα του από τους Μεξικανούς που επιχειρούν να περάσουν παράνομα τα σύνορα. Προσπαθεί να προστατέψει το σπίτι του από τα φίδια

που σέρνονται με θανάσιμο δηλητήριο και χωρίς να το καταλάβεις φτάνουν

κάτω απ’ το κρεβάτι σου, όπως λέει. Οι γείτονες είναι κακόβουλοι, φθονεροί

και θέλουν να μπουν στις ΗΠΑ για να κλέψουν, να λεηλατήσουν, να σκοτώσουν

τα παιδιά τους. Ο Τζώρτζ είναι έτοιμος να εξοντώσει οποιαδήποτε απειλή,

που την βλέπει ακόμα και στο πρόσωπο ενός μικρού παιδιού.
Ο φόβος γεννά παραφροσύνη. Οι οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει

ο ίδιος και οι γύρω του, τον κάνουν να πιστεύει πως αποκλειστική αιτία είναι

οι μετανάστες. Ο ρατσισμός και ο εθνολαϊκισμός έχουν γεμίσει με λύσσα

την ψυχή του. Η προπαγάνδα των ΜΜΕ τον έχει πείσει πως η εγκληματικότητα είναι δημιούργημα των γειτόνων. Επιλέγει να πάρει ένα όπλο και να σκοτώσει

κάθε επίδοξο εισβολέα, γιατί αυτό θεωρεί νόμιμο, αλληλέγγυο, εθνικό και ιερό. Αποφασίζει να γίνει ένα αδιαπέραστο φράγμα, προστατεύοντας έτσι την πατρίδα του. Είναι γεμάτος υπερηφάνεια και ευγνωμοσύνη που έχει αναλάβει αυτήν

την εθνική αποστολή υψίστης σημασίας, με συμπαραστάτη την γυναίκα του. Αποφάσισαν από κοινού, αντί για διακοπές, να περάσουν ένα μήνα μέσα στην

καυτή έρημο της Αριζόνα, προασπίζοντας τα Αμερικανικά σύνορα. Κι όμως,

η Μάργκαρετ δεν έχει καταλάβει γιατί ακριβώς διένυσαν 2000 χιλιάδες μίλια

και τι ακριβώς ήρθαν να κάνουν σ’ αυτό το αφιλόξενο μέρος.

Η σύγχυση και η ανησυχία αυξάνονται μέσα της, όσο οι απαντήσεις

που παίρνει από τον σύζυγό της σε αυτονόητα ερωτήματα, της φαίνονται παράλογες, αντιφατικές και κυνικές. Κι όταν θα αρχίσει να διατυπώνει τις ενστάσεις της, θα έρθει στην επιφάνεια η απόσταση ανάμεσα στο ζευγάρι.

Θα έρθει στην επιφάνεια το μεγάλο κενό στη μικροαστική ζωή τους.

Την Μάργκαρετ και τον Τζώρτζ δεν τους σκοτώνει ένα όπλο. Τους σκοτώνει

η νοσηρότητα που κατάφερε να εισχωρήσει στην καρδιά και το μυαλό τους,

εξ αιτίας της αδιάφορης, χωρίς αγάπη και νόημα ζωής τους.

Τους σκοτώνει εν τέλει, ο φόβος και το μίσος του Ανθρώπου για τον Άνθρωπο.