«Φάουστ» του Γκαίτε στον Πολυχώρο Πολιτισμού Διέλευσις από το Σάββατο 22 Ιανουαρίου

Ο Πολυχώρος Πολιτισμού Διέλευσις, από το Σάββατο 22 Ιανουαρίου και κάθε Σάββατο και Κυριακή, παρουσιάζει το έργο ζωής του Γκαίτε «Φάουστ», που ολοκληρώθηκε λίγο πριν το θάνατό του, σε δραματουργική επεξεργασία, προσαρμογή κειμένων σε πεζό λόγο και σκηνοθεσία Χρυσάνθης Κορνηλίου.

Το έργο είναι εμπνευσμένο από το προγενέστερό του «Δόκτωρ Φάουστους» του Κρίστοφερ Μάρλοου. Πρόκειται για ένα αφήγημα που διηγείται την τραγική ιστορία ενός σοφού μάγου, ο οποίος κλείνοντας συμφωνία με τον Μεφιστοφελή (διάβολο), προσπαθεί να εξαγοράσει με την ψυχή του, όλες τις ανθρώπινες επιθυμίες που του υπόσχονται ευτυχία.

Η παράσταση, με την εξαιρετική δουλειά των ηθοποιών και της σκηνοθέτιδας Χρυσάνθης Κορνηλίου, αποκαλύπτει τις ουσίες του έργου αυτού – διαμάντι της παγκόσμιας δραματουργίας – οι οποίες αποτελούν δίδαγμα ζωής.

Με ελεύθερη απόδοση ώστε να έρθει πιο κοντά στον θεατή, η θεατρική ομάδα της Διέλευσης θα μας κάνει για άλλη μια φορά κοινωνούς ενός κλασικού έργου και των προβληματισμών μιας εποχής που δεν παύουν να είναι σύγχρονοι με τον πιο συγκλονιστικό τρόπο.

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ

«Ο Φάουστ, έργο ζωής του Γκαίτε, με σαφή αυτοβιογραφικά στοιχεία, δείχνει με αλληγορικό και όχι μόνο τρόπο την τραγική διελκυστίνδα του ανθρώπου καθώς διασχίζει το επισφαλές πεδίο του βίου του. Από τη μια πλευρά η πνευματική του καταγωγή που απαιτεί την υπέρβαση και από την άλλη τα εσωτερικά και εξωτερικά του εμπόδια που του κλείνουν τον δρόμο, καθιστώντας αβέβαιο τον βηματισμό του προς τον υπέρτατο σκοπό που η ύπαρξή του επιτάσσει.

Το μεγαλύτερο όπλο του, την πίστη, την σκιάζει η αμφιβολία που μαζί με τις δυσκολίες της γήινης διαδρομής του γίνονται το αργό δηλητήριο που τον καθιστά αδύναμο και ευάλωτο ψυχικά και πνευματικά. Τελικά θα σωθεί σαν ύπαρξη ή όχι; Θα βγει νικητής από τα αδιέξοδα ή θα υποκύψει; Αυτή η πάλη των αντίρροπων δυνάμεων αποτελεί το βασικό θέμα – κορμό αυτού του αριστουργήματος της παγκόσμιας δραματουργίας.

Πάλη που τον καθιστά υπεύθυνο για το αποτέλεσμα που θα προκύψει. Το έργο υπογραμμίζει την επικινδυνότητα που ενυπάρχει στο περιπετειώδες ταξίδι της ζωής. Και με τον προειδοποιητικό του χαρακτήρα δημιουργεί τον έλεο και τον φόβο, στοιχεία της γνήσιας τραγωδίας. Το δράμα είναι χτισμένο έτσι ώστε να ωθεί τον θεατή όχι σε εύκολες λύσεις και απαντήσεις, αλλά στην καρδιά του προβλήματος, αναγκάζοντάς τον να σκεφτεί όλα τα δεδομένα, να βιώσει, να αισθανθεί και να διαισθανθεί όλες τις παραμέτρους των πιθανών αποτελεσμάτων, έτσι ώστε να αφυπνισθεί από την οξύτητα των ερωτημάτων.

Και αυτό είναι που καθιστά το έργο όχι ένα εύπεπτο θέαμα, αλλά ένα κίνητρο που δίνει στον καθένα την σκυτάλη του πρωταγωνιστικού ρόλου στη ζωή και στη χάραξη του ατομικού του πεπρωμένου.»

Χρυσάνθη Κορνηλίου