Μετά την ενθουσιώδη υποδοχή κοινού και κριτικών την άνοιξη του 2022 στην κεντρική σκηνή του BIOS, η παράσταση «Πεθαίνω σαν Χώρα» του Δημήτρη Δημητριάδη, έρχεται στο Πρώην Βιομηχανικό Πάρκο ΠΛΥΦΑ για λίγες παραστάσεις από την Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου.
«ΠΕΘΑΙΝΩ ΣΑΝ ΧΩΡΑ»
ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ
Από την Ομάδα KNOT
Σκηνοθεσία: Αλίκη Στενού
Δεύτερη Χρονιά Παραστάσεων
Πρεμιέρα Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου
Πρώην Βιομηχανικό Πάρκο ΠΛΥΦΑ
… Θα ‘λεγε κανείς πως το αδιέξοδο της χώρας ήταν στις ψυχές των κατοίκων της ή πως η ψυχή όλων των κατοίκων της δεν ήταν παρά το δικό της αδιέξοδο…
Το έργο «Πεθαίνω σαν χώρα», γραμμένο το 1978 από τον Δημήτρη Δημητριάδη, μας κάνει μάρτυρες μιας χώρας που βρίσκεται σε ένα τέλος καιρού, σε μια κρίσιμη ιστορική στιγμή όπου καμιά γυναίκα δεν φέρνει πια παιδί στον κόσμο.
Μετά από χίλια χρόνια πολέμου και ενώ ο εχθρικός στρατός πρόκειται να περάσει από ώρα σε ώρα τα σύνορα, βλέπουμε το εξουθενωμένο έθνος να υποδέχεται έναν νέο ιστορικό κύκλο.
Τις στιγμές εκείνες θρονιάζεται σε όλα τα κεφάλια το πολυμέτωπο βασίλειο της φαντασίας και συμβαίνουν κοσμοϊστορικές ανακατατάξεις. Το τέλος μιας εποχής έχει έρθει όπως ο προμελετημένος θάνατος μιας αθεράπευτης αρρώστιας.
Όταν όμως κάτι τελειώνει, κάτι νέο ξεκινά.
«…εύχομαι να έρθει γρήγορα ο θάνατος αυτός, γιατί ούτως ή άλλως δεν μπορούμε να τον αποφύγουμε. Είναι νομοτελειακό. Βρισκόμαστε στην κίνηση ενός μηχανισμού ο οποίος δεν θα σταματήσει παρά μόνο όταν θα έχει ολοκληρώσει την τροχιά του. Μέσα σε όλο αυτό υπάρχει και πολλή ζωή γύρω μου. Και θα νικήσει στο τέλος.»
Δημήτρης Δημητριάδης
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Κείμενο: Δημήτρης Δημητριάδης
Σκηνοθεσία: Αλίκη Στενού
Μουσικός Επί Σκηνής (Κρουστά): Νίκος Τουλιάτος
Σύνθεση Ηλεκτρονικού Ηχοτοπίου: Τάκης Π.
Κοστούμια/Σκηνικά: Σοφία Παπαγεωργίου
Κατασκευή σκηνικών: Αρτοδυναμική Πέλλετ
Κίνηση: Λίνα Κομνηνού
Φωνητική Διδασκαλία: Γεωργία Κατσίβελου
Σχεδιασμός Φωτισμού: Θωμάς Οικονομάκος
Βοηθός σκηνοθέτη: Δήμητρα Νταντή
Φωτογραφίες/Trailer: Κωνσταντίνος Καρδακάρης
Επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη
Παραγωγή: ομάδα ΚΝΟΤ
Ερμηνεύουν (αλφαβητικά) : Δημήτρης Καραμάνος, Λίνα Κομνηνού, Συμεών Κωστάκογλου, Δήμητρα Νταντή, Αλίκη Στενού
Πληροφορίες Παράστασης
Παραστάσεις: Από Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου έως Τρίτη 10 Ιανουαρίου 2023
Ημέρες & ώρες παραστάσεων
Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00
Τιμές εισιτηρίων
Γενική Είσοδος: 12€
Μειωμένο: 10€
Διάρκεια παράστασης 70 λεπτά
Προπώληση εισιτηρίων
Ticket Services
Πανεπιστημίου 39 (Στοά Πεζμαζόγλου) – 2107234567
Online στο:
Πρώην Βιομηχανικό Πάρκο ΠΛΥΦΑ
Κορυτσάς 39, Αθήνα 104 47
Τηλ. 697 686 1806
Έγραψαν για την παράσταση
«Μόνο χαρά μπορεί να μας δώσει το γεγονός πως η Αλίκη Στενού επέλεξε αυτό το έργο για την πρώτη της σκηνοθεσία, επικεφαλής της επίσης νεανικής ομάδας Knot. Κυρίως όταν διαπιστώνεται πως ούτε κάποιο συρμό ακολούθησαν, ούτε άγνοια κινδύνου είχαν όταν το αποφάσισαν […] Μην ξεχνάμε ότι το «Πεθαίνω σαν χώρα» είναι μεν το πλέον πολυπαιγμένο του συγγραφέα, αλλά δεν είναι θεατρικό έργο: «Προσχέδιο για ένα μυθιστόρημα» είναι ο υπότιτλός του. Όπως και νάχει, όσο οι νέες θεατρικές ομάδες κάνουν τέτοιες επιλογές, κάτι καλό προμηνύεται για το μέλλον του ελληνικού θεάτρου».
(Γιώργος Βουδικλάρης, ελculture)
«Το οργισμένο και αλληγορικό κείμενο του Δημήτρη Δημητριάδη, που γράφτηκε το 1978, και αποτελεί πλέον ένα κλασικό θεατρικό μανιφέστο μέσα στην εύσχημη αντιθεατρικότητα του, αποτελεί πεδίο σκηνοθετικής αναμέτρησης. […] Αναπάντεχα ξεκινάει η παράσταση, εν μέσω χαλαρότητας και αναπάντεχα εξελίσσεται μέσα από απροσδόκητους δραματουργικούς όρους, αποφεύγοντας εμφανώς τις ευκολίες της καταχρηστικής ευκαιριακής εκμετάλλευσης της τρέχουσας επικαιρότητας. […] Ένα ρυθμισμένο υποκριτικό σύνολο, που είτε εξακοντίζονται ως ατομικότητες σε κάθε γωνία της σκηνής ζώντας το ατομικό δράμα, είτε συγκεντρώνονται στο μέσο της σκηνής βιώνοντας τα συλλογικά πάθη, ανάγουν τον θυμό σε Ελεγεία, και την απόγνωση σε Ωδή.»
(Κώστας B. Ζήσης, FRAGILE)
«…είναι συγκινητικό και τουλάχιστον παρήγορο να βλέπεις τόσο ταλαντούχα νέα παιδιά να δίνουν τόση προσοχή σε αυτό που κάνουν …»
(Νόρα Ράλλη, Εφημερίδα των Συντακτών)
«Το Πεθαίνω σαν Χώρα που σκηνοθετεί η Αλίκη Στενού με την ομάδα ΚΝΟΤ ήταν μια από τις μεγάλες εκπλήξεις της χρονιάς: Στο νήμα της σαιζόν, στη σκηνή του Bios, με ένα έργο που έχει ανέβει πολλές φορές στο ελληνικό θέατρο και έχει μάλιστα στο βιογραφικό του μια παράσταση-θρύλο, μια ομάδα πέντε ηθοποιών και ενός μουσικού επί σκηνής καταφέρνουν ένα μικρό θεατρικό θαύμα. Πρόκειται για μια παράσταση με έντονο το σωματικό στοιχείο, που πατά επάνω σε ένα απίστευτα δυνατό κείμενο για να το αναδείξει σε όλο του το μεγαλείο, και με την μουσική να ερμηνεύεται λάιβ από κρουστά και τυχαία καθημερινά αντικείμενα.»
(Ηρώ Κουνάδη, in2life)
«Το «Πεθαίνω σαν Χώρα» στο ΒIOS δεν είναι απλά θέατρο, αλλά ένα βαρύ κατηγορώ που ακούγεται δυνατά. Τόσο δυνατά, που από το 1978 που γράφτηκε παίζεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Η Αλίκη Στενού δεν φοβήθηκε καθόλου την κίνηση στην πρώτη της σκηνοθεσία. Τα σώματα των πέντε ηθοποιών είναι αεικίνητα, γεμάτα ένταση, την καλή φίλη του πάθους. Η σχέση της σκηνοθέτιδας με την αρχαία τραγωδία θεωρώ ότι εκφράζεται στον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζει το έργο του Δημητριάδη, μια άχρονη τραγωδία άλλωστε και αυτό. Σημαντικό το γεγονός ότι και οι πέντε ηθοποιοί κινούνται σαν ομάδα, ξεδιπλώνουν το ταλέντο τους και μας χαρίζουν μεστές ερμηνείες, ζωντανές, θαρραλέες!»
(Άρης Γαβριελάτος, αθηΝΕΑ)
«Το κείμενο του Δημήτρη Δημητριάδη μας παρουσιάζεται επί σκηνής από την θεατρική ομάδα ΚΝΟΤ σε σκηνοθεσία της Αλίκης Στενού και μας ταράζει εναλλασσόμενα την ήρεμη, τακτοποιημένη αντίληψη του κόσμου μας. Πριν τα χειροκροτήματα προηγείται ολιγόλεπτη σιωπή, τόση όση να αναπροσαρμόσει ολoκληρωτικά το mindset του κοινού περί ιστορίας, πολιτικής, κοινωνίας, ανθρωπισμού, εντολών, επιταγών, σχέσεων, βούλησης ή και μοίρας».
(Ειρήνη-Σοφία Λίτινα, ΕΘΝΟΣ)
Παράσταση -αδιανόητη εμπειρία!- «Πεθαίνω σαν χώρα» στο «Bios». Εξαιρετική σκηνοθεσία, δυνατές ερμηνείες. […] Αυτό το ασταμάτητο, αδιανόητο, σύμπαν παρουσιάστηκε στο «Bios» και σε μία ώρα οι εσωτερικές εκρήξεις ήταν απανωτές. Η παράσταση σε καθηλώνει, σε κάνει χίλια κομμάτια, σε απελευθερώνει και σου δείχνει αυτό που μόνο οι νεκροί βλέπουν: τον κόσμο να γεννιέται ξανά και ξανά […] Το τέλος μιας εποχής έχει έρθει όπως ο προμελετημένος θάνατος μιας αθεράπευτης αρρώστιας. Αυτό είναι το πλαίσιο που έπρεπε να κινηθούν οι ηθοποιοί, σε αυτό έπρεπε να ακουμπήσει η σκηνοθετική ματιά της Αλίκης Στενού… Το αποτέλεσμα ήταν εκρηκτικό, μια ασταμάτητη δύναμη που σάρωνε τα πάντα στη σκηνή του «Bios». Οι ερμηνευτές -Λίνα Κομνηνού, Σίμος Κωστάκογλου, Δήμητρα Νταντή, Αντώνης Σανιάνος, Αλίκη Στενού- εκμεταλλεύτηκαν και το τελευταίο τετραγωνικό του χώρου, αξιοποίησαν κάθε λεπτό και τα σώματα τους δεν έπαψαν να εκπέμπουν ενέργεια, πάθος, ορμή. Η κίνηση (Λίνα Κομνηνού) ήταν καθοριστική για τη σκηνική συμπεριφορά, ενώ σημαντικό ρόλο παίζει η φωνητική διδασκαλία της Γεωργίας Κατσίβελου. Δεν πρέπει να παραλείψουμε την άψογη «συνομιλία» του Νίκου Τουλιάτου (μουσικός επί σκηνής, κρουστά) με τους ηθοποιούς. Η σκηνοθεσία της Αλίκης Στενού κινείται στην ίδια ταχύτητα με το κείμενο του Δημητριάδη και μας δίνει ένα εκθαμβωτικό αποτέλεσμα.!
(Αλέξανδρος Στεργιόπουλος, gazzetta.gr)
«Ακόμα να συνέλθουμε από το ηλεκτροσόκ του “Πεθαίνω σαν Χώρα – Βγαίνεις “κουρέλι” από την παράσταση, αλλά θες να την ξαναδείς. […] Είναι ντυμένοι με τα ίδια περίπου ρούχα. Είναι οι αφηγητές. Γιατί ο πρωταγωνιστής ο πραγματικός είναι ο κάθε άνθρωπος. Αυτό σου λένε. Σου περιγράφουν σκληρές εικόνες αλλά δεν τις βλέπεις πάνω στην σκηνή. Δεν σου προκαλούν με συναισθηματικούς εκβιασμούς τη συμπάθεια. Η Αλίκη Στενού κάνει εκπληκτική δουλειά με τα εργαλεία της ως ηθοποιός, το σώμα και τη φωνή»
(Ζωή Δημητρίου, Provocateur)
«Η Αλίκη Στενού επιμελήθηκε τη σκηνοθεσία του κλασικού κειμένου του Δημητριάδη μέσω του πολυφωνικού χαρακτήρα, καθοδήγησε υποκριτικά τους ηθοποιούς της ομάδας ΚΝΟΤ Λίνα Κομνηνού, Συμεών Κωστάκογλου, Δήμητρα Νταντή, Αντώνη Σανιάνο αλλά και τον εαυτό της και γεφύρωσε την υψηλή λογοτεχνική γλώσσα του κειμένου με την υποκριτική της αντανάκλαση σε μια συνθήκη έντασης και εξάρσεων των συναισθημάτων […] Η επί σκηνής ζωντανή μεταλλική, ξερή μουσική υπόκρουση των κρουστών του Νίκου Τουλιάτου, που παρέπεμπε σε ήχο εμπόλεμης ζώνης, χρησιμοποιήθηκε επικουρικά προωθώντας το ρυθμό της κινησιολογίας και διαμόρφωσε ένα ηχητικό περιβάλλον που απογείωσε την παράσταση. […] Μέσω της σκηνοθετικής πρόσληψης της Στενού το δράμα ως κείμενο της παράστασης μετουσιάστηκε σε κείμενο δυνάμει παραστάσιμο, που μεταμόρφωσε της συγγραφικές προθέσεις.»
(Σιμόνη – Μαρία Γκολού, tetragwno.gr)
«Η επιθανάτια αγωνία της «Χώρας» και των πολιτών της, μεταφέρεται άψογα από την Σκηνοθεσία της Αλίκης Στενού και τις ερμηνείες των ηθοποιών (Λίνα Κομνηνού, Συμεών Κωστάκογλου, Δήμητρα Νταντή, Αντώνη Σανιάνο, Αλίκη Στενού) που βαδίζουν αποφασιστικά επάνω στη σκηνή, κατορθώνοντας να μεταδώσουν την απελπιστική διαβίωση των ανθρώπων στην υπό πολιορκία «Χώρα» τους, με την ένταση της ερμηνείας τους, τις συναισθηματικές τους εξάρσεις, τη στάση, τη μελετημένη κίνησή τους και τη χειμαρρώδη εκφορά του λόγου τους. Το νοηματικό φορτίο του έργου, ενισχύεται και από το εξαιρετικά προσεγμένο, μινιμαλιστικό σκηνικό, και την καταπληκτική -επί σκηνής- ζωντανή μουσική υπόκρουση του Νίκου Τουλιάτου, ο οποίος κατορθώνει, δανειζόμενος όργανα και αντικείμενα από το ίδιο το σκηνικό, να διαμορφώσει ένα ηχητικό περιβάλλον που απογειώνει την παράσταση. […] Μια παράσταση εκρηκτική και καθηλωτική, με ερμηνευτές που πάλλονται από ενέργεια ασταμάτητα και κινούνται ορμητικά αδιάκοπα. Μια παράσταση, που φαινομενικά έχει ως κύριο θέμα τον Θάνατο, μα δεν γίνεται ποτέ πένθιμη, ούτε προκαλεί την απόγνωση, γιατί οι επιθανάτιοι σπαραγμοί του Παλιού, αποτελούν ταυτόχρονα, την έναρξη της επώδυνης γέννησης του νέου.»
(Κώστας Λίχνος, Κατιούσα)
«Εξαιρετική άσκηση επί χάρτου και επί του πρακτέου. Η ατάκα μετά από την ατάκα, ο συγχρονισμός στην εκφορά, η χορογραφία κινήσεων και στομάτων. Είχα να δω πολύ καιρό παρόμοια δουλειά και πραγματικά εντυπωσιάστηκα. […]Οι Λίνα Κομνηνού, Συμεών Κωστάκογλου, Δήμητρα Νταντή, Αντώνης Σανιάνος και Αλίκη Στενού μίλησαν, φώναξαν, ούρλιαξαν, έτρεξαν, χτυπήθηκαν, αφηγήθηκαν την πιο μίζερη ιστορία του κόσμου. […] Τρομερή πειθαρχία, άψογο κούμπωμα και ένα σύνολο ανθρώπων που υποδύονται χαρακτήρες χωρίς όνομα, που λένε γι’ αυτά που φοβόμαστε να σκεφτούμε. Η πανέξυπνη σκηνοθεσία της κυρίας Αλίκης Στενού φρόντισε να περάσει σε πρώτο πλάνο η ανάσα και ο ιδρώτας του, φρόντισε να θορυβηθούμε από τα χτυπήματα στο έδαφος και τα έδρανα. Η ομάδα που λειτούργησε σαν ΟΜΑΔΑ, το υποσύνολο που ήταν πιο ΣΥΝΟΛΟ από κάθε άλλο.»
(Κώστας Κούλης, noisy.gr)
«…Ένα αρμονικά δεμένο σύνολο, με συγχρονισμό και χημεία, με συγκινητική αφοσίωση και πίστη στο στόχο, με θαυμάσια δουλεμένα εκφραστικά μέσα σε υποκριτική, κινησιολογία, τραγούδι ή φωνητικά, με πάθος και ένταση, με αμεσότητα στην απεύθυνση στο κοινό, με σωστή άρθρωση που απαιτούσε ο χειμαρρώδης λόγος […] Μια εκρηκτική παράσταση από μια άξια ομάδα, με δυνατό εγκεφαλικό κείμενο και θεαματική σκηνοθεσία…»
(Πίτσα Στασινοπούλου, Κουλτουρόσουπα)
