«Φράνσις» στο Θέατρο Παραμυθίας από 27 Νοεμβρίου 2022

Η παράσταση είναι εμπνευσμένη από τη ζωή της Αμερικανίδας ηθοποιού Φράνσις Φάρμερ και αποτελεί μια καταγγελία για το σύστημα και τις σχέσεις που χειραγωγούν τον άνθρωπο. Η ηρωίδα του έργου, αντιφατική με ταλαιπωρημένο ψυχισμό, καταγγέλλει το σύστημα αυτό θεωρώντας το υπεύθυνο για τα ανθρώπινα δεινά.

Ο επαναστατικός και αντισυμβατικός χαρακτήρας της ηθοποιού Φράνσις που αντιδρά σε ό,τι θεωρεί κατεστημένο, θα την οδηγήσει, με την επιμονή της μητέρας της, σε ψυχιατρικό άσυλο όπου θα πέσει θύμα βιασμού και κακοποίησης με ακραία κατάληξη τη λοβοτομή.

Το κείμενο της παράστασης έγραψε η Αλμπέρτα Τσοπανάκη, η οποία υποδύεται την Φράνσις και συνυπογράφει τη σκηνοθεσία μαζί με τη Μαρία Θωμαδάκη. Στους ρόλους οι Θεοδόσης Πελεγρίνης, Θησέας Χριστοφόρου, Χρήστος Βεργής και η Άννυ Λούλου στο ρόλο της κας Μίλερ.

Αντισυμβατική καλλονή του Χόλυγουντ, η Φράνσις είναι αποφασισμένη να γίνει ηθοποιός με τον δικό της τρόπο. Αρνείται να ακολουθήσει το Χολιγουντιανό πρότυπο, απέχει από ανούσιες εκδηλώσεις δημοσιότητας, επιμένει να βγαίνει στη σκηνή χωρίς μακιγιάζ. Παράλληλα, η μητέρα της στερεί από την Φράνσις το δικαίωμα να επιλέξει η ίδια τον τρόπο ζωής.

Η προσπάθεια της Φράνσις να υπάρξει σαν ηθοποιός και καλλιτέχνιδα σε συνδυασμό με τις έντονες πιέσεις της μητέρας της, την οδηγούν σε νευρικό κλονισμό. Οδηγείται βίαια σε ψυχιατρικά άσυλα για «θεραπεία», όπου βιάζεται και τελικά λοβοτομείται.

Η Φράνσις αντιστάθηκε στην κοινωνία που έχει δομηθεί πάνω σε πρότυπα καταναλωτισμού και καθωσπρεπισμού, ενώ οι ιδέες και οι πεποιθήσεις της την τοποθέτησαν στο περιθώριο του Χόλυγουντ.

Υπενθυμίζεται ότι η ζωή της Φράνσις Φάρμερ παρουσιάστηκε στην ταινία «Φράνσις, μια Αδέσμευτη Γυναίκα» (πρωτότυπος τίτλος Frances, 1982) σε σκηνοθεσία Γκρεμ Κλίφορντ, με την Τζέσικα Λανγκ στο ρόλο της τραγικής ηθοποιού.

«Πρώτα δημιουργούν τους ενόχους. Στη συνέχεια τους υποδεικνύουν. Αυτός! Αυτός! Αυτός! Τους οδηγούν στους εφευρέτες του κολάσιμου αμαρτήματος. Στους εγκέφαλους της σύλληψης του παραλόγου. Αυτοί είναι πάντα οι ίδιοι. Είναι εκείνοι οι τύποι που συνηθίζουν να μιλάμε με λόγια διφορούμενα. Ήξεις αφίξεις. Φοράνε την ίδια στολή, την ίδια μάσκα, που κρύβει τη φρίκη της υποτέλειας. Τα όπλα τους είναι ένα κόκαλο, που κρατάει ο καθένας από δαύτους στο χέρι του και επιδεικτικά σε προκαλεί να γονατίσεις και να το γλύψεις. Οι επινοητές της φίμωσης είναι κάτι μπαμπούλες με άχρωμα χαρακτηριστικά. Οι ψιθυριστές του φόβου είναι κάτι ντενεκεδένιες σειρήνες, που σέρνονται πίσω από ουρές τρωκτικών.» Απόσπασμα του θεατρικού έργου «Φράνσις» (Εκδ. Θεατροσκόπιο)