«Η Κάρεν Στόουν δε μένει πια εδώ» – 4ος χρόνος στο Studio ΚΥΨΕΛΗΣ από Δευτέρα 16 Οκτώβρη

Φρίουλι, 1975,

ρημαγμένα σπίτια

και

σκόνη στα έπιπλα

Για την αγαπημένη Κάρεν Στόουν, ιέρεια της οδού Κυψέλης, μες στην καρδιά των πιο μυθικών καλοκαιριών μας που αντέχουν. Που αντέχουν.

Η Κάρεν είχε ξαναδεί αυτό τ΄αγόρι στο φημισμένο μουσείο του Τέξας. Η Κάρεν αγαπά πολύ τα όμορφα αγόρια και έχει γνωρίσει κάμποσα από αυτά στην πατρίδα της. Όλα τα φωνάζει Αντίνοους και πεθαίνει. Νύχτες ολόκληρες ποζάρει για τα παιδιά που αγαπησε με φόντο την φωτισμένη Υόρκη.

Με φόντο μια μικρή σκηνή, απομεινάρι του κόσμου η Κάρεν προσπαθεί να αντέξει τον χρόνο. Όλο το φως γεννιέται μες σε διαλυμένους κηροστάτες. Και η Κάρεν, καθώς γερνά και γίνεται ανάμνηση, ξαθωριάζουν μαζί της μεγάλες, θρυλικές πολιτείες, μαγικές σκηνές.

Υπήρξε θαυμάσια ηθοποιός, ένα αστέρι από εκείνα που γεννιούνται μια φορά μονάχα. Ζει μόνη στην Ρώμη, σ΄ένα περίφημο διαμέρισμα κοντά στον ναό της Αφροδίτης. Στην Ρώμη βρέχει πάντα και έχει ομίχλες που κρύβουν την ομορφιά της για πάντα. Η Κάρεν απόψε χωρίζει με τον Πάολο που τόσο την αγάπησε και αυτό το Σαββατόβραδο γίνεται μεμιάς ωραίο, τραγικό και έντονο.

Στα ηχεία παίζει έναν σκοπό για μια καταδικασμένη αγάπη. Ο Πάολο μοιάζει ομορφότερος από ποτέ. Φορά τ΄ακριβά υφάσματα που του χάρισε η Κάρεν και ονειρεύεται πως κάπου τον περιμένει μια σπουδαία καριέρα.

Για εκείνον όλη του η ζωή μοιάζει αφοσιωμένη σε αυτό το όνειρο και στις κυρίες μιας κάποιας ηλικίας, σαν την Κάρεν ας πούμε ή τα κορίτσια στις χρωματολιθογραφίες που προσεύχονται, που προσεύχονται πριν χαθούν για πάντα.

Κάρεν, είστε τόσο όμορφη, μια αρχαία θεότητα πριν τις θυσίες. Άραγε είστε μεγαλόψυχή, άραγε Κάρεν θα βοηθήσετε ένα φτωχό, ρωμαϊκό αγόρι που ονειρεύεται πως φτιάχνει την ρημαγμένη του ζωή. Όλα φωνάζουν πως σε αγαπάω Κάρεν, όλα, το νερό, αυτή η πόλη, τα κτερίσματα και οι προμετωπίδες του Ελέους.

Δεν μπορώ, όχι, δεν μπορώ να ΄μαι τρυφερος μαζί σας Κάρεν, επειδή η τρυφερότητα φαντάζει το επιστέγασμα ενός ακλόνητου χρόνου και εγώ δεν έχω χρόνο Κάρεν, θέλω ν΄αγαπηθώ τώρα, αυτήν τη στιγμή, δίχως όρους. Κάρεν, θα μείνετε για πάντα μαζί μου; Κοιτάξτε το αλμανάκ Λαμέρ γράφει για σας, ένα σύντομο βιογραφικό της καριέρας σας.

Ξέρετε πόσοι διαβάζουν αυτό το περιοδικό, πόσοι θα μάθουν για το μυθικό σας πρόσωπο; Μα δεν καταλαβαίνω γιατί συναντηθήκαμε σε αυτόν τον σταθμό, δεν καταλαβαίνω γιατί η Ρώμη βρέχει πέτρινες καταιγίδες, γιατί πονούν τα μάτια μου Κάρεν.

Η Κάρεν στέκει σε μια άκρη του τραπεζιού. Τα πενήντα και βάλε χρόνια της λάμπουν σε όλη την σκηνή, σε όλο τον κόσμο. Τα πράγματά της, το λευκό νυχτικό της και ίσκιοι ανάμεσα στο φιλί και χρόνια μετά από εκείνο. Οι φίλοι της προσπαθούν να την κάνουν να πονέσει, οι φίλοι της σκοτώνουν κάθε νύχτα τον Πάολο εκεί εμπρός στα μάτια της, όλα τ΄αγόρια φωνάζουν μες στον ύπνο τ΄ονομά της.

Όλα τ΄αγόρια βαδίζουν πλάι της σαν πειρασμός, όλες οι νύχτες περνούν από μέσα της. Είναι χαρταετός, ένας σπασμένος λαιμός, σαν εκείνη την Υγεία που ντρέπεται πάνω στην σκηνή. Η Κάρεν Στόουν ζει κιόλας βαθιά μες στα νερά, είναι κιόλας σπασμένη, ένας θρόνος διαλυμένος, μια παλιά φιγούρα κάτω από τον ήλιο.

Οι φίλοι της τραγουδούν για εκείνη. Της ζητούν δέκα εκατομύρια λιρέτες μα εκείνη δεν νοιάζεται αφού γεννήθηκε για να ζει σε μια ατμόσφαιρα βοντβίλ με ξαφνικά κρεσέντο, – θέ μου πόσα χρόνια ξοδεύτηκαν κάτω από τα φώτα, μες σε αγωνίες, χωρισμούς, ανακατατάξεις. Η Κάρεν στο όνειρό της περπατά σε μια αχανή, πανάρχαια αμμουδιά, ω κύριε Φώκνερ πώς ζωγραφίζετε έτσι τα παλιά πράγματα.

Και εσείς κύριε Μίλερ όταν ταξιδεύετε σ΄αρχαίες γειτονιές εσείς κύριε Μίλερ στ΄αλήθεια είχατε αυτήν την Κάρεν στο νου σας όταν χαράζατε τις αγάπες πάνω στα χαρτιά. Σαν ισημερινοί οι άνθρωποι κύριε Μίλερ διαγράφουν έξαλλες τροχιές γύρω από τις αγάπες και τα φεγγάρια. Τώρα νιώθω και ξέρω.

Η Κάρεν σην σκηνή. Χρόνια μετά. Η Κάρεν ανάμεσα στους τέσσερεις, πομπηιανούς ρυθμούς, με όλες τις γενιές στο βλέμα της. Σε μια τρυφερή καρτ ποστάλ στο πλάι του Πάολο στην Νέα Υόρκη ή σε μια μικρή σκηνή κάπου βαθιά μες στο ταξίδι ή τ΄όνειρο.

Η Κάρεν αφήνεται να συντριβεί κάτω από το τρομακτικό άθροισμα των ανθρώπινων δεινών, μα τέτοιο άθροισμα δεν υπήρξε ποτέ, μόνον ο Πάολο, εκείνη στην Via Contiti σε ένα παζολινικό σκηνικό, ανάμεσα σε πράγματα νεκρά και ιερογλυφικά, έξω και πέρα από τις χαραυγές.

Μα τίποτε από όλα αυτά δεν έχει σημασία. Η Κάρεν στ΄αλήθεια ίσως σωθεί από την φθορά, ίσως μες στις ηλικίες της να περιέχεται όλη εκείνη η αγάπη που μπορεί να την γλιτώσει. Η Κάρεν ίσως να μην υπήρξε ποτέ. Και όλα αυτά, η Ρώμη, ο Πάολο, οι ομίχλες να είναι ένα ψέμμα. Ίσως άλλη ζωή να μην υπάρχει για εκείνη από την μικρή και απέραντη σκηνή του Studio Κυψέλης.

Ίσως το θέατρο και οι έρωτες και εκείνοι οι φίλοι οι προικισμένοι με την πατίνα του καιρού που μιλούν άλλες, μυστηριώδεις γλώσσες, ίσως αυτοί να κρατούν την Κάρεν ζωντανή . Την Κάρεν που απόψε περιφρονεί την μοντέρνα ζωή, την δίχως αγάπη.

Καληνύχτα κυρία Στόουν. Είστε για μας κάτι από εκείνα τα πράγματα που αντικρίζουν μόνον οι ποιητές. Καληνύχτα κυρία Στόουν από την καρδιά μιας Αθήνας που παλιώνει κυρία Στόουν. Εσείς κερδίσατε στα σημεία τον χρόνο, εσείς μπορείτε να ζήσετε σε κάθε γωνιά αυτού του κόσμου.

Εσείς κυρία Στόουν θα ζείτε πάντα ευτυχισμένη αφού μπορείτε να χάνεστε πίσω από έναν θαυμαστό, πραγματικό κόσμο με ξαφνικές αποκαλύψεις και την μαρτυρία ενός μυστηρίου που μεταμορφώνεται σε θαύμα.

Εσείς κυρία Στόουν, κατά κόσμον κυρία Ιμπροχώρη, μπορείτε πάντα να ταξιδεύετε, αυτή είναι η μοίρα του δικού σας ρόλου. Να ταξιδεύετε στο Ντένβερ, να πεθαίνετε από αγάπη στο Ντένβερ, να επιστρέφετε. Πάντα στο Ντένβερ, όπως ακριβώς το είπε στο Ουρλιαχτό του ο Άλεν, κυρία Στόουν.

Χρόνια μετά, είπαν η δις Στόουν καταβρόχθισε ολόκλη την ζωή μας με την φαντασία της. Χρόνια μετά έφεραν στην μνήμη τους την δίδα Κάρεν, αγέραστη, μοναδική να σηματοδοτεί την αίσθηση μιας ανάμνησης προικισμένης πάντα με μια άλλη ανίκητη ποιότητα. Η δις Στόουν, δίχως αμφιβολία ανήκει στους θεράποντες των τεχνών.

Το φέρσιμό της, το μέτρο στις κινήσεις και τα αισθήματα ανασύρουν στο φως τους όρους μιας τόσο ανθρώπινης επιστήμης, όπως η πτυχολογία. Η εποχή της Κάρεν δεν έληξε ποτέ, τα λόγια της παραμένουν νέα, σαν στίχοι, σαν στίχοι.

Την Κυριακή είχα τη χαρά να παρευρεθώ στην ντερνιερα της Κάρεν Στόουν, η οποία για λίγο καιρό δε θα μενει στο . Θα ήθελα να ευχαριστήσω τους σημιουργούς που αναβιώνουν αριστοτεχνικά το είδος .

Η σκηνή γεμίζει συναισθήματα, ομορφιά, νοσταλγία και μια ευάλωτη, τρυφερή ευαισθησία που αιχμαλωτίζει τον θεατή μόλις τα φώτα σβήσουν, λίγο πριν τη μαγική στιγμή που ανοίγει η αυλαία, σαν ένα παράθυρο στην ψυχή των προσώπων του σκηνοθέτη που βασανιζονται από θύμησες μαβιές, κόκκινες, κίτρινες σαν την αφρουρητη νύχτα του Ελύτη.

Και κάπου εκεί, μέσα στην αχλη και την αλήθεια του χρόνου, μια καβαφικη ικεσια: «και μνήμη μου, ο, τι μπορείς, από τον έρωτα μου αυτόν, ο, τι μπορείς φέρε μου πίσω απόψε…»

Λία Τσεκούρα

Οι βραβεύσεις στους διαγωνισμούς δεν έχουν καμιάν αξία, σα δεν υπάρχει η βράβευση του χειροκροτήματος με το κλείσιμο της αυλαίας. Κι αν για κάποιους νεόκοπους συγγραφείς ε δεν χάθηκε κι ο κόσμος στην περίπτωση της άγνωστης σε μένα Μαίρης Μιχαλάτου, (είχα διαβάσει μόνο τις μεταφράσεις των σονέτων του Σαίξπηρ) το γεγονός πως δεν αξιώθηκε όσο ζούσε να δει το έργο της στο θέατρο, αποτελεί εγκληματική ενέργεια. Γιατί συγγραφέας που γράφει με τέτοιον τρόπο έργο σαν το «Η Κάρεν Στόουν δεν μένει πια εδώ», τρέμω όταν σκέφτομαι ποια και πόση θα ήταν η παραγωγή της, αν είχε αξιωθεί όσο ζούσε να το δει.

Έργο σοφά δομημένο, με γλώσσα που αντιλαμβάνεσαι την μουσικότητα της και χαίρεσαι να την ακούς, με ευλύγιστη ραχοκοκαλιά, ευστροφία και κυνισμό, με αναβλύζουσα ευαισθησία ξεδιπλώνει τα έργα και ημέρες της χηρείας της γυναίκας που δεν θέλει να υποκύψει στην κατάθλιψη. Αναζητά μέσα από τη συναναστροφή της με νέους άντρες την λύση στη μοναξιά της. Κι ας ξέρει πως γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης κι ας ξέρει πως πρέπει να πληρώσει ακριβά την ανάγκη της.

Το αποτέλεσμα δεν είναι δυσκολομάντευτο.  10 ηθοποιοί σε μια σκηνή αποτελούν τον κύκλο που ορθώνει και περικλείει τον κόσμο της Κάρεν Στόουν. Ωστόσο αποτελεί έναν σπαρακτικό μονόλογο που τα πρόσωπα έρχονται και φεύγουν σαν μνήμες. Η αναφορά στην νουβέλα του Ουίλλιαμς, έχει αφαιρέσει το ζωτικότερο σημείο του έργου του, που είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημά του, Η αρρώστια. Οι ηρωίδες του είναι όλες άρρωστες, εκτός ίσως από την Lady στο Orpheus Descending.

Η Μιχαλάτου αγνόησε την αποστροφή του Ουίλλιαμς και παρουσίασε μια γυναίκα φυσική με συνηθισμένες ανάγκες, έξω από τα κοινωνικά πρότυπα. Με δυο λόγια από-ενοχοποίησε την Κάρεν.Το θαυμάσιο αυτό κείμενο άρθρωσε η ομάδα των ηθοποιών του Λιβανού, με προεξάρχουσα την Καίτη Ιμπροχώρη, ίσως στην καλύτερη στιγμή της. Τι απλότητα στην έκφραση, τι πλούτος συναισθημάτων, έχτισε τον ρόλο μέσα από απόλυτη εγκράτεια και έλεγχο εκφραστικών μέσων, έδειξε αντοχή στη λεπτομέρεια και σπουδή στην ψυχοσύνθεση.

Μας έκανε αυτή να δούμε μέσα στους νεαρούς άντρες που την περιτριγυρίζουν τα νιάτα σοφά και αφιονισμένα από τον έρωτα και τη σαγήνη. Μου ερχόταν στο μυαλό συνέχεια η φράση του Παλαμά «απόκοτη κι αντρόπιαστη, άφοβα θωρώντας, παιδιάτικη ψυχή σε γυναίκεια σάρκα». Με συγκίνησε πολύ γιατί έχω κάθε λόγο να αγαπώ την Καίτη, με την οποία μας συνδέουν 30 χρόνια αληθινής φιλίας κι εκτίμησης. Έχω κάθε δικαίωμα να το γράψω γιατί δεν είμαι κριτικός και δεν οφείλω να δώσω λόγο σε κανέναν για τη γνώμη μου. Γιατί είδα μια σπουδαία θεατρίνα σε μια θαυμάσια παράσταση ενός διαμαντιού.

Το αντικείμενο του πόθου της Στόουν, ένας φιλήδονος και πανέξυπνος νεαρός άντρας με στιγμές ειλικρίνειας και αχόρταγο αχαλίνωτο ερωτικό πάθος, αποδόθηκε ιδανικά από τον Αγησίλαο Σιούνα που πατάει γερά στο σανίδι. Η Μαρία Δρακοπούλου πανέμορφη και ερωτική στηρίχθηκε στον κυνισμό για να γεφυρώσει τα ολόδροσά της νιάτα με την άγρια ανελέητη συμπεριφορά της υπολογίστριας Δούκισσας-μαστροπού αγοριών.

Μελετημένα ελαφρύς και διορατικός ο ράφτης του Βασίλη Θεοδώρου, ένα κομμάτι μικρό μεν αλλά ανθολογούμενο εντούτοις. Η Ζωρζέτ Μιρόν σωστή στην Κα Μπίσοπ και απολαυστικά κανιβαλιστική στην αμερικάνα σταρ Ντόρις που ξοδεύει ασύστολα για το κέφι της. Το καστ συμπληρώνουν ο διασκεδαστικός και επικοινωνιακός Τσιρκολάνος-μάγος Luigello, η αξιόλογη λυρική σοπράνο Σοφία Μπεράτη και ο Κωνσταντίνος Μενούνος ως το εκπορνευόμενο αγόρι, με την μελετημένη κίνηση, αναγκαία στοιχεία στο διάκοσμο της αιώνιας πόλης που εξελίσσεται το έργο. Ο Νίκος Χαλαζιδης έκανε ένα πέρασμα εξομολογητικού χαρακτήρα. Στο πιάνο η Νίκη Γκουντούμη που σύνθεσε και επιμελήθηκε την υποστηριχτική μουσική. Εν κατακλείδι μια όμορφη παράσταση με την σπάνια ερμηνεία μιας σπουδαίας θεατρίνας. Παρακαλώ να πάει και του χρόνου.»

Hλίας Μαλανδρής

«Ένα από τα χαρίσματα της παράστασης είναι να βρίσκεις αγαπημένες θεατρίνες  να επιστρέφουν στο θεατρικό σανίδι και να μας δίνει τη δυνατότητα να τις απολαύσουμε κι εμείς οι νεώτεροι. Έτσι όπως έκανε με την κα Ιμπροχώρη για την παράσταση “Η Κάρεν Στόουν δεν μένει πια εδώ” και ταυτόγχρονα να δίνει την ευκαιρία σε νέα παιδιά όπως ο Αγησίλαος Σιούνας να δείξουν τις δυνατότητές τους…»

kalitheasi.gr / Νίκος Ελευθερίου

«…Δευτερογενής δημιουργία αξιοπρόσεκτη και καθ’ όλα νόμιμη ως μαγικός ρεαλισμός υψηλής ποιητικότητος. Ο ατμοσφαιρικός χώρος έλαμψε με όλα τα οργανικά μέρη των άρτια ενορχηστρωμένων θεαμάτων του: πιάνο, κλασική αοιδός, ταχυδακτυλουργός, tableaux-vivant, ποιητικές καλαθοσφαιρίσεις ή αντισφαιρίσεις, αφηγηματική κινηματογραφικότητα, τσεκουράτοι-κοφτοί διάλογοι…»

Κωνσταντίνος Μπούρας

«..Ενθουσιάστηκα με την Καίτη Ιμπροχώρη καθώς είδα μέσα στα μάτια της την εμπειρία των χρόνων που μετρά στην υποκριτική. Για άλλη μια φορά  δείχνει με πόση λατρεία σκύβει ευλαβικά πάνω σε κάθε πρόκληση. Όλοι οι συντελεστές συνυπάρχουν ευλαβικά πάνω στη σκηνή, η διανομή είναι πολύ επιτυχημένη…»

koukidaki.blogspot.gr / Τζένη Κουκίδου

«Στο ημίφως του μικρού υπογείου της οδού Σπετσοπούλας απλώνεται ένας ολόκληρος κόσμος θεάματος ανάμεσα στη σκληρή αλήθεια του αυτοσαρκασμού της ηρωίδας και το γοητευτικό ψέμα με το οποίο προτιμά να τυλίγει την ύπαρξή της, ένας διάλογος ανάμεσα στο αυτοαναφορικό έργο του Γουίλιαμς και σε ένα γλυκό λατινικό σύμπαν που απλώνεται στη σκηνή με επίκεντρο την Αιώνια Πόλη, μέχρι το λυτρωτικό φινάλε.

Φελινική ατμόσφαιρα ενώ η μεγάλη κυρία Ιμπροχώρη, με την αισθαντικότητα, την αέρινη παρουσία της και τον εκφραστικό της λόγο, είναι από μόνη της ο σημαντικότερος λόγος παρακολούθησης του έργου. Ο θίασος ανταποκρίνεται με ευχέρεια στις ανάγκες του εγχειρήματος, με τον Αγησίλαο Σιούνα να ξεχωρίζει επάξια στο πλευρό της μεγάλης ερμηνεύτριας…»

grandmagazine.gr / Τάσος Δερτιλής

« …Αριστούργημα, μια ατμόσφαιρα καθαρά θεατρική και όπως το ίδιο το κείμενο προδιαθέτει, μαγική. 

Στον πρωταγωνιστικό ρόλο η έκπληξη της επιστροφής μιας Κυρίας του θεάτρου (Καίτη Ιμπροχώρη) πλαισιωμένη από μια ομάδα υπέροχων καλλιτεχνών.

Η παρουσία της υπέροχης πιανίστας Νίκης Γκουντούμη που συνοδεύει μουσικά το έργο, αξίζει ιδιαίτερης αναφοράς…»

Νίκος Καλαμακίδης

«…το έργο εξαίρετο , διανθίζεται  με χορό και τραγούδι, με την Νίκη Γκουντούμη στο πιάνο ακόμα και μαγικά! Το συνολικό αποτέλεσμα ήταν ένα άκρως ατμοσφαιρικό έργο που με άφησε άφωνο! Να μην το χάσετε…»

θέατρο.gr / Μάνος Ίβερσεν

Οι ηθοποιοί έδωσαν πνοή στο κείμενο και υποδύθηκαν τους ρόλους αποδίδοντας τους παλμό, που  απέκτησε χρώμα, εκφραστικότητα και συναισθήματα. Όλο το έργο εστιάζει στην προσωπικότητα της Κάρεν Στόουν, μιας αλλοτινής ντίβας του θεάτρου, η οποία αναπολεί τα περασμένα μέσα από το πρίσμα της μοναχικής της ύπαρξης.

Η Καίτη Ιμπροχώρη ενσάρκωσε την ομώνυμη ηρωίδα σε κάθε της εκατοστό. Συγκλόνισε με τα εκφραστικά μέσα του προσώπου της. Η Κάρεν Στόουν είναι ένας άνθρωπος που φωνάζει από χιλιόμετρα τη μοναξιά της, μια μοναξιά που βιώνει πολύς κόσμος. Πιστεύουμε ότι έχει συμβιβαστεί με αυτή την κατάσταση αν κοιτάξουμε επιδερμικά.

Αν προχωρήσουμε εν τω βάθει, θα δούμε ότι οι εκάστοτε επιλογές της δεν την καλύπτουν, για αυτό και αισθάνεται ένα βαθύ, σχεδόν αξεπέραστο, συναισθηματικό κενό. Ένα κενό αδηφάγο. Η ηρωίδα έχει πολύπλοκο χαρακτήρα εξαιτίας του εγωκεντρισμού της. Έχοντας επιλέξει να αφιερωθεί στη δουλειά της, έχει θυσιάσει την κοινωνική της ζωή και τη συντροφιά. Δεν έχει αυτό που λέμε, ανθρώπους δικούς της, να τη νοιαστούν, να την ακούσουν. Στη ζωή μας, οι επιλογές έχουν και κάποιο τίμημα.

Στην περίπτωση της κυρίας Στόουν, τα χρήματα δεν μπορούν να υποκαταστήσουν τη φιλία ή τον έρωτα αντίστοιχα. Στα μισά του βίου της, ίσως να νοσταλγεί την ανεκμετάλλευτη νεότητα της. Ένα όμορφο σκηνοθετικό στήσιμο που κέρδισε επάξια την προσοχή του κοινού. Κατάφερε να κάνει τους ηθοποιούς να ξεδιπλώσουν τις πτυχές του ταλέντου τους και να δώσουν ζωντάνια στο θεατρικό αναλόγιο. Οι φωτισμοί του συνέβαλαν θετικά σε ένα αμιγώς θεατρικό αποτέλεσμα.

Ελένη Αναγνωστοπούλου – Trito Koudouni

Η παράσταση ξεκινάει με έναν αινιγματικό ταχυδακτυλουργό, ο οποίος κάνοντας τα κόλπα του, μας θυμίζει πως ο,τι βλέπουμε να γίνεται μπροστά στα ματιά μας, μπορεί να είναι μια απάτη. Έτσι και η ζωή της ηρωίδας μας, που μπορεί να την πέρασε μέσα στα φώτα και τα χειροκροτήματα, μα η μοναξιά της την κυνηγούσε παντού..

Η κα. Ιμπροχώρη με το που ανεβαίνει στην σκηνή, μας παίρνει μαζί της με την εκφραστική του προσώπου της. Ένα βλέμμα γεμάτο, δύο μάτια υγρά. Μας ταξιδεύει στην ζωή μιας γυναίκας, που τα γεύτηκε στην ζωή της όλα, αλλά δεν κατάφερε να κατακτήσει την συντροφικότητα.

Μια γυναίκα που ήθελε πάντα να λάμπει, να είναι το επίκεντρο και που τώρα τα φώτα έσβησαν και χάθηκε στην λήθη μιας υπέρλαμπρης αλλοτινής εποχής. Δίνει στην ηρωίδα της σάρκα και οστά μέσα από τις εκφράσεις της και την φωνή της, που άλλοτε είναι καθαρή και σίγουρη, και άλλοτε σπάει και λυγίζει. Κινείται γύρω της με θράσος και αναίδεια, πουλώντας της την παρέα του και την δροσιά της νιότης. Ο Βασίλης Θεοδώρου υποδύεται έναν ράφτη και δίνει στην παράσταση την κωμική νότα που χρειάζεται με πολύ άνεση και αμεσότητα.

Η σκηνοθεσία  στηρίζεται στην απλότητα και στην δυναμική του λόγου των ηθοποιών. Δημιουργεί την ατμόσφαιρα που απαιτείται για να μας βάλει στον κόσμο της μοναξιάς και του βάρους που φέρνει το τέλος πριν σε λυτρώσει. Ιδιαίτερη στιγμή στην παράσταση, είναι η ερμηνεία της Μαρίας Δρακοπούλου στο τραγούδι «Λάθη», σε μουσική και στίχους του Φώτη Σιβριγιάν. 

Λεωνίδας Ζέης – kallitexnes.gr

Ο έρωτας ως τέχνη

Ο έρωτας… Ο έρωτας… Ο έρωτας θεωρείται συναίσθημα, θεωρείται δύναμη που διαμορφώνει συμπεριφορές. Μπορεί ο έρωτας να είναι και τέχνη; Εκεί δεν θα μιλάγαμε ίσως για έρωτα όσο για γοητεία. Αυτή τη μαγική τέχνη που συνειδητά ενεργοποιείται και κάνει τους άλλους να ερωτεύονται αυτόν ή αυτή που κατέχει την τέχνη της γοητείας ή γητειάς. Τι νιώθει όμως το ίδιο το πρόσωπο που γοητεύει. Τι νιώθει το παιδί που παίζει με τη δύναμη του, θα ήταν η σωστή ερώτηση. Χαρά. Ένα παιδάκι που παίζει και κάνει σκανταλιές, και ρίχνει τα κλειδιά στο πάτωμα, ακριβώς επειδή του έχουν πει να μην το κάνει, γελάει.

Η ίδια η παραβίαση του κανόνα, αλλά και οι αντιδράσεις των άλλων μπορεί να του προσφέρει χαρά. Έτσι και ένας γόης ή μια γόησσα (η αλήθεια είναι ότι στο θηλυκό γένος αποκτά εντελώς διαφορετικό νόημα. Ενώ ο γόης θεωρείται ο πολύ ελκυστικός άνδρας, σαν να μην έχει πρόθεση, η γόησσα είναι η μάγισσα, αυτή που μηχανεύεται γητείες για να (θ)έλξει τον άλλο), γεύονται χαρά από την ίδια τη χρήση της δύναμης τους. Είχε ειπωθεί για τον Τάκη τον Χορν πως ήταν ερωτευμένος με τη δύναμη του να κάνει τους άλλους να τον ερωτεύονται. Τι έχουμε λοιπόν; Ένα παιδί που θέλει να γεμίσει χαρά. Να κάνει πράγματα που τον ευχαριστούν. Να γίνει κάτι.

Και όπως ο τραγουδιστής, χρησιμοποιεί την προίκα του (καλή φωνή) για να κερδίσει χρήματα, έτσι και ο γόης ή η γόησσα χρησιμοποιούν την τέχνη αυτή. Μα η τέχνη αυτή είπαμε στην αρχή ενέχει μέσα της ένα από τα πιο μεγάλα συναισθήματα. Δύναμη ολόκληρη. Τι γίνεται λοιπόν με αυτή τη δύναμη. Το παιδί που χρησιμοποιεί τη δύναμη αυτή, φαίνεται να αδυνατεί να γευτεί τη χαρά, την ολοκλήρωση από τη δύναμη αυτή. Και εκεί υπάρχει κενό. Όχι ακριβώς πόνος, αλλά ένα αίσθημα έλλειψης. Μια αίσθηση μη ικανοποίησης. Το παιδί γελά, αλλά δεν γεμίζει. Δεν είναι ευτυχισμένο.

Πάνω σε αυτή τη θλίψη, τη θλίψη του κενού, της κενής αγκαλιάς, έχουν γραφτεί αρκετά θεατρικά έργα. Από τον Τέννεση Ουίλιαμς που  έχει τοποθετήσει το χαρακτήρα αυτό του παιδιού, του γόη που χρησιμοποιεί (κάποιοι θα έλεγαν πουλάει) τον έρωτά, σε πολλά έργα (Γλυκό πουλί της νιότης, ο Ορφέας στον Άδη, Η Ρωμαϊκή άνοιξη ως τον Andrew Lloyd Webber Sunset Boulevart όπου ο ήρωας περιγράφει ακριβώς το συναίσθημα (ή την κυνική κατανόηση της απουσίας του) που βιώνει.

«Η Κάρεν Στόουν δεν μένει πια εδώ» από τη Μαίρη Μιχαλάτου με την Καίτη Ιμπροχώρη στο ρόλο της Στόουν, μιας γυναίκας συνειδητοποιημένης και έτοιμης να αγοράσει ακόμα και τον έρωτα, αρκεί να ζήσει (γευτεί) τη Ζωή, και τον Αγη Σιούνα, στο ρόλο του νεαρού που βρίσκεται στο μεταίχμιο βίωσης για πρώτη φορά της αγάπης ή χρήσης της τέχνης του έρωτα για να γίνει αστέρας.